«Μη!», φωνάζω αλλά είναι πολύ αργά. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα το σώμα του πατέρα μου κείτεται στο πάτωμα και αρχίζει να μετατρέπεται σε ένα είδος καπνού. Πλέον το μόνο που έχει μείνει εκεί που πριν λίγο ήταν ο πατέρας μου, είναι το κολιέ του Ζάντερ.
Δάκρυα πλημμυρίζουν τα μάτια μου και η όρασή μου θολώνει. Βλέπω τον Λίοναρντ να τρέχει προς το μέρος μου και να φωνάζει. Νιώθω τα μάτια μου να κλείνουν καθώς χάνω κάθε επαφή με το περιβάλλον.
Νιώθω κάτι να αγγίζει το χέρι μου. Ανοίγω τα μάτια μου για να δω τον Ζάντερ να με κρατάει στην αγκαλιά του, με το βλέμμα του προς το απέραντο. Μόλις καταλαβαίνει ότι έχω ξυπνήσει, η έκφρασή του γίνεται ανήσυχη.
«Έιπριλ..», ξεκινάει να λέει, αλλά εγώ έχω ήδη σηκωθεί και έχω φύγει από την αγκαλιά του.
«Όχι, όχι, όχι, όχι!», φωνάζω. Δεν μπορεί να τον έχασα. Μόλις τον βρήκα.
Δεν έχει νόημα να προσπαθήσω να κρατηθώ στα πόδια μου και έτσι καταρρέω στο πάτωμα.
Ο Ζάντερ έρχεται τρέχοντας προς το μέρος μου, κάθεται μαζί μου και με παίρνει στην αγκαλιά του.
Απ’ ότι μαντεύω, μου ψιθυρίζει καθησυχαστικά λόγια, αλλά είμαι πολύ απορροφημένη στις δικές μου σκέψεις για να τα προσέξω.
«Είναι στ’ αλήθεια..»
Δεν έχω το κουράγιο να ολοκληρώσω τη φράση μου.
«Λυπάμαι.», λέει ο Ζάντερ. Μετά από μία παύση συνεχίζει: «’Ειπριλ, αν μπορούσα να κάνω κάτι για να τον ξαναφέρουμε- »
«Το ξέρω», λέω κόβοντάς τον.
Για λίγα λεπτά απομένουμε σιωπηλοί μέχρι που ο Ζάντερ μού ανακοινώνει ότι πρέπει να φύγουμε.
«Και πού θα πάμε, Ζάντερ?», λέω τελικά. «Πώς θα ξαναγυρίσουμε εκεί? Πώς θα πω στη μαμά μου για τον μπαμπά? Πώς θα δικαιολογήσω την απουσία μου? Πώς-»
«Έιπριλ.», λέει ο Ζάντερ πριν προλάβω να τελειώσω τη φράση μου. « Στο κάτω-κάτω, τι θα κάνουμε εδώ πάνω αν μείνουμε? Για λίγο καιρό θα μείνουμε στο σπίτι της οικογένειάς μου αν θέλεις. Θα έχεις χρόνο να σκεφτείς τι θα πεις στη μαμά σου και πώς θέλεις να κινηθούμε. Αλλά πρέπει να φύγουμε σύντομα, όσο ακόμα είναι όλοι απασχολημένοι με την είδηση του πατέρα σου. Και το σύντομα θα είναι σε λίγο. Θα έρθουν σε εμάς ανά πάσα στιγμή.»
Σκέφτομαι όσα είπε. Τι θα κάνουμε εδώ? Τι θα κάνουμε εκεί κάτω?
Το μόνο που ξέρω είναι ότι θέλω χρόνο να σκεφτώ.
