Αφού καθόμαστε στο τραπέζι, η αγαπητή μου μητέρα αποφασίζει να ανοίξει μια υπέοροχη κουβέντα.
«Λοιπόν, Αλεξάντερ, για πες μου. Από πότε κάνετε παρέα με την Έιπριλ?»
Ωραία. Τώρα την κάτσαμε.
«Εμμ να βγαίνουμε εδώ και ένα μήνα μόνο. Αλλά γνωριζόμαστε περισσότερο καιρό.», λέει ο Ζάντερ.
Τι κάνουμε λέει?!
«Ζάντερ, μήπως μπορώ να σου μιλήσω για λίγο?», λέω τελικά με όσο πιο ψύχραιμη φωνή μπορώ.
«Όχι τώρα. Περίμενε λίγο.»
Ααααα τι θα γίνει? Αρχίζω και εκνευρίζομαι. Πρώτα έρχεται μεσημεριάτικα στο σπίτι μου, δεύτερον λέει ψέματα στη μαμά μου ότι βγαίνουμε και τώρα αρνείται να μου μιλήσει?
Περιμένω λοιπόν για 1 λεπτό περίεργης σιωπής, όταν βλέπω τη μαμά μου να πέφτει αναίσθητη στο τραπέζι.
«Μαμά?» Προχωράω προς το μέρος της και δοκιμάζω να δω αν αναπνέει ακόμα. Ο σφυγμός της είναι σταθερός αλλά αδύναμος.
«Θέλεις να βοηθήσεις αγόρι μου?», λέω στον Ζάντερ.
«Μην ανησυχείς δεν έχει τίποτα. Ένα υπνωτικό είναι μόνο.»
«Θες να μου πεις ότι εσύ τη δηλητηρίασες?»
«Το δηλητηρίασες είναι βαριά λέξη.»
«Γιατί? Πότε θα ξυπνήσει?»
«Μόλις γυρίσουμε»
«Από πού?»
«Από εκεί που έχουν φυλακισμένο τον πατέρα σου? Τι σου λέω τόσο καιρό?»
«Δηλητηρίασες τη μαμά μου και νομίζεις ότι θα σε εμπιστευτώ?»
«Ναι.», λέει. «Για την ακρίβεια δεν έχεις και τόσο επιλογή.»
«Ω, αλήθεια?»
«Βασικά ναι.»
«Και πώς θα γίνει κάτι τέτοιο?», ρωτάω.
Το σκέφτεται λίγο πριν απαντήσει. Κάνει μερικά βήματα προς το μέρος μου μέχρι που ερχόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο. «Θα πρέπει να με μισείς τώρα, αλλά μετά θα με ευχαριστείς. Και πίστεψέ με, δεν θα έκανα κάτι για να σε πληγώσω. Ούτε που θα το καταλάβεις, στο υπόσχομαι.»
Χαμηλώνω το βλέμμα μου, αλλά δεν μπορώ να το κρατήσω για πολύ εκεί καθώς πιάνει το πρόσωπό μου και το σηκώνει στην ίδια γραμμή με το δικό του.
Τοποθετεί το χέρι του στο μάγουλό μου και μετά ακουμπάει διστακτικά τα χείλη του πάνω στα δικά μου. ‘Ένα κύμα θερμότητας διαπερνά το σώμα μου, καθώς το άγγιγμά του γίνεται πιο επίμονο. Για μια στιγμή, όσο τα χείλη του ακουμπούν τα δικά μου, νιώθω το σώμα μου να παραλύει και όλα γύρω μου να εξαφανίζονται. Αλλά δεν ήταν μόνο το φιλί, που σίγουρα αποτέλεσε έναν καταλυτικό παράγοντα αυτής της ζαλάδας θα έλεγα, αλλά όλα εξαφανίστηκαν στην κυριολεξία. Όταν τελικά ο Ζάντερ αποτραβιέται, δεν μπορώ να καταλάβω πού βρίσκομαι. Ένας κατάλευκος χώρος χωρίς απολύτως τίποτα μέσα. Ο Ζάντερ, ο οποίος από τη στιγμή που το φιλί σταμάτησε δεν με έχει αφήσει από την αγκαλιά του, γυρνάει και επιθεωρεί το χώρο. Μετά από περίπου 3 δευτερόλεπτα γυρνάει και μου λέει: «Μάλλον είμαστε ακόμη στο μεταβατικό στάδιο. Υπολογίζω σε 2-3 λεπτά ότι θα έχουμε φτάσει. Θέλω να με ακούσεις προσεκτικά τώρα» Με κοιτάει προσπαθώντας να καταλάβει αν είμαι καλά, μα κάτι τέτοιο είναι αδύνατον αφού βρίσκομαι σε μια κατάσταση σοκ. Λίγο το φιλί, λίγο το περιβάλλον, λίγο το γύρω-γύρω συνέχεια, πόσα να αντέξει κάποιος?
«Όταν πάμε εκεί πάνω, θα πρέπει να προσποιηθείς ότι είσαι μια από εμάς. Σου έχουν αφαιρέσει τα φτερά επειδή διέπραξες κάποιο αδίκημα και θα τα ξαναπάρεις σε λίγες μέρες. Εγώ είμαι ο φίλος σου. Ναι, το αγόρι σου ή όπως το λέτε εσείς.»
Καθώς τον κοιτάζω προσεκτικά συνειδητοποιώ ότι μπορεί να καταλάβει πόσο θα ήθελα να είναι αλήθεια πλέον. Αλλά δεν πρόκειται να το αφήσω να προχωρήσει.
«Το ‘χω.», λέω τελικά. Καθαρίζω το λαιμό μου και προσθέτω: «Τι θα κάνουμε μετά?»
«Θα δω πώς είναι η κατάσταση και θα σε ενημερώσω.» Διστάζει αλλά συμπληρώνει : «Μην ανησυχείς, όλα θα πάνε καλά. Ούτε που θα το καταλάβουν ότι είσαι άνθρωπος γιατί μοιάζεις με εμάς.»
Όπα! Το κατάλαβε αυτό που είπε ή απλά εγώ βγάζω συμπεράσματα από το μυαλό μου?
«Δεν πρόκειται να σε αφήσω από τα μάτια μου.», λέει τελικά.
Γυρνάει το κεφάλι του λες και μπορεί να διαισθανθεί πότε φτάνουμε και μου λέει: «Α, και μην ανησυχείς για τους φίλους σου και την μητέρα σου. Οι 3 μέρες που υπολογίζω να χρειαστεί να μείνουμε εδώ, δεν θα είναι ούτε ένα απόγευμα στο δικό σας κόσμο. Και θα μπορείς να βλέπεις τη μητέρα σου από το δαχτυλίδι σου. Μόνο που εννοείται ότι δεν θα μπορεί να το καταλάβει.» Σταματάει και αρχίζω να διακρίνω φως μακριά στο δωμάτιο.
«Φτάσαμε. Θυμήσου: Φέρσου σαν άγγελος. Δεν μπορεί να σου είναι και τόσο δύσκολο. Μόνο μην εμφανίσεις κανένα σπρέι και έχουμε σκάνδαλα!»
Και με αυτό, παίρνω μια βαθιά ανάσα και είμαι έτοιμη να γίνω ένα με έναν καινούργιο κόσμο: τον κόσμο των αγγέλων.
