Όταν τελικά ανοίγω τα μάτια μου και ξυπνάω, ο Ζάντερ δεν είναι δίπλα μου. Αντί γι’ αυτόν, υπάρχει ένα σημειωματάκι στο κομοδίνο. Συνήθεια τα κάναμε τα χαρτάκια. Το ανοίγω και διαβάζω τι γράφει.
Χθες το βράδυ σε πήρε ο ύπνος στην αγκαλιά μου. Πάλι. Δεν ξέρω αν πρέπει να το εκλάβω ως καλό σημάδι αλλά θα θεωρήσω ότι είμαι απαλότερος από το μαξιλάρι σου και γι’ αυτό προτίμησες να κοιμηθείς εκεί. Και όπως καταλαβαίνεις, η θέση μου ήταν τόσο δύσκολη που δεν μπορούσα να κουνηθώ και να σε ξυπνήσω. Έτσι, καταδίκασα τον εαυτό μου να κοιμηθεί μαζί σου. Πολύ με λυπάμαι.
ΥΓ: Δες στα αριστερά σου. Είμαι σίγουρος ότι δεν έκανες καν τον κόπο να προσέξεις τι κάνω για χάρη σου, Μακάλιστερ.
Γυρίζω προς τα αριστερά και βλέπω έναν δίσκο με ένα ποτήρι χυμού πορτοκλιού και ένα πολύ αφράτο κρουασάν απ’ότι μπορώ να προβλέψω. Και δίπλα μια γαρδένια.
Μέσα έπεσες, Περέζ.
Σηκώνομαι από το κρεβάτι και κατευθύνομαι προς το μπάνιο. Πρέπει να κάνεις υπομονή και να φας μετά το κρουασάν.
Αφού πλένομαι και γίνομαι άνθρωπος, ειρωνικό αν το σκεφτεί κανείς γιατί τεχνικά δεν είμαι ολόκληρη άνθρωπος, πίνω τον χυμό και τρώω το κρουασάν, το οποίο ήταν ακόμη καλύτερο απ’ ότι φανταζόμουν. Μετά από λίγη ώρα αναζήτησης του τι θα κάνω όσο λείπει ο Ζάντερ, αποφασίζω να διαβάζω λίγο το ημερολόγιό του. Κάθομαι στο κρεβάτι και με ένα γρήγορο ξεφύλλισμα των σελίδων, συνειδητοποιώ ότι τα περισσότερα κείμενα είναι γραμμένα όσο ο Ζάντερ βρισκόταν εδώ μαζί με την οικογένειά του. Υποθέτω πως αυτό ήταν το πιο ενδιαφέρον μέρος στα παιδικά του χρόνια. Φαντάζομαι ότι δεν είχαν όλοι την πολυτέλεια να επισκέπτονται μέρη στη γη. Επιλέγω γρήγορα ένα σημείο του ημερολογείου και αρχίζω να διαβάζω. Αμέσως καταλαβαίνω πως είναι πιο παλιά απ’ότι το προηγούμενο κομμάτι που είχα διαβάσει.
Σήμερα ο μπαμπάς ορίστηκε και επίσημα Γηραιός. Έχει δηλαδή ανώτερη θέση από τους φύλακες αγγέλους, λόγω των ικανοτήτων του, αλλά και λόγω της αφοσίωσής του στη δουλειά του. Αυτό σημαίνει γιορτή για την οικογένειά μου. Κατεβήκαμε λοιπόν στο σπίτι στην Σάντα Ρόζα. Όλα κυλούσαν κανονικά, και μάλιστα ετοιμάζαμε να ψήσουμε, μιας και έχει τόσο καλό καιρό. Αλλά ο μπαμπάς έχει άλλα στο μυαλό του. Κάτι τον απασχολεί και υποθέτω πως είναι η μεγαλύτερη ανάθεση ευθυνών πάνω του. Όταν τελικά έρχεται και μου ζητάει να κρύψω ένα βιβλίο όσο καλύτερα μπορώ μέσα στο σπίτι, αρχίζω να ανησυχώ κι εγώ. Θυμάμαι ακριβώς τα λόγια του: «Άλεξ, το ξέρω ότι δεν έχεις κλείσει καν τα δώδεκα, αλλά πρέπει να αναλάβεις μια πολύ σημαντική αποστολή», είχε πει. «Θέλω να πάρεις αυτό το βιβλίο και να το κρύψεις στην ασφαλέστερη κρυψώνα που μπορείς να σκεφτείς σε αυτό το σπίτι. Και δεν θέλω να μιλήσεις ποτέ ξανά σε κανέναν γι’αυτό.» Παρ’όλο που μου έκανε μεγάλη εντύπωση, ακολούθησα τις εντολές του. Από εκεί και πέρα, επανήλθε ο γιορτινός τόνος και η μέρα εξελίχθηκε στην καλύτερη που έχω περάσει ποτέ.
