Αφού άκουσα τον Ζάντερ να φλυαρεί επί μισή ώρα, το ύφος του άλλαξε τελείως όταν αρχίσαμε να φτάνουμε προς τις φυλακές. Οι κανόνες είναι φοβερά αυστηροί εδώ πάνω. Για να περάσεις να επισκεφτείς κάποιον συγγενή σου πρέπει να δηλώσεις το όνομά σου, να πεις το λόγο που ήρθες και να περάσεις από μια ντουζίνα φρουρούς που θα σε ρωτήσουν τα ίδια στοιχεία. Και επειδή εγώ και ο Ζάντερ σε αυτά είμαστε ο ένας χειρότερος από τον άλλον, είχαμε πολλά προβλήματα.
Καθώς περπατάμε λοιπόν αεράτοι για να μπούμε στις φυλακές, συναντάμε τον πρώτο φρουρό. Ο Ζάντερ με είχε προειδοποιήσει ότι θα γινόταν η ανάκριση οπότε ήξερα τα στοιχεία μου απ’έξω. Με λένε Οφίλια Κόουλμαν. Είμαι μια δεκαεφτάχρονη εκπαιδευόμενη φύλακας. Ο Ζάντερ είναι το αγόρι μου. Έχουμε έρθει για να επισκεφτούμε τον θείο του Ζάντερ, Μάικλ Ρέιερς για να του γνωρίσει την κοπέλα του.
Ο πρώτος φρουρός που συναντάμε φαίνεται να έχει το μυαλό πάνω από το κεφάλι του. Αν κρίνω από τον τρόπο που μας μιλάει, δεν θα είχε τα προσόντα να γίνει φύλακας.
Οι ερωτήσεις που μας κάνει πάνε σύμφωνα με το σχέδιο και έτσι προχωράμε στον επόμενο φρουρό.
Δυστυχώς, αυτός φαίνεται πιο προσεκτικός. Μας κάνει τις συνηθισμένες ερωτήσεις αλλά μετά θέλει να μάθει και γιατί μας έχουν κατασχέσει τα φτερά μας.
Ρίχνω ένα απελπισμένο βλέμμα στον Ζάντερ και εκείνος ξεφυσάει και λέει: «Καλέ μου, μέσα από πόσες διαδικασίες πρέπει να περάσω για να δω το θείο μου? Αν καίγεσαι τόσο να μάθεις, παραμελήσαμε τα καθήκοντά μας ως φύλακες για να γιορτάσουμε την επέτειό μας. Σου κάνει?»
Ο φρουρός τον κοιτάζει επιδοκιμαστικά, αλλά τελικά μας αφήνει να περάσουμε.
Καθώς προχωράμε στους υπόλοιπους δεν συναντάμε καμία δυσκολία μέχρι τον τελευταίο. Εκείνος είναι πολύ πιο απαιτητικός. Επιμένει να μάθει ποιος είναι ο προστατευόμενος του Ζάντερ, πράγμα αδύνατο να του πούμε, αφού πρώτον, αυτή είμαι εγώ και δεύτερον, υποτίθεται ότι τον έχουν φυλακισμένο.
Βλέποντας το «αγόρι μου» σε δύσκολη θέση, είπα να βοηθήσω.
Ανοίγω λίγο τα κουμπιά του πουκαμίσου μου και χαμογελάω γλυκά στον φρουρό.
«Απλά θέλω να γνωρίσω τον μοναδικό ζωντανό συγγενή του αγοριού μου. Δεν μπορείτε να μας αφήσετε να περάσουμε? Μόνο δέκα λεπτάκια θα κάνουμε», λέω τελικά.
Ο φρουρός με εξετάζει προσεκτικά, αλλά τελικά αρνείται να μας αφήσει. Βλέποντας τον Ζάντερ απελπισμένο, δεν ξέρω τι να κάνω. Με κοιτάει και βλέπω ένα χαμόγελο να σχηματίζεται στο πρόσωπό του. Το γνωστό του πλάγιο χαμόγελο. Που δεν μπορεί να σημαίνει κάτι περισσότερο από την αναμονή της δικής μου κλασσικής αντίδρασης.
