Ανοίγω τα μάτια μου. Πέθανα? Κλασσική ερώτηση.
Προσπαθώ να καταλάβω πού βρίσκομαι. Αν πέθανα, μπορεί να είμαι στον Παράδεισο? Τι είναι –ή ήταν αν είμαι νεκρή- εκεί πάνω? Πολύ μπέρδεμα.
Το μόνο που ξέρω είναι ότι είμαι ξαπλωμένη σε ένα κελί. Σε μια προσπάθεια να δω αν υπάρχει κάποιος άλλος μαζί μου, βλέπω ένα παράθυρο. Εντάξει, παράθυρο δεν το λες. Είναι κάγκελα που ενώνουν δύο κελιά. Υπάρχει ένα στα δεξιά και ένα στα αριστερά του δωματίου.
Δεν νομίζω ότι θα ήταν έτσι ο Παράδεισος. Άρα μάλλον είμαι ζωντανή. Τη στιγμή που βγάζω αυτό το συμπέρασμα ένα πράγμα μπορώ να σκεφτώ: Ζάντερ.
Πού να είναι? Είναι ζωντανός?
Πρέπει να τον βρω.
Με δυσκολία καταφέρνω να σηκωθώ και κατευθύνομαι προς τα «παράθυρα». Προς τα αριστερά, βλέπω έναν μεσήλικα κουλουριασμένο στην άλλη άκρη του δωματίου του.
Με ένα συναίσθημα απογοήτευσης και αγωνίας να με κατακλύζει, προχωράω προς το δεξί μέρος του κελιού. Αυτό το παραθυράκι είναι πιο ψηλό, οπότε αναγκάζομαι να σηκωθώ στις μύτες των ποδιών μου για να δω στο άλλο κελί.
Και τότε τον βλέπω.
Είναι ξαπλωμένος ανάσκελα στο πάτωμα. Αίματα κυλούν από το κεφάλι του. Πώς δεν τα είχα προσέξει πιο πριν? Ίσως να τον χτύπησαν κι άλλο αφού έχασε τις αισθήσεις του.
Πρέπει να τον φτάσω. Ποιος ξέρει πόση ώρα αιμορραγούσε? Πόση ώρα ζωής έχει ακόμα?
Τι κι αν..? Όχι. Δεν μπορώ να σκέφτομαι έτσι. Είναι ζωντανός. Το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να τον φτάσω εγκαίρως. Τώρα το πώς θα γίνει αυτό είναι ένα θέμα.
Σκέψου Έιπριλ, σκέψου.
Κατευθύνομαι προς την πόρτα του κελιού. Προφανώς και είναι κλειδωμένη. Αλλά δεν βλέπω φρουρούς. Πρέπει να έχουμε δημιουργήσει μεγάλη αναστάτωση.
Σε μια απελπισμένη προσπάθεια, κλοτσάω την πόρτα. Η κλοτσιά μου δεν έχει καμία επίδραση στην πόρτα, αλλά το πόδι μου πονάει.
Τραβάω ένα τσιμπιδάκι από τα μαλλιά μου, μπας και μπορέσω να ανοίξω με αυτό τον τρόπο την πόρτα. Καθώς το βάζω μέσα στην κλειδαριά, συνειδητοποιώ ότι στις ταινίες το κάνουν να φαίνεται πολύ πιο εύκολο απ’ ότι είναι.
Και ξαφνικά το νιώθω. Το δαχτυλίδι στο χέρι μου αρχίζει να καίει. Το βγάζω από το χέρι μου και το πετάω στην άλλη άκρη της πόρτας. Ξαφνικά χαίρομαι που δεν το πέταξα με πολλή δύναμη, γιατί δεν θα άντεχα να χάσω ακόμη κάτι δικό μου.
