Τρέχω με δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπό μου. Δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω βέβαια από τις σταγόνες βροχής που πέφτουν στο σώμα μου, αλλά η βροχή δεν είναι το πρόβλημά μου αυτή τη στιγμή.
Δεν ξέρω προς τα πού κατευθύνομαι, αρκεί να είμαι μακριά από τον Ζάντερ. Πρέπει να δω τη λίμνη μπροστά μου για να συνειδητοποιήσω πόση απόσταση έχω καλύψει. Σε μια προσπάθεια να ηρεμήσω και να καθαρίσω τις σκέψεις μου, κάθομαι δίπλα στο νερό. Δεν είχα συναίσθηση ότι ήταν νύχτα, μέχρι τώρα. Πόση ώρα πέρασε? Νιώθω δάκρια να προσπαθούν να γλιστρήσουν για ακόμη μια φορά από τα μάτια μου, αλλά δεν θέλω να τα αφήσω. Σηκώνω το κεφάλι μου ψηλά, προσπαθώντας να κρατήσω τα δάκρια μέσα, νιώθοντας τις κρύες σταγόνες κρύες- αναζωογονητικές – σταγόνες να πέφτουν στο πρόσωπό μου. Παρατηρώ τον ουρανό. Παντού υπέρλαμπρα αστέρια να προσπαθούν να κάνουν τη διαφορά μέσα στο σκοτάδι. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή, που περνούσα πολλές καλοκαιρινές νύχτες με τον μπαμπά μου στο μπαλκόνι του σπιτιού μας στην Ατλάντα, να μου δείχνει πάντα το πιο φωτεινό αστέρι και να με διαβεβαιώνει πως, κάποια μέρα, θα λάμπω ακόμη περισσότερο από εκείνο. Στην ανάμνηση αυτή νιώθω ξανά τα μάτια μου να υγραίνονται. Αλλά –στα λίγα λεπτά που βρίσκομαι εδώ- έχω πάρει μια απόφαση, και αυτή είναι να μην κλάψω για τον πατέρα μου. Δεν θα ήθελε να με βλέπει έτσι. Και δεν θα τον απογοητεύσω. Και οι δύο ξέρουμε ότι είμαι πιο δυνατή από αυτό.
Παίρνω το βλέμμα μου από τον ουρανό και το στρέφω στη λίμνη. Είναι όμορφα εδώ. Γαλήνια. Στην πραγματικότητα, τώρα που το σκέφτομαι, θα μπορούσα να περάσω και την υπόλοιπη ζωή μου εδώ- χωρίς ανθρώπους να με κυνηγάνε, χωρίς αγγέλους να μου ανακοινώνουν ότι θα γεννήσουν το παιδί του μόνου ανθρώπου που… αγάπησα;
Και μόνο στη σκέψη αυτής της λέξης ανατριχιάζω. Ποτέ δεν μου άρεσε να τη χρησιμοποιώ. Δεν ξέρεις ποτέ ποια είναι η κατάλληλη στιγμή για να την ξεστομήσεις. Μερικές φορές είναι υπερβολική, άλλες είναι πολύ μικρή για να περιγράψεις αυτά που αισθάνεσαι για έναν άνθρωπο. Υποθέτω ότι θα μπορούσα να την χρησιμοποιήσω για την μαμά μου, τον μπαμπά μου και την Έμμα, που την ξέρω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, να καθόμαστε στην παιδική χαρά της γειτονιάς και να τρώμε παγωτό συζητώντας για τα αγόρια που της άρεσαν. Και ακόμη για τον Σέιν θα μπορούσα να την χρησιμοποιήσω, που μου στάθηκε όσες φορές τον χρειαζόμουν. Για αυτά τα τέσσερα άτομα στη ζωή μου είμαι σίγουρη. Και είναι και ο Ζάντερ, ο οποίος θα έλεγα ότι μου προκαλεί πολλά- και πολλές φορές αντικρουόμενα συναισθήματα: ενθουσιασμό, αλλά και νευρικότητα, εμπιστοσύνη, αλλά και απογοήτευση.
