Her Sacrifices (COMPLETED)

Chapter 18

Laban

Amber's  POV

I woke up feeling so happy beside my twins. Halos hindi na nga ako makatulog dahil halos ginugol ko ang oras sa kakatitig sa kambal kong himbing na himbing sa pagtulog.

Maliit lang ang kama pero himalang nagkasya kaming mag-iina dito. Magkayakap ang dalawa habang na sa gilid ko si Dianne. My sweet smile never leave my lips for I am so thankful I have this chance to be with them at nakasama ko pa sa pagtulog! Oh God, kahit ganito lang, napakasarap na sa pakiramdam.

Marahan akong bumangon at umupo ng kama. I softly brush my fingers in Dianne's hair at and isa naman ay hinaplos ang pisngi ni Dionne. As I watched them all night, halos makabisado ko na lahat ng parte ng mukha nila. Not to mention na walang patid ang luha ko kagabi sa kasiyahan.

But before this happened, naalala ko kagabi ang nangyari.

"Hindi kita binibitin. Hali ka na, matulog na tayo sa kwarto ko." Tumigil siya sa paghakbang na tila'y may naisip. "At sandali, about the 'Lover' thing. Hindi mo na kailangan maging desperada."

My eyes widened with what I just heard. What did he mean by that? I mean sa dalawang sentence niya, hindi ko maintindihan! Would he let me sleep in his room? And about the lover thing, he said, I don't need to be desperate? Wait, wait! Totoo ba ang naririnig ko?! Or am I  just hallucinating?

Tuloy tuloy siya sa paglalakad sa itaas habang ako ay na sa likod niya lang, sumusunod. Kanina pa walang tigil ang lakas ng kabog ng puso ko na halos nakakabingi na at nadagdagan pa ito sa hindi inaasahang halik na pinalasap niya saakin. Para akong baliw na hinawakan ang labi ko kasi nararamdaman ko parin ang labi niyang nakalapat sa labi ko kahit wala na.

The sweet kiss we shared. The moment I waited so long but not enough to prove something.

Nang marating namin ang sa tingin ko ay ang kwarto niya ay huminto siya sa tapat at hinarap ako. His one eyebrow were arched at may sinusupil na ngiti. And then on, the smile on my lips disappeared at napalitan ng pagkasimangot.

Oh, damn.

I knew Neo too well.

Hindi matutumbasan ang ilang taon kung gaano ko siya nakilala sa kaunting panahon naming pagsasama.

He chuckled a bit when he saw my face, frowning. Nginuso niya ang kabilang side ng may pinto.

"Hindi naman talaga kita binibitin eh. Hindi kita pinauwi diba? So hindi bitin ang oras mo na makasama ang kambal. Diyan ka na rin pala matulog sa silid nila Dianne kasi 'di pala tayo kasya sa kama ko. Nakalimutan kong mahirap lang pala ako." Himig sarkasmo ang kanyang tinig. "At hindi mo na kailangang maging desperada dahil matagal na tayong tapos at kapag tapos na ay wala na." His voice suddenly turns to cold na tila'y ang kaninang mainit na tagpo ay natupok.

My heart fell at that because of some unknown pain.

Pumasok na siya sa loob ng kanyang silid habang ako rito ay naiwang tulala at ramdam ko na ang nangingilid kong luha at ang pagbagal ng tibok ng aking puso.

Mapait akong ngumiti at tumango tango na parang tanga. Sabi na nga ba eh. Not all his last words are last, each of it has a meaning. A meanings that I coudn't get to know properly and sometimes can hurt me.

Pinaasa mo ako sa wala pero bakit patuloy parin akong umaasa na hindi pa tayo tapos? Hindi tayo matatapos hangga't hindi mo ako matutunan muling mahalin.

Tumayo ako sa pagkakaupo sa kama at lumapit sa salamin. I frown when I saw my face in the mirror. Gulo gulo ang buhok ko at ganun parin ang suot ko mula pa kagabi. Buti at hindi nangitim ang ilalalim ng mga mata ko. I'm still beautiful as ever. I smelled myself and thank that I don't smell bad though I still need a bath. Pero wala naman akong damit.