Two Months In New York

Part 27

Σας ευχαριστωωωωωω πάρα πολύ για τις 2k+ προβολές....με συγκινείτε <3

*******


Θα με τρελάνουν όλοι! Τι το κάναμε εδώ πέρα; Μπάτε σκύλοι αλέστε;
Τι στο καλό θέλει γ*μ*τ* αυτός εδώ;

"Εξαφανίσου από μπροστά μου πριν κάνω καμιά τρέλα" του λέω φανερά νευριασμένη.

"Μωρό...δε χάρηκες που με είδες;"

"Πας καλά χριστιανέ μου; Τι δουλειά έχεις στο δωμάτιό μου; Εσύ μας έλειπες τώρα!"

"Αααα θα σε μαλώσω. Έχουμε τόσον καιρό να βρεθούμε και εσύ με υποδέχεσαι με αυτόν τον τρόπο; Τς τς τς...κακό κορίτσι..."

"Πέτρο! Κόψε τις αηδίες και γύρνα πίσω. Δεν έχεις καμιά δουλειά στο δωμάτιο και στη ζωή μου!" του λέω γεμάτη πίκρα αλλά πιο σίγουρη από άλλες φορές.

"Ηρέμησε Αθηνά. Σε παρακαλώ!"


"Εγώ φταίω. Πάντα εγώ φταίω" του λέω νιώθοντας τα δάκρυα να κυλούν σαν καταρράχτης στο πρόσωπό μου.


"ΆΣΕ ΜΕ ΝΑ ΣΟΥ ΜΙΛΗΣΩ!" μου λέει υψώνοντας τον τόνο της φωνής του.

"Μπορείς να μου εξηγήσεις τι θέλεις εσύ εδώ; Γιατί τώρα;"


"Είναι κάποια πράγματα που θέλω να ξέρεις ανεξάρτητα από το τι έχει συμβεί μεταξύ μας" μου λέει με σοβαρό ύφος και προσπαθώ να ηρεμήσω για να μην τον πετάξω κλωτσιδόν από εδώ μέσα.


"Νομίζω ότι είχες την ευκαιρία να συζητήσουμε και εσύ την προσπέρασες. Δεν έχουμε τίποτα εμείς οι δύο να πούμε"


"Δεν αφορά μόνο τη σχέση...που κάποτε είχαμε. Είναι και κάτι άλλο το οποίο με ώθησε να έρθω ως τη Νέα Υόρκη να σε βρω"


"Τι συνέβη; Το μετάνιωσες;"


"Όπα μισό Αθηνά...δεν σε έδιωξα εγώ...εσύ θέλησες να φύγεις--"


"Και εσύ τόσο δειλός που ήσουν φοβήθηκες να με αντιμετωπίσεις. Έφυγες σαν κυνηγημένος. Απλά ξέρεις τι με στεναχωρεί; Ότι νόμιζα ότι είχα δίπλα μου ένα άτομο που γνώριζα. Κάποιον που με αγαπούσε όσο εγώ. Και το χειρότερο είναι ότι στην πρώτη δυσκολία εγκατέλειψες αυτό που είχαμε επί 7 ολόκληρα χρόνια. Αλλά όχι αγόρι μου. Όχι. Τελείωσαν τα κορόιδα. Δεν θέλω δίπλα μου δειλούς ανθρώπους" του αποκρίνομαι και παρακολουθεί κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα μου.


"Οφείλω να πω ότι έχεις δίκιο"


"Σε ποιο από όλα;"


"Στο ότι δείλιασα. Δες το κάτι σαν αυτοάμυνα. Εσύ τι θα έκανες στη θέση μου; Περίμενες από μένα τι; Να χαρώ που θα έφευγες για 2 μήνες...λίγο πριν από τον αρραβώνα μας; Σε αγαπώ όμως. Πάντα σε αγαπούσα...και στα εύκολα και στα δύσκολα. Ξέρω ότι ένα συγνώμη δεν είναι αρκετό για όλο αυτό που έχεις περάσει. Καταλαβαίνω ότι με συχαίνεσαι"
μου λέει δείχνοντας στεναχωρημένος και συντετριμμένος. Δεν μπορώ. Όχι. 


"Τι σε έκανε να έρθεις ως εδώ για να με βρεις Πέτρο;" τον ρωτάω παίρνοντας μια βαθιά ανάσα.


"Η μητέρα μου" 


"Ορίστε;" τον ρωτάω καθώς δεν καταλαβαίνω πού το πάει. Μου έλειψε η μητέρα του. Είναι απίθανος άνθρωπος και είχαμε πάντα πολύ καλές σχέσεις. Σαν μητέρα μου την είχα.


"Αθηνά". Ωχ. Δεν μου ακούγεται καλός ο τόνος της φωνής του.


"Τι είναι Πέτρο; Λέγε!" του λέω πιο αγχωμένη και νευρική από ποτέ.


"Η μητέρα μου...δεν είναι καθόλου καλά"


"Τ-Τι; Τι είναι αυτά που λες;"


"Ενάμιση μήνας. Τόσο της απομένει Αθηνά"


"ΟΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ" φωνάζω στο δωμάτιο δυνατά και κλαίω ασταμάτητα.
"Πες μου ότι είναι μια κακόγουστη φάρσα. Πες μου ότι είναι ψέμα! Γ*μ*τ*!" του φωνάζω χτυπώντας τον στο στήθος και εκείνος στην στιγμή με αγκαλιάζει. Κλαίω στο μέρος οπού κάποτε ήταν το καταφύγιό μου. Στην αγκαλιά του.


Είναι δυνατόν; Ο Πέτρος μου εξήγησε ότι πρόκειται για σοβαρή ασθένεια για την οποία ούτε ο ίδιος γνώριζε. Οι γονείς του δεν του είχαν πει τίποτα εδώ και αρκετούς μήνες. Περίμεναν τον αρραβώνα μας πώς και πώς και μόνο αυτό τους έκανε πιο δυνατούς. Προφανώς όμως έμαθαν για τον χωρισμό μας και τα πράγματα χειροτέρευσαν.