Καθώς το φως αρχίζει και εξαφανίζεται μπορώ να διακρίνω καλύτερα το μέρος γύρω μου. Χωρίς να έχει φύγει τελείως αυτό το είδος ομίχλης (υποθέτω δεν φεύγει γενικότερα), μπορώ να δω σχεδόν καθαρά. Αλλά δεν έχει και πολλά για να δει κανείς. Εκτός από τους αγγέλους που πηγαινοέρχονται σχεδόν τρέχοντας, το μόνο που βλέπω είναι ένας χώρος όπου είναι μαζεμένοι πολλοί άγγελοι και διαβάζουν. Κάπου- κάπου είναι και μερικοί που έχουν κλειστά τα μάτια τους και προσπαθούν να συγκεντρωθούν. Ο Ζάντερ παρατηρεί ότι τους κοιτάζω και σκύβει στο αυτί μου και ψιθυρίζει: «Μην κοιτάς τόσο επίμονα. Είναι άγγελοι που προσπαθούν να παρακολουθήσουν τους προστατευόμενούς τους.»
«Κι εσύ τόσο φρικιαστικός δείχνεις?», του ψιθυρίζω προσπαθώντας να μην ακουστώ πολύ.
Μετά από μια γκριμάτσα μου λέει: «Εγώ, όπως έχεις προφανώς προσέξει, είμαι πολύ πιο ωραίος. Οπότε όχι.»
Προσπαθώντας να μπω στο ρόλο μου και να παίξω το κορίτσι του Ζάντερ πιάνω μια τούφα από τα μαλλιά μου και την τριγυρίζω γύρω από το δάχτυλό μου γελώντας. Πράγμα που αν το δω σε άλλη κοπέλα, δύσκολα δεν θα προσγειωθεί η μπουνιά μου στα μούτρα της. Αλλά σε απελπισμένες καταστάσεις, θα πάρεις εξίσου απελπισμένα μέτρα. Ο Ζάντερ στην αρχή εκπλήσσεται, πράγμα που δημιουργεί ένα μειδίαμα στο πρόσωπό μου. Ανυψώνω το ένα μου φρύδι και τον κοιτάω με νόημα. Το καταλαβαίνει και σκύβει και μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο.
Εντάξει, υπήρξε μια μικρή απογοήτευση, δεν μπορώ να πω. Στο μάγουλο?
Αλλά δεν έχω χρόνο να αναλύσω τις προσδοκίες μου από τον Ζάντερ αυτή τη στιγμή, επειδή βλέπω έναν άντρα να μας πλησιάζει. Φαίνεται στην ηλικία του Ζάντερ, ψηλός και μελαχρινός. Καθώς σταματάει μπροστά μας παρατηρώ ότι τα μάτια του έχουν ένα απίστευτα μπλε χρώμα.
Γυρνάει στο μέρος του Ζάντερ και του δίνει μια φιλική μπουνιά στον ώμο.
«Τι έγινε ρε φίλε?»
Ο Ζάντερ αμέσως ανταποδίδει το χαιρετισμό και λέει: «Ω, μεγάλε Τόμι! Πώς πάει?»
Εγώ, χωρίς να έχω πολλές επιλογές, παίρνω το πιο γλυκό χαμόγελο που μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να έχει.
«Ποια είναι η κοπελιά?», ρωτάει ο Τόμι δείχνοντας προς το μέρος μου.
Γυρνάω προς τον Ζάντερ περιμένοντας την απάντησή του.
«Τόμι, να σου γνωρίσω την Οφίλια. Είναι η κοπέλα μου.»
Η ποια? Εντάξει για το κοπέλα του, αυτό το είχαμε συμφωνήσει, αλλά Οφίλια? Τι σταυρό κουβαλάω με αυτό το όνομα εγώ μετά? Μα Οφίλια? Σοβαρά?
