Ανοίγω τα μάτια μου και βρίσκομαι στη λίμνη.
Στη λίμνη? Πότε ήρθα εγώ εδώ?
Έχοντας αποφασίσει από χτες να αρχίσω ξανά τη γυμναστική για να είμαι σε φόρμα, καθώς ποτέ δεν ξέρω ποιος θα μου επιτεθεί πλέον, ξαπλώνω στο γρασίδι και αρχίζω με το πρώτο σετ κοιλιακών.
Δεκαεννιά, είκοσι, εικοσιένα..
Και μετά το φως του ηλίου που χτυπούσε τα μάτια μου εξαφανίζεται. Ή καλύτερα κρύβεται. Από τον Ζάντερ που βρίσκεται ακριβώς από μπροστά μου. Ο ήλιος κόντρα κάνει τη μορφή του να φαίνεται ψηλή και γυμνασμένη.
«Χέι», λέει.
«Γεια», λέω ελαφρώς παραξενεμένη.
«Κοιλιακοί?», ρωτάει.
«Αχά. Σε περίπτωση που, ξέρεις, μου επιτεθεί κανένας Τόμι στη μέση του πουθενά», απαντώ.
«Έλα να κάνουμε μαζί εξάσκηση», προτείνει.
«Οκέι.»
Σηκώνομαι και πλέον στεκόμαστε ο ένας απέναντι από τον άλλον. Εγώ δεν θα έπρεπε να είμαι η θυμωμένη? Ο Ζάντερ διακόπτει τις σκέψεις μου με την επόμενη πρότασή του.
«Επίθεση. Σε εμένα. Πάμε», λέει.
Ξαφνιασμένη τον ρωτάω: «Σοβαρά? Ζάντερ δεν μπορώ να σου επιτεθώ.»
«Δεν πρέπει να με μισείς? Έλα, τόσα πράγματα σου έκανα. Εξαιτίας μου χάλασε η ήρεμη ζωή σου στην Ατλάντα, εξαιτίας μου πέθανε ο μπαμπάς σου, εξαιτίας μου σε κυνηγάνε, εξαιτίας μου πληγώθηκες. Πρέπει να θέλεις να με σκοτώσεις. Έλα λοιπόν», λέει προχωρώντας προς το μέρος μου.
Δεν ξέρω τι τον έπιασε, αλλά δεν μπορώ να του επιτεθώ. Με τίποτα. Μπορεί να έκανε κάποια λάθη, ανάμεσα στα οποία δεν βρίσκεται ο θάνατος του μπαμπά μου, αλλά και πάλι. Να τον σκοτώσω? Τι λέει?
Και τότε μου επιτίθεται. Με πιάνει απροετοίμαστη και με ρίχνει στο έδαφος με δύναμη. Με το χέρι του στο λαιμό μου, δεν μπορώ να ανασάνω καλά. Τι κάνει?
«Έλα, το ξέρω ότι το θέλεις. Θέλεις να με χτυπήσεις. Θέλεις να πονέσω όπως εσύ»
«Ζάντ-», προσπαθώ να πω αλλά οι λέξεις δεν βγαίνουν. Αντί να σπαταλήσω πολύτιμο αέρα σε λέξεις, το δίνω μια γονατιά στο επίμαχο σημείο. Αποτραβιέται και πέφτει δίπλα μου, αλλά δεν μπορώ να χάσω άλλες ευκαιρίες. Δεν ξέρω τι τον έχει πιάσει, ή τι έχει πιάσει εμένα, αλλά του δίνω μια δυνατή μπουνιά στο πρόσωπο. Ξέρω ότι πόνεσε, γιατί ήμουν καλή στα μαθήματα της αυτοάμυνας του σχολείου. Και αν ήθελα να πονέσει, θα πονούσε. Με αίμα να στάζει από το στόμα του αφήνει τις τελευταίες συλλαβές: «Συγγνώ-»
