ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΣΚΑ...

ελεγχος....

"Μπαμπα!!!! Που ησουν τοσο καιρο? Γιατι με άφησες να ζω στον Βουρκο?? Γιατί δεν με πειρες μαζί σου??"

"Κορη μου οι δυνατοί άνθρωποι πρεπει να ζουν,πρεπει να παλεύουν μεχρι το τελος....και οταν ολα τελειώσουν,στη πραγματικότητα κανεις δε σε ξεχναει...θυμήσου κορη μου, εδωσα την ψυχη μου για σενα και την μητέρα σου αλλα θα το ξαναεκανα...με ξεχασατε? Οχι.Καθε μερα με θρηνεις εσυ και η μητερα σου,δε θελω ομως να κλαις για μενα...βλεπω πως καταβαθος μεσα σου ζεις ευτυχισμένη,ολα θα τελειώσουν σε λιγο,κανε υπομονή "

Το πρόσωπο του δεν φαινοταν καλα,ελαμπε ολοκληρος πανω σε ενα λευκο συνεφο,φαινοταν σαν να εχει φτερα πισω του...

Ηταν μολις 28 χρονων οταν έφυγε μακρια τους,δουλευε με κοπο και ιδρωτα ενω το παιδι του ηταν τοσο μικρο,η γυναικα του ήταν 22 μα δεν τον ξεχασε ποτε...

"Πες στη γυναικα μου πως ουτε εγω έφυγα ποτε απο εκεινην,παντα ήμουν κοντά της,παντα την περιμενα...κορη μου ηρθα σε σενα για να σου δωσω το κουράγιο που δεν είχες τοσο καιρο,μεινε διπλα του,μονο εκεινος μπορει να σε σωσει,ολα θα τελειωσουν..ξέρεις ποσο σαγαπαει?αν φυγει ξέρω πως δε θα αντεξεις,κρατησε τον καλα στην καρδιά σου οπως και εμενα,η εγγονη μου ειναι τοσο ομορφη,μου μοιαζει πολυ...την βλέπεις να γελαει και να απλωνει τα χερια της στο κενο?εκεινη μπορει να με δει μα δεν την αφηνω να με αγγιξει,της λεεω ιστορίες και προστατευω τα όνειρα της,ειμαι στο προσκεφαλι σου δεσποινα,δε χαθηκα απο κοντα σας,κρατα την μητερα σου μαζι σου σε περιμενει"

Της αγγιξε το χερι και την εβαλε να ξαπλωσει πανω σε ενα σύννεφο ενω της εδωσε εκεινο το κουκλακι που της ειχε παρει ο ιδιος μα ηταν αγνο δίχως αιμα,τα ματια της εκλεισαν κρατοντας το σφιχτα καθως δάκρυσε...

"Κλεισε τα ματια σου και ονειρεψου μωρο μου,ο μπαμπας ειναι διπλα σου μα δε θα μπορουσε να σε παρει μαζι του,απλα δεν ειναι η ωρα μωρο μου να ερθεις,θα σου πω μια ιστορία μιας που πειρες απο το ταλεντο του μπαμπα σου....ηταν μια αγνη νεραιδα,ψηλη και όμορφη με μια απαλη μπλεξουδα πιασμενη στην ακρη...ηταν θλιμμενη καθως ενοιωθε μονη και άδεια απο αγαπη,ειχε τοση μεσα της μα δεν ειχε που να την δωσει,κοιτουσε τον ερωτα της απο μακρια,ηταν ο πριγκιπας της νεραιδοχωρας,ολες οι νεράιδες τον πλησιαζαν μα σε καμια δεν εβρισκε την καλη καρδια που εψαχνε,εκεινη κοιταζοντας τον απο στεναχωρια τα φτερα της επεσαν,μαραθηκαν ...και περπατουσε σαν κοινη θνητη αναμεσα στους ευτυχισμενους ανθρωπους ενω ηταν μια πριγκιπισσα,μπορουσες ομως να δεις την νυχτα την πληγωμενη της καρδια να φωτίζει και να χτυπαει πονεμενα,ωσπου εκεινος το ενοιωσε και την πλησιασε αγκαλιαζοντας την και ενωνοντας τα σπασμενα κομματια της,τον εμπιστευτηκε και την εκανε να πετάει τοσο ψηλα που ποτε δεν σταματησε να τον αγαπαει και οσο η αγαπη τους δυναμωνε αλλαζαν και ουρανο,εβλεπαν και καινούργια αστρα να τους καλωσοριζουν,καθε τους παιδι πετουσε σαν πουλί ψηλα στον ουρανο,και ετσι εζησαν ευτυχισμένοι"