"Πώς βρέθηκα σε αυτήν την κατάσταση; Είναι δυνατόν να πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στην αγάπη και τη δουλειά μου; Και αν αυτά τα δύο είναι για μένα συνώνυμα;"
Ονομάζεται Αθηνά Σωτηροπούλου, ζει στην Αθήνα και εργάζεται σε μια από τις σημαντικότερες ελλ...
"Γεια σου Στέφανε" την ακούω να μου λέει και τα νεύρα μου φτάνουν στο κόκκινο.
Στέφανε; ΣΤΕΦΑΝΕ;
"Stefan" τη διορθώνω και εκείνη αρχίζει να γελάει, λες και είπα κάποιο τρομερό αστείο.
"Από πότε;" με ρωτά.
"Ανέκαθεν"
Το βλέμμα της με περιεργάζεται από την κορφή ως τα νύχια και έπειτα με ξανακοιτάζει στα μάτια.
"Ομόρφυνες πολύ εσύ"
Χωρίς να της απαντήσω, πάω να την προσπεράσω αλλά με σταματά με το χέρι της.
"Δε νομίζεις ότι βιάζεσαι; Κάτσε λίγο να σε δω...να μιλήσουμε..."
"Δεν έχουμε τίποτα να πούμε εμείς οι δύο. Άλλωστε...σε έχω σχεδόν ξεχάσει"
"<<Σχεδόν>> ακούω. Άρα...ακόμα δε με έχεις ξεπεράσει..." μου απαντά όλο θράσος και γελάω με το πόσο αφελής είναι.
"Μην μπερδεύεσαι! Άλλο ξεχνάω, άλλο ξεπερνάω! Και από όσο θυμάμαι...εσύ αποτελείς ήδη ανάμνηση"
"Στεφανάκο...νομίζω ότι ψεύδεσαι...το βλέπω στα μάτια σου..." μου λέει και με πλησιάζει όλο και πιο πολύ...με αποτέλεσμα να απέχει μονάχα λίγα εκατοστά από τα χείλη μου.
End Stefan's POV
(Αθηνά)
Αποφασίζω να πάω να πάρω ένα τσάι, μήπως και καταφέρω να ηρεμήσω. Κατάφερε και πάλι να με τσιτώσει ο Stefan! Μίλησα και με τον θείο μου και μου είπε ότι η συμφωνία μας με την Εταιρεία τους είναι σχεδόν έτοιμη να γίνει. Οι δύο Εταιρείες βρίσκουν κοινό έδαφος...και η συνεργασία δε θα αργήσει να συμβεί. Μου ανέφερε μάλιστα ότι ο κ.Richman μίλησε με τα καλύτερα λόγια για εμένα. Απίστευτο! Ας μην τον κρατούσα στο τσεπάκι μου...και θα σου έλεγα εγώ. Προφανώς και θέλει η συνάντησή του με τη Βικτώρια να μείνει κρυφή από όλους.
Καλώ στο τηλέφωνο του κυλικείου να μου φέρουν ένα τσάι...αλλά για κάποιον λόγο δεν απαντά κανείς. Περίεργο. Σηκώνομαι και βγαίνω από το γραφείο για να πάω στη γωνιακή καφετέρια να φέρω μόνη μου το τσάι, γιατί αλλιώς δεν το βλέπω να συμβαίνει.
Φτάνοντας στην είσοδο, παρατηρώ τη Μάρθα να μιλάει με μια πελάτισσα και μου κάνει νόημα για να δει που πάω. Της δείχνω με τα χέρια, ελπίζοντας ότι κατάλαβε. Άλλωστε εδώ δίπλα θα πάω...δε θα χαθώ.
Βγαίνω έξω και σοκάρομαι από την εικόνα που έχω μπροστά μου.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
