ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΣΚΑ...

ζηλεύω...

Η νύχτα επεσε ενώ εκεινη σφουγγαριζε λίγο το πάτωμα κρυφά του,γυρισε στο κρεβάτι της οταν ειδε ενα μακρύ κόκκινο φορεμα επανω με ενα σημείωμα

"Θα ήθελα να σε δω απόψε με αυτό,τα λέμε στο καταρτι ερωτα μου "

Το εβαλε και έτρεξε αμέσως εξω οταν δεν ήταν κάνεις ,όλο το Πλήρωμα ελειπε ακόμα και εκεινος,πειρε το θλιμμενο βλεμμα της και κοιταξε την ηρεμη θάλασσα και αυτό το λαμπερο φεγγάρι,πολλες σκεψεις άρχισαν να την περιτρυγυριζουν...

Πως άραγε θα τελείωνε όλο αυτό και που θα τους εβγαζε? Θα καταφερνε να επιστρέψει πισω να παρει ότι έχασε? Θα το εκανε αραγε?

Κουνησε το κεφάλι της δεξια και αριστερα διωχνοντας αυτές τις σκεψεις όταν ξαφνικα ακουσε μια δυνατή μουσική να έρχεται από τα δεξιά ,μπροστά στο τιμόνι του καπετάνιου φάνηκε εκεινος,με ενα λευκο πουκαμισο και ένα λευκό παντελονι,ηταν τοσο όμορφος σκέφτηκε...

Όλοι οι άντρες σταθηκαν γύρω του κρατωντας μερικά κερακια τονίζοντας περισσότερο την παρουσια του,η καρδια της φτερουγισε...

"Ώσπου η γη να μη γυρίζει πια
Ώσπου το φως να γίνει σκοτεινιά
Ώσπου κι αυτός ο ήλιος να σβηστεί
Ώσπου ο χρόνος πια να ξεχαστεί
Θα σ’ αγαπώ"

Ειπε καθως κατέβαινε της σκάλες και την πλησιαζε,εκεινη εκανε μουδιασμενα βήματα προς εκεινον

"Ώσπου στα μάτια σου να δω φωτιές
Ώσπου κι εσύ σαν κεραυνός θα καις
Ώσπου να πάψει η ανατολή
Θα σ’ αγαπώ και πάλι πιο πολύ
Θα σ’ αγαπώ"

Της ειπε καθως της ετινε το χερι,εκεινη το αγγιξε και βρέθηκε πριν το καταλαβει στο κέντρο μαζί του,με όλους τους άντρες γύρω ,κλεισμενη στην αγκαλια του..
Μόνο εκεινη και εκεινος,ασφαλισμενη στο κορμι του και φυλαγμενη καλά μεσα στη ψυχή του...

"Με έκανες ευτυχισμένο "

Της ειπε από μεσα του καθώς την εκανε μια αποτομη στροφή και την εριξε επανω του,τότε οι ματιές τους κλειδωθηκαν και τοτε άρχισαν να μιλάνε μεταξύ τούς δίχως να ακούει κανείς πέρα από τις ψυχές τους ..

"Εσυ με κάνεις καθημερινά μπραιαν "

Ενωσαν τα χερια τους νοιωθωντας και οι δύο έναν περιεργο ηλεκτρισμό

"Σαγαπω ματια μου "

"Και εγω "