Μετά από περίπου δύο ώρες (σύμφωνα με το ρολόι του τοίχου που δεν έχω ιδέα αν λειτουργεί σωστά) άσκοπου στριφογυρίσματος στο κρεβάτι, αποφασίζω να σηκωθώ. Πιάνω ένα φακό που υπάρχει πάνω στο κομοδίνο και κατευθύνομαι προς το διάδρομο.
Όσο προσπαθώ να θυμηθώ ποια διαδρομή πρέπει να πάρω για να φτάσω στο σαλόνι, βάζω σε μια σειρά τις αποφάσεις που πήρα το τελευταίο δίωρο.
Θέλω να μείνω λίγο καιρό εδώ. Ίσως μια-δυο βδομάδες. Να ξεπεράσω όσα έγιναν εκεί πάνω και να καταστρώσω ένα σχέδιο για τις επόμενες κινήσεις μου. Τις κινήσεις μας, αφού δεν υπάρχει περίπτωση ο Ζάντερ να με αφήσει μόνη μου. Τα υπόλοιπα θα τα σκεφτώ το διάστημα που θα είμαι εδώ.
Το γεγονός ότι έχω χαθεί με αποσπά από τις σκέψεις μου. Αποφασίζω να πάρω τον διάδρομο στα δεξιά μου και να δω πού θα με βγάλει. Μετά από λίγο περπάτημα και αρκετές αλλαγές στη διαδρομή μου, φτάνω στο σαλόνι.
Ψάχνω για μια πόρτα για να βγω έξω. Χρειάζομαι λίγο αέρα για να ηρεμίσω.
Η ματιά μου πιάνει μια μπαλκονόπορτα. Είναι η καλύτερη επιλογή που έχω και δεν είμαι σε διάθεση να περπατάω και να ξαναχαθώ για να βρω την εξώπορτα. Πιέζω το χερούλι της πόρτας και με απροσδόκητα μεγάλη ευκολία την ανοίγω.
Βγαίνω έξω και ένα κύμα κρύου αέρα με χτυπά. Δεν μπορώ βέβαια να αρνηθώ την ωραία αίσθηση που έχει.
Παρατηρώ το μπαλκόνι και βλέπω τον Ζάντερ να ξαπλώνει σε μια μεγάλη κουνιστή πολυθρόνα. Μόλις συνειδητοποιεί την παρουσία μου, σηκώνει το βλέμμα του από το βιβλίο που διαβάζει και για μερικά δευτερόλεπτα απομένουμε να κοιταζόμαστε. Στο τέλος σπάει τη σιωπή και λέει: «Δεν σε πιάνει ύπνος?»
«Μπα, πολλή σκέψη για τα δεδομένα μου.», απαντώ.
Μου κάνει νόημα να κάτσω κοντά του και μόλις φτάνω δίπλα του, ένα αίσθημα χαλάρωσης με κατακλύζει κατευθείαν. Ακουμπάω το κεφάλι μου στον ώμο του και για λίγο απομένουμε σιωπηλοί.
«Πόσο καιρό λείπουμε?», ρωτάω μετά από λίγο.
«Περίπου τριάντα ώρες. Αλλά μην ανησυχείς. Πριν φύγουμε έβαλα στο μυαλό της μαμάς σου, του Σέιν και της Έμμα την ιδέα ότι θα λείψεις για ένα σεμινάριο αυτοάμυνας για λίγες μέρες.»
«Ευχαριστώ.», λέω. «Για όλα.»
Αφήνει ένα πικρό γέλιο να βγει στην επιφάνεια και μετά λέει: «Λες και έκανα τίποτα. Ίσα ίσα, περισσότερα κακά έκανα απ’ ότι καλά. Αν είχα μπορέσει να πολεμήσω εκείνον το φρουρό που αργότερα με σκότωσε, τώρα θα ήταν και ο μπαμπάς σου μαζί μας.»
