Jacket Slut • Frerard

25: Namaluj mnie, jak jedną ze swoich francuskich dziewczyn.

      Uczniowie Belleville High sami nie wiedzieli, jaki cudem przeżyli ten okropny oraz mroźny miesiąc zwany styczniem. Było ciężko, każdy już po tygodniu edukacji wydawał się o wiele bardziej zmizerniały niż wcześniej, a ich sińce pod oczami jedynie to potwierdzały. Uczniowie nie mieli nastroju na naukę, dodatkowe prace, a ich inwencja twórcza równała się zeru, co było widać po ich pracach domowych, prezentacjach oraz rysunkach, które profesor Beardsley zgodnie z zaleceniami dyrekcji musiał, co tydzień zanosić do szkolnego pedagoga, aby ten stwierdził, czy młodzież nie potrzebuje jakiejś pomocy. I — oczywiście  — potrzebowała jej jak nigdy wcześniej.

       Gdy trzy tygodnie temu dyrektor Duchovny odłączył szkolne WI-FI, zaczął doceniać plusy tego, iż jego młodzież nie miała dostępu do Internetu. Po pierwsze, nie puszczano tej dziwnej muzyki na przerwach. Po drugie, więcej dzieci zaczęło czytać. No i po trzecie: David przestał stalkować Tysona Rittera na wszelkiego rodzaju portalach społecznościowych. Odniósł trzy zwycięstwa wykonując jedną, bardzo prostą czynność: wyciągając kabelek z gniazdka. Od tego czasu dyrektor lubił spacerować korytarzami z kubkiem jego ulubionej herbaty w dłoniach i przyglądać się destrukcji, jakiej był twórcą. Błogi uśmiech nie opuszczał jego twarzy, a morale uczniów znacznie spadły, przez co stał się o wiele bardziej profesjonalny niż wcześniej. Czego więcej mógł chcieć dyrektor liceum?

       Gdy przerwa przed piątą godziną lekcyjną dobiegła końca, Duchovny powolnym krokiem powrócił do swojego biura. Posłał Mindy leniwy uśmiech i powiedział miłym głosem, iż ślicznie dzisiaj wygląda. David Duchovny nie umiał kłamać, chociaż próbował nauczyć się tej umiejętności przez całe swoje życie. Mówienie prawdy przysparzało mu kłopotów już od początków klasy pierwszej, gdy sześcioletni David nie potrafił udawać, że nie lubi bawić się lalkami, czy gdy skończył trzynaście lat i powiedział wprost Alice Morovich, jak bardzo boi się pójść z nią do kina, ponieważ jeszcze nigdy z nikim się nie całował. Tego wieczoru poległ. Jednak gdy David dorósł, posiadł umiejętność zamykania buzi na kłódkę oraz nie zwracania uwagi na rzeczy trywialne. Od tego czasu wypowiadał się tylko, gdy w jego głowie kotłowały się miłe opinie.

       Mindy należała do osób, które znał długo. Zatrudnił ją, gdy dopiero zaczynał. Młody dyrektor, który potrzebował nowej sekretarki i zestawu ładnych krawatów. Wtedy spotkał Mindy. Już podczas rozmowy kwalifikacyjnej przyznała się, że jest Tajwanką i w Stanach zamieszkuje dopiero od pięciu lat. Ze względu na jej wcześniejszą pracę, nigdy nie odczuwała potrzeby doszlifowania swojego angielskiego, przez co mówiła po prostu źle. David polubił ją. Miała w sobie świeżość oraz optymizm, którego dawno nie widział w miejscu, jak to. Z przyjaznym uśmiechem powiedział jej, że dostanie tę pracę, a potem przekonał — jeszcze wtedy — Pana Tennanta, aby pomógł jej. Nie był chętny. Zresztą, trudno było mu się dziwić; nauka przychodziła Mindy ociężale i nie potrafiła załapać pewnych reguł, lecz po roku czasu oraz po dostaniu większej sali, Tennant zdołał co nieco wpoić jej do głowy.

       Dzisiejszego dnia przywitała go już perfekcyjnym angielskim. Obca osoba nie byłaby w stanie powiedzieć, że pochodzi z Tajwanu.

— Jest jakaś poczta dla mnie, Mindy? — zapytał dyrektor, uważnie przyglądając się kobiecie.

— Nic — odparła natychmiastowo. — Nowa nauczycielka francuskiego chciałaby przełożyć wizytę na środę. Co mam odpowiedzieć?

—  Dobrze. Na środę może być. Ustalcie razem godzinę. Mam calutki dzień.  —Uśmiechnął się życzliwie.

— Oczywiście — przytaknęła. — Coś jeszcze?

— Właściwie tak, Mindy — potwierdził, a ciekawość w oczach odrobinę zaniepokoiła kobietę. — Sprowadź mi tutaj Gerarda Way. Uczeń dwunastej klasy. Sądząc po zażaleniach, które dobiegają mnie z pokoju nauczycielskiego, ma teraz geografię. Niech do mnie natychmiast przyjdzie. Muszę z nim porozmawiać.