Black Angel

Part 30

တယ္ရာ၏ အခန္းသည္ ရြာငယ္မွ အျခားလူမ်ားေနထိုင္ရာ အခန္းငယ္မ်ားႏွင့္ အေတာ္ပင္အလွမ္းေ၀းကာ ေထာင့္စြန္းစြန္မွာရွိေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဒန္နရယ္ႏွင့္ တယ္ရာတို႔ႏွစ္ေယာက္ရွိရာ အခန္းႏွင့္ သိပ္မေ၀းသည့္ ေျမေအာက္အခန္းငယ္လြတ္တစ္ခုကိုေရြးကာ ဖရက္ဒီ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္လိုက္သည္။

အသံုးမျပဳေတာ့သည္မွာ ၾကာျပီျဖစ္ေသာ အခန္းငယ္သည္ နံရံမ်ားမွ ကြာက်လာေသာ ေက်ာက္တံုးေက်ာက္ခဲငယ္မ်ားႏွင့္ ျပည့္ေနသည္။ ေျမအိုးကြဲစ တစ္ခ်ိဳ႕မွာလည္း အခန္းေထာင့္မွာ ရွိေနသည္။ အျခားအခန္းငယ္မ်ားလို ေျမျပင္ၾကမ္းခင္းပင္ျဖစ္ျပီး နီညိုေရာင္သဲေျမသည္ ခ်ိဳင့္ခြက္မ်ားႏွင့္ မညီမညာျဖစ္ေနသည္။

ဒီအတိုင္းေရွ႕ဆက္သြားလို႔ေတာ့မျဖစ္ဘူး.. ငါဒီေလာက္ဆာေနရင္ ဒန္နရယ့္အတြက္ပါ အႏၱရာယ္ရွိႏိုင္တယ္..

တိတ္ဆိတ္ေသာ အခန္းငယ္အတြင္း ဖရက္ဒီ တစ္ေယာက္တည္း ေတြးမိသည္။ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မွုသည္ တျဖည္းျဖည္း တိုး၀င္လာေသာ မီးေတာက္တစ္ခုလို သူ႔ကိုယ္တြင္းမွေန၍ တစ္ကိုယ္လံုးကို ပ်ံ႔ႏွံ႔ ေလာင္ကၽြမ္းလာေနသည္။

လက္ရွိ အခန္းထဲမွေဖာက္ထြင္းကာ တစ္ရြာလံုးရွိလူမ်ားကို ဖရက္ဒီ စူးစိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။ ရြာသူရြာသားမ်ား၏ အမ်ားစုမွာ မိန္းမမ်ား၊ ကေလးမ်ားႏွင့္ အသက္ၾကီးသူမ်ားျဖစ္ကာ လူငယ္ ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္သာရွိသည္။ ထိုလူငယ္မ်ားသည္လဲ ၁၇ ႏွစ္ႏွင့္ ၁၈ ႏွစ္ေလာက္ပင္ရွိဦးမည္ျဖစ္သည္။

သူႏွင့္အခန္းေလးခန္းထက္အေက်ာ္တြင္မူ အသက္အေတာ္ၾကီးဟန္တူသည့္ အဘြားအိုတစ္ေယာက္ရွိေနသည္။ သူမေဘးတြင္ ရွစ္ႏွစ္အရြယ္ခန္႔ကေလးတစ္ေယာက္ရွိေနျပီး ေက်ာက္ခဲမ်ားႏွင့္ေဆာ့ကစားေနသည္။ ေရာဂါတစ္ခုကို ၾကာရွည္ခံစားေနရသည့္ႏွယ္ အဘြားအို၏ ႏွလံုးမွာ ျဖည္းညွင္းခက္ခဲစြာ ခုန္ေပါက္ေနသည္။

အင္း.. ဒီအဘြားကိုပဲေရြးရမယ္နဲ႔တူတယ္..

ဖရက္ဒီ စိတ္မသက္သာစြာ သက္ျပင္းခ်ရင္း ကေလးငယ္ထြက္ခြာသြားမည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ဆိုင္းေနသည္။ သိပ္မၾကာလိုက္။ အျခားကေလးငယ္တစ္ေယာက္၏ ေခၚသံအဆံုးမွာ အဘြားအိုေဘးနားမွ ကေလးငယ္မွာ ေက်ာက္ခဲမ်ားကို ပစ္ခ်ျပီးအခန္းအျပင္သို႔ ေျပးထြက္သြားျပီျဖစ္သည္။