«Αυτά έχουν περάσει εδώ και βδομάδες», λέω αναφερόμενη στα γενέθλιά μου. Δεν θα είναι τέλη Μαΐου μέχρι τώρα? Πόσος καιρός έχει περάσει?
«Είναι ακόμη δώδεκα του μηνός, Έιπριλ. Πόσο καιρό νομίζεις ότι λείπουμε?», λέει ο Ζάντερ και ξαφνιάζομαι από το τόσο μικρό χρονικό διάστημα που είμαστε εκτός Ατλάντα.
«Όπα, κάτσε. Φύγαμε από το σπίτι μου, πότε, τέλη Απριλίου? Θέλεις να μου πεις ότι λείπουμε μόνο δύο εβδομάδες?», λέω μπερδεμένη. Όλος αυτός ο καιρός, όλα όσα έγιναν, μέσα σε περίπου δεκατέσσερις μέρες?
«Σου έχω ξαναπεί ότι όσο ήμασταν πάνω, ο χρόνος κυλούσε πιο αργά. Σκέψου το σαν τζετ λαγκ», λέει προφανώς διασκεδάζοντας από το γεγονός ότι τα έχω χαμένα.
«Και πού ξέρεις εσύ τι είναι το τζετ λαγκ, κύριος?», ρωτάω χαμογελώντας.
Σηκώνεται από τον καναπέ φτιάχνοντας την μπλούζα του και απαντά: «Για πόσο άσχετο με έχεις περάσει, γλυκιά μου? Για ποιον με πέρασες?»
«Μάλιστα. Και πού ξέρεις πότε είναι τα γενέθλιά μου κύριε για-πόσο-άσχετο-με-πέρασες?», ρωτάω, αλλά ακόμη και να μην πάρω τη σωστή απάντηση, θα χαρώ που ήξερε ότι είναι αυτή την περίοδο.
«Όποιος ψάχνει βρίσκει. Δεκαπέντε Μαΐου δεν είναι?», λέει και είμαι πραγματικά έκπληκτη που το βρήκε. Άραγε από πού το ήξερε?
Παρ’όλα αυτά τον κοιτάζω σηκώνοντας το ένα μου φρύδι για να του κάνω μια πλάκα.
«Πες μου ότι δεν είναι τότε», λέει παίρνοντας μια προσποιητή τρομοκρατημένη έκφραση.
Επαναλαμβάνει τη φράση του, αλλά εγώ μένω ανέκφραστη. Λίγη πλάκα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.
« Και πόσο είπες ότι έχουμε σήμερα?», ρωτάω αγνοώντας τον.
«Δώδεκα», λέει σκεπτικός. Δαγκώνω το κάτω χείλος μου προσπαθώντας να σκεφτώ αν είναι καλή περίοδος για γιορτές. Μας κυνηγάνε από όλες τις μεριές, και αν πάμε στην Ατλάντα τι θα εμποδίσει τον Τόμι και την παρέα του να επιτεθούν στους φίλους μου?
«Ζάντερ, δεν ξέρω κατά πόσο είναι καλή ιδέα να-»
«Λες να μην το έχω σκεφτεί?» απαντά διακόπτοντάς με. «Θα είναι καλύτερα να φύγουμε από εδώ. Πρώτον, επειδή μας έχουν βρει τόσες φορές εδώ πέρα και μετά από την επίσκεψη του πολύ καλού μου φίλου Τόμι, ο οποίος δεν θα παραλείψει να πει στους Γηραιούς για τις δυνάμεις σου, αυτό το μέρος θα γίνει κέντρο διερχομένων. Δεύτερον, δεν ξέρω για πόσο ακόμη θα κρατήσει η παραίσθηση που έχω δημιουργήσει στην μαμά σου και στους φίλους σου για το ότι βρίσκεσαι σε σεμινάρια. Και επίσης» λέει σκεπτόμενος το ίδιο πράγμα με εμένα «θα είναι καλύτερο να βρισκόμαστε κοντά στην οικογένειά σου και… στην δικιά μου.»
