ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΣΚΑ...

αγγελικο άγγιγμα..

Τα λόγια της τον ταρακουνησαν,του έκαψαν την καρδια,ενοιωθε έναν εντονο λυθαργο στο μυαλό του και ενα τρεμουλο σε ολόκληρο το κορμι του...

Η καρδια του χτυπουσε εντονα σε κάθε της λεξη,ειχε δίκιο σε όλα δεν αξιζε να αγαπηθεί..η δεσποινα ηταν τιμια γυναίκα,δεν ήταν όπως μερικές που χαριζαν το κορμι τους για μια βραδιά χωρίς να έχουν συναισθήματα,χωρίς να αισθάνονται τον αληθινό ερωτα,αυτή η γυναίκα αξιζε τον κόσμο όλο,ηταν πληγωμενη καθως ο αντρας που αγαπούσε της εδωσε ζωή και σε μια βραδιά την πειρε πισω...

Ηταν ενα αθώο και αγνό μπουμπουκι που αντί να ανθιζει μαραζωσε από δίψα,από δίψα για ερωτα..

Για μια στιγμή σκέφτηκε πως αυτη η γυναίκα θα μπορούσε να είναι ευτυχισμένη μα σίγουρα δεν ήταν αυτός ο αντρας που αξιζε να την κανει,και τοτε ηταν που το εντονο κλαμμα της του έκαψε την καρδια για αλλη μια φορα,τοτε ηταν που δεν αντεξε να φυγει μακρια της και έτρεξε πισω τραβωντας την μεσα στην αγκαλια του...

Το κλαμμα της έγινε πιο έντονο,πιο δυνατο,της χαιδεψε τα μαλλια απαλα και φιλησε το κεφάλι της..

"Είχες δίκιο για ολα,είμαι εγωιστης,δεν αξιζω τον σεβασμό και την εκτίμηση σου,εχεις δικιο μόνο ένας άντρας μπορουσε να σε κάνει δική του και θα εξακολουθεις να είσαι μόνο δική του έχεις τον λόγο μου δε θα σε πλησιασει κανεις περισσότερο πέρα από τον μπραιαν "

*είσαι μόνο δική μου *

Η φωνη του μπραιαν ηχουσε στο μυαλό της...τρεμωντας εκανε ενα διστακτικο βημα πισω και εκεινος ένα βήμα μπροστά..

"Δεν σκεφτηκα πως θα μπορούσε να με αγαπησει κάποια γυναίκα με τις πληγες που κρύβω κάτω από αυτή την μασκα"

*μόνο εσύ καταφερες να δεις τις πληγες μου*

Καλυψε με τις παλαμες της το στομα της...

"Ηξερα πως δε μπορώ να κερδισω το ενδιαφέρον σου γιατί δεν το αξιζω,δεν μαγαπας"

*μαγαπας ερωτα μου??*

Ολα μπροστά της θολωναν,εκατσε στο κρεβάτι πισω της απαλα και εμεινε να τον κοιταει σοκαρισμενη

"Ασε με να βγάλω εγω την μασκα σου,ασε με να γιατρεψω εγω τις πληγες σου,πεσμου πως είσαι εσύ μπραιαν,δεν μπορεί να του μοιάζεις τοσο"