My Other Half

Prologue

Kylie's Pov

Napasinghap ako ng bumukas na ang pinto. Matindi ang naging kapit ko sakaniya lalo na ng makita ko lahat ng imbitado para dito.

"In a few minutes, you're not mine anymore," sabi niya sa malungkot na tono.

Napatingin ako sakaniya. Ang gwapo pa din pagkatapos ng lahat ng pinagdaanan at nangyari pero ang nakaagaw ng pansin ko ay ang malungkot niyang mga mata.

"I will always be your baby," pinilit kong huwag lagyan ng lungkot at sakit ang boses ko, pero hindi ko napigilan.

Malungkot ako dahil mababago na ang buhay ko. At sakit dahil sa ibinibigay niyang ekspresyon saakin.

"I know. You will always be. No one can ever change that. But the time had came. You will now start a new chapter of your book,"

Tumulo ang luha ko ng sabihin niya iyon saakin. Hindi ko na mapigilan.

"Daddy, thank you. Thank you so much and I'm sorry. Sorry sa mga nagawa ko noon--" pinutol niya ako.

"Kylie, anak, nakaraan na 'yun. Masakit man but it's all worth it right? Lahat ng sakit na natanggap ko noon, kasiyahan naman ang katumbas. Hindi ako nagsising naranasan ko iyon. Pero nagsisi ako sa ginawa ko sa Mommy mo."

Si Mommy. Siguro kung nandito siya ay masaya siya ngayon para saakin. Pero alam ko, masaya pa din siya kahit wala siya dito. Alam kong nakatingin siya saakin mula sa itaas.

"I know Mom had forgiven you already, Dad." sabi ko sakaniya.

Nginitian niya ako. "I love your Mom so much, Kylie. Just the way how I love you and Vanessa." tinitigan niya ako. "Wipe your tears, anak. Ikaw lang ang may kayang pumunas niyan."

Natawa ako sa sinabi niya saakin dahil nga naka-veil ako ay hindi niya kayang punasan ang luha ko kaya ako na ang gumawa nun.

"We're consuming too much time. Your husband is already waiting for you."

Napatingin ako sa harap. Pinasadahan ko ng tingin ang buong simbahan. Napaka-enggrande ng kasal ko.

Nakita ko ang mga bisita. Ang mga kamag anak ko sa Santiago, sa Dela Vega, sa Natividad, ang barkada, ang mga naging kaibigan ko noong college, ang mga katrabaho ko, ang pamilya ni Blake. At napako ang tingin ko sa lalaking naka-tuxedo sa dulo.

Nagsimula kaming maglakad ni Daddy. Kasabay nun ay ang pagkanta ni Blake. Madaming flash ng camera kada lakad namin.

"Oh, her eyes, her eyes
Make the stars look like they're not shinin'
Her hair, her hair
Falls perfectly without her trying
She's so beautiful
And I tell her everyday
Yeah..."

Nagsisimula nanamang tumulo ang mga luha ko. Hindi ko alam kung ilang beses ko bang dapat sabihin na masaya ako. I am beyond happy.

"I know, I know
When I compliment her she won't believe me
And it's so, it's so
Sad to think that she don't see what I see
But every time she asks me, "Do I look okay?"
I say,"

Wala sa beat ang paglakad ko. Gusto kong matawa sa lyrics pero masyado ako nao-okyupa ng mukha ni Blake. I can see it. Nakikita ko sa mga mata niya ang mga tubig na namumuo.

"When I see your face
There's not a thing that I would change
'Cause you're amazing
Just the way you are
And when you smile
The whole world stops and stares for a while
'Cause, girl, you're amazing
Just the way you are
Yeah..."

Pinunasan ko ang luhang tumutulo sa pisngi ko. Hindi ko talaga mapigilan!

"Her lips, her lips
I could kiss them all day if she'd let me
Her laugh, her laugh
She hates but I think it's so sexy
She's so beautiful
And I tell her everyday..." nagc-crack na ang boses niya.