Two Months In New York

Part 20

Σήμερα η Εταιρεία είναι κλειστή. Πολύ λογικό. Μετά τα εγκαίνια...ποιος θα ήθελε να πάει να δουλέψει; Έχω ξυπνήσει από τις 9:00 αλλά δεν λέω να σηκωθώ από το κρεβάτι εδώ και μία ώρα. Το μόνο που κάνω είναι να κοιτάζω το ταβάνι και να σκέφτομαι την χθεσινή νύχτα. Δεν έχω ιδέα γιατί...αλλά πεθαίνω να με φιλήσει. Όσο λάθος και να είναι...θέλω να νιώσω τα χείλη του πάνω στα δικά μου.

Αλλά μου είναι δύσκολο να εμπιστευτώ τον οποιονδήποτε. Με τον Πέτρο ήμασταν μαζί 7 ολόκληρα χρόνια και χωρίσαμε μέσα σε μια στιγμή. Όλα χάθηκαν. Ακόμα και η εμπιστοσύνη μου σε αυτόν τον άνθρωπο...που έλεγε ότι με αγαπά και δεν θα με αφήσει. Γιατί μερικοί δίνουν τέτοιες υποσχέσεις όταν ξέρουν ότι δεν μπορούν να τις κρατήσουν; 

Από την άλλη είναι και ο Stefan. Αυτός ο άντρας μου έχει κάνει μάγια. Δεν ξέρω πώς αλλιώς θα μπορούσα να εξηγήσω την έλξη που νιώθω γι'αυτόν. Τις περισσότερες φορές μου δείχνει τον χειρότερό του εαυτό...αλλά υπάρχουν στιγμές που με κάνει να αισθάνομαι ασφάλεια δίπλα του. Δεν ξέρω πώς το κάνει. Αλλά...εκείνος είναι πανέμορφος. Θέλω να πω...ότι είναι παρανοϊκό...γιατί να του αρέσω εγώ όταν μπορεί να έχει όποια θέλει;

Σηκώνομαι τελικά από το κρεβάτι και κατευθύνομαι προς την τουαλέτα για να πλυθώ και να βαφτώ. Βγαίνω και βάζω ένα απλό τζιν και μία μπλούζα σε μαύρο χρώμα. Βάζω παπούτσια και τα μαλλιά μου τα αφήνω στο φυσικό τους, δηλαδή ολόισια. Αποφάσισα να κάνω μια βόλτα στην πόλη. Είμαι στην Νέα Υόρκη κοντά 3 εβδομάδες και το μόνο που κάνω είναι να πηγαίνω στην Εταιρεία και να ξαναγυρνώ στο ξενοδοχείο. Καλά εντάξει...βγαίνω και για κανένα ποτό αραιά και που.

Βγαίνω από το ξενοδοχείο αλλά τον Κώστα δεν τον βλέπω πουθενά. Μάλλον δε δουλεύει σήμερα. Αποφασίζω να μην καλέσω ταξί...άλλωστε τι σόι βόλτα θα είναι αυτή αν δεν εξερευνήσω την πόλη αυτή με τα πόδια; Μακάρι να είχα και συνοδεία...αλλά τα μόνα άτομα που γνωρίζω ουσιαστικά εδώ, είναι η Μάρθα, ο Κώστας και ο Στέφανος. Αν και είμαι κοινωνική...παραείμαι δηλαδή...δεν μιλάω πολύ με τα υπόλοιπα πρόσωπα της Εταιρείας. Ο λόγος απλός: οι περισσότεροι είναι αχώνευτοι. Κριτικάρουν τους πάντες και τα πάντα.

Τις προάλλες έβγαινα από την τουαλέτα της Εταιρείας και άκουσα εντελώς τυχαία δύο υπαλλήλους να μιλάνε άσχημα για μία γυναίκα που εργάζεται στο εργοστάσιο. <Έθαψαν> τον Πρόεδρο...ακόμα και τον Στέφανο. Είπαν ότι ο Stefan δεν αξίζει την θέση που έχει στην Εταιρεία και ότι αν και παίδαρος- ναι παίδαρος- συχαίνονται ότι <χρησιμοποιεί> τις γυναίκες. Πρώτα από όλα, ήταν γυναίκες αυτές που μιλούσαν και δεύτερον...προφανώς αναφέρονταν στην προσωπική- ερωτική ζωή του Stefan.