ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΣΚΑ...

παρελθόν..

Το βλεμμα της κοιτουσε το κενο,τα ματια της ηταν γυαλισμενα,δεν εκλειναν ουτε μια στιγμή,δεν εχαναν ουτε ενα δευτερόλεπτο,οχι ξανα..οχι οπως τοτε..κανενας δε θα κατάφερνε να την πονεσει ξανα,ουτε καν μια ενεση ουτε καν ενας γιατρος....

οι αθλιες ερωτησεις που δεν αφηναν το μυαλό της να ησυχασει,οσο και να ηθελε να σκεφτει τι ειχε συμβει εκεινη την ημέρα αλλο τοσο την κατεστρεφαν οι ηρεμηστικες.

"ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΑΘΩΑ"

φωναζε μεσα της μα κανενας δεν την ακουγε,ουτε καν εκεινος που την αγαπουσε,ηταν χαμενος σε ενα βαθυ σκοταδι..

Ηταν ενα τρελοκομειο που το μονο που γινοταν ηταν να σε βασανιζουν νομιζοντας πως εισαι ένοχος,να σε πονεσουν να σε εξαντλησουν,το πιστευε βαθια μεσα της πως αυτο ηθελαν να της κανουν και το ειχαν καταφέρει,ηταν νεκρη μεσα της.. μια αθλια ακομα μερα την καλοσορισε,ξανα η ανακριση ξανα το ιδιο βασανο,ενα λευκο κοντό φορεματακι ηταν τυλιγμενο επανω της οπως και οπως σαν ενα καλυμμα,μα ουτε και αυτο την ενοιαζε ειχε χασει τα παντα...

Μια νοσοκομα περασε μεσα,με ενα μπλοκακι ,την κοιταξε απο πανω μεχρι κατω και την πλησιασε,ετεινε για αλλη μια φορα αυτο το λευκο χαπι προς το μερος της μα εκεινη αρνιοταν κατηγορηματικα να το πιει,ενοιωθε πως ηταν ενα δηλητήριο

"Οχι αλλο"ψιθυρισε στον εαυτο της μα το ειπε σχεδον δυνατα και ακουστικε

" πρεπει να το πιεις ειναι για το καλο σου"

"ΟΧΙ!"

Επιασε το χαπι και το εβαλε στο στόμα της με το ζορι

"Θα με ακους εμενα δεν φτανει που κοντευει να πεθανει εξαιτιας σου!!"

"Δεν το εκανα εγω ειναι ο αντρας μου τον μαχαιρωσαν δεν το εκανα εγω!!!"

Εφτυσε το χαπι και καλυψε τα ματια της αφου ξεσπασε σε λιγμους

"Δεν το εκανα,δεν το έκανα!!"

Η νοσοκομα την χαστουκισε δυνατά κανοντας μια μεγαλη κοκκινια στο μάγουλο της..

Τα δάκρυα της έγιναν ακομη περισσότερα και τα αναφιλητα της μεγαλωσαν..

"Σε λιγο θα έρθει ο γιατρος να σε εξετάσει,αυτη τη φορα θα πεις την αληθεια αλλιως έχεις τελειωσει"

Ανασηκωσε λιγο το αψυχο κορμι της καθως ξεφυγε ενα βογκητο πονου από τα χειλη της,η πληγες στην πλατη της εκαιγαν τοσο και ηταν παρα πολλές ωστε να την ακολουθούν για μια ζωη,τους φωναζε την αληθεια και εκεινοι την χτυπουσαν ανελεητα καθως φωναζε το ονομα του και εκεινος δεν έρχονταν ποτε..

Τις σκεψεις της διακοψε το χτυπημα της πορτας ,ενας αντρας μετριου αναστηματος περασε μεσα με ενα μπλοκ στα χερια του,φαινοταν ηρεμος ανθρωπος...

Καθησε σε μια καρεκλα απεναντι της και της εριξε ενα πλατυ χαμόγελο

"Δεσποινις μου δε θελω να σας πιεσω,θελω μονο να μου πειτε τι ειχε γινει εκεινη την ημέρα και θα φύγω,δε ζηταω τίποτα αλλο απο εσας"

Εικονες απο εκεινη την βραδιά αστραψαν στο μυαλό της...

Ο αντρας διπλα της αρχισε να την ανεβαζει το φορεμα μα εκεινη δεν εκανε τίποτα,ενοιωθε παραδομενη στο πονο και δεν αντιδρουσε καθως αυτος ο αντρας αρχισε να της σκορπαει αγρια φιλια...
<<μη την αγγιζεις ,άφησε την,ΑΣΤΗΝ!!!>>
<<γιατι τι θα μου κανεις?? Πως σου φαίνεται να μεγαλωσεις ενα παιδι που δεν ειναι δικο σου?>>
το βλεμμα του σκοτεινιασε,δεν σκοπευε να αφησει κανεναν να κανει κακο στην γυναίκα του,να την αγγιξει να πληγωσει την παιδική της ψυχή οχι οχι οχι!!!εβγαλε αργα το στυλετο απο πανω του και εδωσε μια κουτουλια στον άντρα μπροστά του κανοντας τον να παραπατησει και να πεσει στη θάλασσα...

............

<<σου ειχα υποσχεθει...κανείς μα κανεις...δε θα σε αγγιξει>>επεσε λυποθιμος στα χερια της...

"Λοιπόν??"

"Δε το εκανα εγω,δε θα τον χτυπουσα θανάσιμα,τον αγαπαω "

"Τι θες να πεις?"
Αφαιρεσε το πουκαμισο απο πανω της και περασε απαλα τα ποδια της δεξια και αριστερα του σηκωνοντας την με προσοχη και βαζοντας την στα απαλα παπλωματα και σφιγγοντας την επανω του,εριξε το κεφάλι της πισω και εσφιξε το σεντονι δυνατά,εκεινος αναστεναξε καθως την ειχε στην αγκαλια του ακομα περισσότερο "μονο εσυ με κάνεις να νοιωθω ετσι μοναχα εσενα έχω κανει δικια μου.."

"Σα..σαγαπαω"

Την κρατουσε σφιχτα στην αγκαλια του καθως εκεινη ετρεμε απο τον ερωτα του..

Τις σκεψεις της διακοψε ξανα..

"Κυρια Δέσποινα χανουμε χρονο...

Μπηκε μεσα ενας ψηλος αντρας με σκοτεινα χαρακτηριστικά

"Μη κουραζεσαι αυριο το ξημερωμα της κάνουμε ηλεκτροσοκ"