Είναι λες και το μυαλό μου δεν μπορεί να σκεφτεί καθαρά. Ο Ζάντερ είναι ο κοντινότερος άνθρωπος-άγγελος-δεν-ξέρω-κι-εγώ-τι-άλλο που θα μπορούσε να είναι το καταλληλότερο ταίρι μου?
Και τώρα είναι νεκρός?
«Τι ήταν αυτά που μου είπε πριν.. ξέρεις», λέω προσπαθώντας να μην ξεσπάσω στα κλάματα.
«Στον κόσμο των αγγέλων, όταν βρεις το ταίρι σου και το αποδεχτείς, γίνεται μια τελετή. Σκέψου το σαν γάμο. Από τη στιγμή που σου ανακοινώνουν το ταίρι σου μέχρι την Ένωση, την τελετή δηλαδή, μπορεί να περάσουν μέρες, μήνες ή ακόμη και χρόνια. Αυτό εξαρτάται από το ζευγάρι. Συνήθως, επειδή τα ταίρια είναι πάντα τα καταλληλότερα άτομα που μπορείς να βρεις ποτέ στη ζωή σου, η διαδικασία δεν παίρνει πάνω από 1-2 μήνες. Γρήγορα, και όσο οι άγγελοι γνωρίζονται μεταξύ τους, ερωτεύονται το ταίρι τους. Οπότε δεν υπάρχουν συχνά προβλήματα όπως του Αλεξάντερ και το δικό μου. Για να μην στα πολυλογώ, επειδή δεν έχουμε πολύ χρόνο, στην Ένωση, οι άγγελοι ανταλλάσσουν όρκους. Αυτοί οι όρκοι είναι σταθεροί. Δεν μπορεί κανείς να τους αλλάξει. Απλά ο καθένας τους λέει στην εθνική γλώσσα της χώρας από την οποία οι πρόγονοί του είχαν έρθει πριν από εκατομμύρια χρόνια. Υποθέτω πως του Αλεξάντερ ήταν τα ισπανικά. Αν δεν κάνω λάθος, η οικογένειά του είχε έρθει από τη Σάντα Ρόζα της Αργεντινής. Αλλά δεν μπορώ να είμαι και σίγουρος. Ο όρκος αυτός ξεκινά με το ολόκληρο όνομα του ατόμου με το οποίο πρόκειται να «ενωθείς». Μετά ακολουθούν κάποιοι σταθεροί στίχοι προσφωνώντας το ταίρι σου ως «τον όμορφό σου άγγελο». Αλλά ούτε από τον όρκο ξέρω πολλά, καθώς όπως μάλλον κατάλαβες, δεν χρειάστηκε να τον δώσω ποτέ.»
Νιώθω το κεφάλι μου να γυρίζει γύρω- γύρω από όλες τις καινούργιες πληροφορίες. Όμως έχω ακόμη τόσες απορίες, τόσα αναπάντητα ερωτήματα που με βασανίζουν. Οι ουσιαστικά τελευταίες λέξεις του Ζάντερ ήταν να μου ορκιστεί την αφοσίωσή του. Νιώθω τόσο ηλίθια για τον τρόπο που του φέρθηκα. Όλον αυτό τον καιρό αρνούμουν να πιστέψω όσα μου έλεγε και σπατάλησα τόσο χρόνο. Μακάρι να ήξερα. Θα είχα ενεργήσει τελείως διαφορετικά. Ίσως να μην είχαμε οδηγηθεί σε αυτή την κατάσταση.
Το μόνο που μπορώ να πω μέσα σε αυτή την εσωτερική μου σύγχυση είναι: «Μα ο Ζάντερ δεν είπε το κανονικό μου όνομα. Κάτι για Ντόρμα, Ντάρμο, Ντάρμα κάτι τέτοιο.»
Ένα αχνό χαμόγελο ξεπροβάλλει στις άκρες του στόματος του πατέρα μου.
«Ναι, αυτό είναι μια λεπτομέρεια. Δεν με λένε Φίλιπ Μακάλιστερ, όπως ήξερες μέχρι τώρα. Αναγκάστηκα να το αλλάξω μόλις έφυγα από εδώ, με σκοπό να μην με βρουν. Το πραγματικό μου όνομα είναι Φίλιπ Ντάρμορ. Μάλλον ο Αλεξάντερ το γνώριζε και γι’αυτό σε φώναξε με το πραγματικό σου επίθετο.»
