"Πώς βρέθηκα σε αυτήν την κατάσταση; Είναι δυνατόν να πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στην αγάπη και τη δουλειά μου; Και αν αυτά τα δύο είναι για μένα συνώνυμα;"
Ονομάζεται Αθηνά Σωτηροπούλου, ζει στην Αθήνα και εργάζεται σε μια από τις σημαντικότερες ελλ...
"Καταρχάς μη με αγγίζεις!" τον διατάζω, αλλά αντιδρά σαν να του είπα ακριβώς το αντίθετο. Τα χέρια του με κρατάνε από τη μέση και κολλάει το σώμα του στο δικό μου. Πριν το καταλάβω, το χέρι μου βρίσκεται στο μάγουλό του με δύναμη.
Αμέσως πιάνει τα δυο μου χέρια δυνατά και διακρίνω θυμό στο βλέμμα του.
"Καμιά γυναίκα δεν έχει απλώσει χέρι πάνω μου. Εσύ γιατί αποτελείς εξαίρεση;" με ρωτάει καθώς με σφίγγει και το πρόσωπό του είναι υπερβολικά κοντά στο δικό μου.
"...γιατί είσαι μ*λ*κ*ς!" του απαντώ και για μια στιγμή νομίζω ότι θα με χτυπήσει αλλά το μόνο που κάνει είναι να με αφήσει απότομα και να κατευθυνθεί προς το παράθυρο. Κοιτάζει έξω με τέτοια προσήλωση που δεν σκέφτομαι καν να του μιλήσω.
Περνούν 2 λεπτά και παίρνω την πρωτοβουλία να σπάσω τη σιωπή. Πρέπει να του ζητήσω συγγνώμη; Μου χρωστάει τίποτα; Προτού όμως ανοίξω το στόμα μου για να μιλήσω, χωρίς να με κοιτάζει και με το βλέμμα έξω από το παράθυρο, κάνει εκείνος την αρχή.
"Δεν καταλαβαίνεις..."μου λέει με έναν τόνο θλίψης στη φωνή του. Τι δεν καταλαβαίνω;
"Τι θες να πεις;" τον ρωτάω και συνεχίζει να κοιτά το κενό.
"Υπάρχουν πράγματα που δε γνωρίζεις για εμένα...πράγματα που έχουν να κάνουν με το παρελθόν μου".
"Ξέρω. Αυτή η ξανθιά είναι ο έρωτας της ζωής σου".
"Ήταν!" με διορθώνει και γυρίζει αμέσως το βλέμμα του προς το μέρος μου. Με πλησιάζει και στέκεται ακριβώς μπροστά μου.
"Α ναι; Τότε μάλλον κάνεις λάθος...γιατί σε είδα με τα ίδια μου τα μάτια να τη φιλάς παθιασμένα!"
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
"Με πλήγωσε αυτή η γυναίκα όσο καμία άλλη Αθηνά..."
"...και πρέπει να την πληρώσουμε όλες οι υπόλοιπες ε;" τον ρωτάω όλο ειρωνεία, αλλά εξακολουθεί να δείχνει λυπημένος και φοβισμένος. Ναι...διακρίνω στα μάτια του έναν φόβο...δεν μπορώ να καταλάβω...γιατί να φοβάται;
"Πριν πέντε (5) χρόνια...όταν ήμουν φοιτητής γνώρισα τη Βικτώρια, σε ένα πάρτι που είχε οργανώσει η κοινότητα των φοιτητών"ξεκινάει να μου λέει.
"Και να φανταστώ...είχε παλιόκαιρο τη μέρα που τη γνώρισες!" τον ειρωνεύομαι για δεύτερη φορά και εκείνος κλείνει τα μάτια του για λίγο και τα ξανά ανοίγει.
