Καθώς τον βλέπω να καταφτάνει προς το μέρος μας, το στομάχι μου σφίγγεται.
Τι θέλει? Δεν μας έχει κάνει ήδη αρκετό κακό?
Μόλις πια ξεκλειδώνει την πόρτα του κελιού του Ζάντερ, όπου είμαστε μαζεμένοι και οι τρεις- τέσσερις πλέον-, ανοίγει το στόμα του για να μιλήσει. Μετά από μια προσποιητή έκφραση έκπληξης λέει: «Φίλιπ και Έιπριλ Ντάρμορ. Πατέρας και κόρη ξανασυναντιούνται. Τι συγκινητικό.»
Πριν προλάβω να απαντήσω κάνοντας το κεφάλι του ένα με το κάγκελο, ο μπαμπάς μιλάει: «Λίοναρντ Στέιγουρς. Ακόμα το τσιράκι του Ραφαέλ. Τι καταθλιπτικό.»
Και αυτός είναι ο επαναστάτης πατέρας μου.
«Τουλάχιστον εγώ δεν πρόκειται να εκτελεστώ για προδοσία, Ντάρμορ.», λέει ο φρουρός.
«Θα εκπλαγείς αν σου πω ότι ούτε κι εγώ?», απαντάει ο πατέρας μου.
Ο φρουρός κάνει ένα βήμα μπροστά για να επιτεθεί στον πατέρα μου, αλλά μπαίνω μπροστά του.
«Κάνε ακόμα ένα βήμα και θα εκτελεστείς από το χέρι μου.», λέω.
Ο φρουρός στέκεται ακίνητος με μια έκφραση αποδοκιμασίας.
«Βλέπω μικρή πήρες πολλά από τον πατέρα σου. Κρίμα που δεν θα σου βγουν σε καλό.», λέει τελικά.
Προσπαθώντας να διατηρήσω την ψυχραιμία μου αποστρέφω το βλέμμα μου και γυρνάω να κοιτάξω τον Ζάντερ. Συνήθως το να τον κοιτάω μου προκαλεί ηρεμία, αλλά πρέπει να ξαναθυμίσω στον εαυτό μου ότι είναι νεκρός. Μόνο που δεν μου βγαίνει σε καλό για δύο λόγους: πρώτον, το να τον βλέπω αναίσθητο δεν βοηθάει και τόσο την ψυχική μου κατάστασή και δεύτερον, ο Λίοναρντ προσέχει την αποστροφή του βλέμματός μου και φυσικά, δεν το αφήνει ασχολίαστο.
«Α, σωστά. Να και η φτηνή αντιγραφή σου, Φίλιπ. Αλεξάντερ Περέζ. Τόσο νέος και ταυτόχρονα, τόσο ενοχλητικός. Ξέρεις πόσα προβλήματα μας δημιούργησε? Πάλι καλά που τον ξεφορτωθήκαμε πριν μας δημιουργήσει ακόμα περισσότερα.»
Αλλά η αναφορά στον Ζάντερ και η απαξίωσή του με φτάνει στα όριά μου. Όχι μόνο επειδή εντάξει, είναι ο δικός μου Ζάντερ, ο Ζάντερ που ρίσκαρε τα πάντα για να επικοινωνήσει μαζί μου, για να με βοηθήσει να βρω τον πατέρα μου, αλλά και επειδή τώρα είναι.. είναι νεκρός! Και ό,τι και να λένε οι υπόλοιποι γι’ αυτόν δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Οπότε θεωρώ απαραίτητο να τον υπερασπιστώ εγώ. Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω.
