Sahte Yaşam

#39# Kanlı Gelinlik

Medyada Uzel

Karşımda sadece Uzel duruyordu. Bana bakıp gülümsüyordu. Ben ona şaşkınlıkla bakıyordum çünkü onu ilk kez bu kadar güzel görüyordum. Bana doğru yürüdü. Elini yanağımın üzerine koydu.

"Hep bu anı beklemiştik Deniz'im."

O anda gözlerimden bir damla mutluluk aktı. Eliyle göz yaşlarımı sildi.

"Evet Uzel'im. Böyle gelinlikli görmek gerçekten çok şaşırtıcı. "

"Seni de damatlıkla görmek gerçekten çok şaşırtıcı."

Kollarımı açıp ona sarıldım. Sımsıkı sarıldım. Bir anda etraf simsiyah bir boşluk oldu. Sadece biz vardık ortada başka kimse yoktu. Ne oluyor diye Uzel'den ayrılınca bembeyaz gelinlik üzerinde kıpkırmızı kan lekesi vardı. Korkuyordum. Uzel'in yüzüne bakınca makyajının aktığını, saçının bozulduğunu ve gözlerindeki yaşın yanağına bir yol çizdiğini gördüm.

Omuzlarından Uzel'i sarsarak
"UZEL NAPTIN SEN!?"

Uzel, gülümsedi ve elindeki kana aldırış etmeden tırnağını yedi.
"Hiçbir şey Deniz'im. Sadece bizi bozmalarına izin vermedim."

Yere bakınca annemin yerde yatan soğuk cesedini gördüm.
"ONU ÖLDÜRDÜN MÜ!?"

Yine aynı şekilde
"Evet."

"NEDEN UZEL NEDEN!?"

"Çünkü sana zarar vericekti Deniz'im. Buna izin vermem."

"NEDEN BANA ZARAR VERSİN UZEL! O BENİM ANNEM! KENDİNE GEL."

Bir an elimde beliren tabancaya baktım. Onu vurmalı mıydım?

" BUGÜN EN GÜZEL GÜNÜM OLMASI GEREKİRDİ. AMA NEREDEN BİLEBİLİRİM ÖLÜM GÜNÜMÜN OLDUĞUNU?"

Elimdeki silahı ağrıdan beynimi felç eden şakağıma dayadım. Uzel korkuyla bana doğru hamle yaptı. Ve tetiği çektim.

PAT..

Her şey yavaş çekim gözlerimin önünden geçiyordu. Yavaş yavaş geçmişe doğru gidiyorduk. Annemi görüşüm, Uzel'i görüşüm, nişanımız, tanışmamız ve doğduğum an.

İnsan doğduğu anı hatırlayabilir mi? İmkansızdır. Ama ben hatırlıyorum. Annem beni ilk kucağına aldığı anı ve benim kulağıma eğilip
"Çok farklı bir çocuk olacaksın." Deyişini hatırlıyorum. Bundan korkmalı mıydım?

Kan ter içinde uyandım. Allah'ıma şükürler olsun ki sadece bir rüyaymış. Bu denli gerçekçi bir rüya nasıl görebiliyordum? Ve bu neden bu aralar çok sık olmaya başladı? Ve dahası neden rüya gördükten sonra uyuyamıyordum? Neden gördüğüm rüyanın hepsi aklımdaydı? Kafamda bir sürü soru vardı. Oysaki ilaçlarımı da alıyordum? Delirmiş miydim? Evet. Sanırım delirmiştim.

Uzun süredir psikoloğumla görüşmüyordum. Saate baktığımda saat sabahın dördüydü. Muhtemelen uyuyordu ama kafamda çok fazla soru işareti vardı. Ya bu sorulara cevap bulacak kişiyi aramalıydım yada bu sorularla beraber delirecektim. Yanımda uyuyan Uzel'i uyandırmamaya çalışarak aşağı kata indim ve Aslı'yı aradım. Uzun bir çalıştan sonra nihayet telefonu açmıştı.

Uykulu bir ses tonuyla
"Efendim? Kimle görüşüyorum?"

Kendimi tanıtıp rüyamı anlattım ve onu dinlemeye başladım.

"Bazen bilinç altımızda yatan düşüncelerimiz rüyalarımızda kendisini gösterir. Çok büyük olasılık sen Uzel'i ve anneni böyle düşünmüşsün. Ama farkında değilsin. Farkında olmadığın için bu senin rüyana yansımış."