«Θα. Σε. Σκίσω.», φωνάζω γελώντας μέσα στη λίμνη.
«Περιμένω», λέει κολυμπώντας προς το μέρος μου.
Όταν φτάνει να απέχει μόνο μερικά εκατοστά από εμένα, κάνει μια βουτιά μέσα στο νερό και με τραβάει μαζί του κάτω από την επιφάνεια. Το νερό κάνει τα μαύρα μαλλιά του να παίρνουν διάφορες κατευθύνσεις, πράγμα που δεν συμβαίνει στα δικά μου γιατί έχω προνοήσει και τα έχω πιάσει σε πλεξούδα. Δυστυχώς για μένα το προσέχει και έτσι τραβάει το λαστιχάκι από τα μαλλιά μου. Τα ανακατεύει, με αποτέλεσμα μόλις βγαίνουμε στην επιφάνεια, να είναι απλωμένα σε όλο το πρόσωπό μου. Για λίγη ώρα δεν μιλάμε, καθώς προσπαθούμε να τα ξεμπερδέψουμε έτσι ώστε να μπορώ να βλέπω. Μετά από λίγο όμως, σπάω τη σιωπή και του λέω γελώντας: «Σε. Μισώ. Αλεξάντερ. Περέζ»
Χαμογελά καθώς πιάνει μια τούφα από τα μαλλιά μου και την περνάει πίσω από το αυτί μου. «Όχι δεν με μισείς.»
«Εντάξει ίσως να μη σε μισώ. Τόσο.», απαντώ. Μετά από λίγη ώρα θυμάμαι όσα θέλω να του πω.
«Ζάντερ, ο μπαμπάς μου μού είπε κάποια πράγματα. Ας ξεκινήσω με αυτό που μας αφορά άμεσα. Μπορεί να ακουστεί πολύ κοριτσίστικο, αλλά.. πριν πεθάνεις, ναι κι αυτό ακούγεται παράξενο, είπες κάποια πράγματα που αναρωτιόμουν.. να αν τα εννοούσες ή ήταν απλά ένα προ-θανατιαίο σοκ ή κάτι τέτοιο. Δεν είμαι σίγουρη αν καταλαβαίνεις τι εννοώ.»
Το σκέφτεται λίγο πριν απαντήσει. Δεν το εκλαμβάνω σαν καλό σημάδι. Μπορεί να το έχει μετανιώσει. Μπορεί να νιώθει ότι είναι υποχρεωμένος να με αγαπήσει εξ’αιτίας του χαζού αυτού ταιριού και του μπαμπά μου.
Τελικά χαμογελάει πριν απαντήσει και λέει: «Καρδούλα μου δεν έχεις καταλάβει-»
«Άς τα καρδούλες και τα αστεράκια, μπορείς να μου μιλήσεις ανοιχτά.», λέω προετοιμασμένη για το χειρότερο.
Ξεφυσάει και συνεχίζει: «Εντάξε.Είμαι όσο πιο σίγουρος θα μπορούσα να είμαι για οτιδήποτε. Μετά από όλα όσα έχω ρισκάρει για σένα, αμφιβάλεις για την αφοσίωσή μου?»
Το βλέμμα του φαίνεται πληγωμένο. Μπράβο, Έιπριλ. Άντε μπάλωσέ τα τώρα. Εσύ και οι χαζές ανασφάλειές σου. Πότε σου έδωσε δικαίωμα να αμφιβάλεις?
«Ζάντερ.. είσαι τόσο.. κι εγώ από την άλλη είμαι τόσο.. κάνω βλακείες και γενικά είναι που δεν θέλω να νοιάζομαι για πολλούς ανθρώπους για να μην πληγωθώ ξανά. Εννοώ την πρώτη φορά που χάσαμε τον μπαμπά ήταν χάλια και μετά τη δεύτερη.. είναι ακόμα χειρότερα γιατί νομίζω πως είναι δικό μου λάθος. Και λυπάμαι τόσο πολύ γιατί είσαι εσύ που είμαι σίγουρη ότι κατηγορείς τον εαυτό σου, αλλά παρ’ όλα αυτά προσπαθείς για μένα και ειλικρινά δεν μπορώ να σου περιγράψω τι νιώθω για εσένα αλλά είναι που είμαι τόσο χαζή ώρες- ώρες και-»
