Προσπαθώντας να μην αρχίσω να χοροπηδάω από τη χαρά μου με την τροπή των πραγμάτων κατευθύνομαι προς το δωμάτιό μου. Δεν ξέρω τον λόγο ακριβώς που πάω προς τα εκεί, ίσως να είναι μια προσπάθεια για να εκτονωθώ. Αλλά ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω όλα όσα έγιναν μέσα στην τελευταία ώρα. Η παράξενη μάχη με τον Τόμι, όλα αυτά που μου είπε η Μπρέντα: για το μη-υπαρκτό παιδί της, τον κόσμο των αγγέλων, τον Ζάντερ. Απλά δεν μπορώ να το πιστέψω. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα και όλα ήταν τόσο ευχάριστα –εντάξει, αν εξαιρέσεις το κομμάτι της μάχης με τον Τόμι.
Λες και το είχα σχεδιάσει από πριν, μόλις μπαίνω στο δωμάτιό μου, ξέρω τι θέλω να κάνω. Τόσο καιρό που ήμουν θυμωμένη στον Ζάντερ, δεν είχα την ευκαιρία να διαβάσω το ημερολόγιό του. Και αυτό γιατί πολύ απλά δεν ήθελα να τον μάθω καλύτερα. Αλλά τώρα, ίσως να μην υπάρχει τίποτα που να μας κρατάει από το να είμαστε μαζί. Χαρούμενοι, σκέφτομαι.
Κάθομαι στο κρεβάτι και παίρνω στα χέρια μου το ημερολόγιό του από το κομοδίνο. Δεν ξέρω γιατί, αλλά νιώθω μια επιθυμία να πάω στην τελευταία καταχώρησή του. Άραγε πότε σταμάτησε ο Ζάντερ να γράφει? Το ανοίγω και διαβάζω με έκπληξη αυτά που γράφει.
Την βλέπω εδώ και είκοσι μέρες να ζει τη ζωή της ανέμελη, με το μόνο που μπορώ να σκεφτώ να είναι πόσο θέλω να γίνω μέρος της. Μακάρι να μπορούσα να νιώσω έτσι για την Μπρέντα. Έτσι δεν θα είχαμε προβλήματα. Ήδη έχουν αρχίσει να με υποψιάζονται. Περνάω πολλές ώρες παρακολουθώντας την, προσπαθώντας να βρεθώ όσο πιο κοντά της μπορώ. Θέλω τόσο, μα τόσο πολύ να είμαι μαζί της. Νιώθω ένα αίσθημα ζήλιας να με κατατρώει κάθε φορά που βλέπω τον φίλος της τον Σέιν να είναι κοντά της. Να μου θυμίζει ότι αν ανοίξει τα μάτια του θα την δει στ’αλήθεια μπροστά του. Να μου θυμίζει ότι εκείνος μπορεί να την αγγίξει αν απλώσει το χέρι του, ενώ εγώ όχι. Είναι ερωτευμένος μαζί της. Εκείνη δεν το έχει καταλάβει. Δεν μπορεί να δει τον τρόπο με τον οποίο την κοιτάζει. Δεν μπορεί να καταλάβει ότι ο τόνος της φωνής του αλλάζει όταν μιλάει σε εκείνη. Και πάνω απ’όλα, δεν μπορεί να καταλάβει τι έχει κάνει για να αρέσει στον Σέιν. Αλλά εγώ μπορώ να δω τι βλέπει σε εκείνη. Είναι καλόκαρδη, έτοιμη να βοηθήσει όποιον έχει ανάγκη. Ευγενική, γενναία, έξυπνη. Όμορφη. Τόσο όμορφη, ώστε νομίζω ότι αν πάω ποτέ να της μιλήσω θα μείνω εκεί να την κοιτάω, χωρίς να λέω τίποτα. Θα νομίζει στο τέλος ότι έχω κάποιο πρόβλημα. Που έχω, αλλά όχι με αυτόν τον τρόπο. Αλλά τι νόημα έχει να σκέφτομαι τι θα γινόταν αν της μιλούσα? Το θέμα είναι να το κάνω. Πρέπει να το κάνω.
