ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΣΚΑ...

ενα γραμμα...

Και ετσι περασε ο καιρός,με τον φόβο πως αυτος ο άγνωστος θα εισβάλλει ξανα στην ζωη της χωρις λογο και αιτια..

Της εφτανε μονο που βρισκοταν στο δικο τους καραβι με ενα παιδι που περιμεναν με αγωνια και προσμονη,καθε μερα στην καμπινα τους της εδειχνε το ποσο την αγαπαει,την φροντιζε και της ελεγε παραμύθια για να μην νοιωθει την απουσία του πατέρα της...

Έπειτα καθόταν με μια μαυρη κανοτιερα που της αρεσε να τον βλεπει να την φοράει,και την εβαζε να κατσει αναμεσα απο τα ποδια του να ακουμπαει η πλατη της στο στερνο του και το κεφάλι της αφημενο στον ωμο του...

Χαιδευε απαλα και αξυριστο μαγουλο του λεγοντας του με αυτο τον τροπο καληνύχτα και επειτα ονειρευοταν στην αγκαλια του.....

Περασε ο καιρος και ξενα καραβια τους ακολουθουσαν,προσπαθουσαν να εισβαλουν στο πληρωμα τους βρισκοντας παντα μια δικαιολογία,μα εκεινος ειχε χτυσει μια ασπιδα μη αφηνωντας τον οποιοδήποτε να περάσει μεσα......

Τώρα......

Ειχαν περασει κιολας τέσσερις μήνες και η κοιλια της ειχε μεγαλώσει αρκετα μα την καλυβε με απαλα φορέματα προσπαθώντας να ξεφύγει από τα αδιακριτα βλεμματα,ενοιωθε πως την παρακολουθουσαν ακομα και αυτο την τρομαζε,ειχε εγκατασταθει σε μια ξυλινη ησυχη καλυβα μακρια απο τον πολυ κοσμο και την φασαρια,της εκαναν κακο.

ενοιωθε πως θα κλαψει και ένας κομπος εδενε τον λαιμο της μα δεν επρεπε να το κανει,ξυπνησε ξανα άδεια για αλλη μια φορα στο ξυλινο κενο κρεβάτι,και σηκωθηκε με δυσκολια αφου την πονουσε η κοιλια της και εκανε αργα βηματα προς το παράθυρο και το ανοιξε προσπαθώντας να πάρει αερα...

Υπήρχαν στιγμές που ενοιωθε πως δεν εχει λαιμο,πως της επερναν την ζωη και καθοταν μπροστά απο το παραθυρο παλευοντας μεσα της,αυτοι οι μηνες της ήταν τοσοι πολλοι....δεν αντεχε μακρια του στιγμή,πονουσε..

Χαιδεψε απαλα τη κοιλια της και πειρε μια βαθια ανασα

" Μην φοβάσαι παιδί μου ότι και αν ακούς μην φοβάσαι σαγαπω τόσο δυνατά που κανείς δεν μπορεί να σε βλάψει,έκανα μια ασπίδα την καρδιά μου ώστε να ζεις με αυτή, συγνώμη που νιώθω πως δεν αναπνέω και σε κλείνω σε ένα κουτί δίχως οξυγόνο,θέλω να κλάψω ξέροντας πως υποφέρεις εξαιτίας μου μα θα κάνω χειρότερα την ζωή σου,θέλω να σε φέρω σε έναν κόσμο που δεν θα υπάρχει πόνος και δυστυχία,δεν μπορώ να σε κλείσω σε γυάλα κάποτε θα κλάψεις,πονάει που ξέρω πως κάποτε θα κλάψεις,πονάει που ξέρω πως κάποτε ίσως ζήσεις μια ζωή σαν την δικιά μου ,θα σε πονέσουν η καιροί κόρη μου,και εγώ δεν ξέρω αν θα είμαι πάντα εκεί ,μα η καιροί θα είναι,θα έχω αφήσει σε κάθε μήνα πίσω από κάθε φύλλο που θα πέφτει απτό δέντρο στην αυλή σου από ένα σαγαπαω να στο λέει το απαλό αεράκι,εγώ και ο πατέρας σου θα σε αγαπάμε ,θα σε μεγαλώσω σωστά θα σου μάθω όσα πρέπει να σου μάθω και πότε δεν θα σου φωνάξω,δεν θα σε χτυπήσω,δεν θα σε βλάψω,θα σε έχω πάνω σε μια απαλή θάλασσα και θα σου μάθω την αγάπη αυτή,την αγνή,σε αγαπώ πριγκίπισσα μου,Δεν θέλω να μου μοιάσεις κόρη μου ,μακάρι να εισαι καθρέφτης της αγάπης μου μα όχι της θλίψης μου."