Με ένα μειδίαμα να έχει σχηματιστεί στα χείλη του Τόμι, αρχίζω να αμφιβάλλω αν η κίνησή μου ήταν η σωστή. Τι μπορώ να του κάνω εξάλλου? Άντε, να μπορέσω να ανταπεξέλθω ως ένα σημείο σε μάχη σώμα με σώμα, αλλά ο Τόμι σίγουρα έχει δυνάμεις. Κάτι που σε εμένα λείπει.
«Και πώς ακριβώς θα με σταματήσεις από το να κάνω κακό σε εσένα ή σε αυτήν?» λέει δείχνοντας με το χέρι του την Μπρέντα.
Πολύ καλή ερώτηση.
Δεν έχω την πολυτέλεια να την απαντήσω όμως.
Χωρίς να χάσω χρόνο και προσπαθώντας να τον αιφνιδιάσω, ρίχνομαι πάνω του. Και μάλιστα με τέτοια δύναμη, ώστε πέφτει στο πάτωμα, με εμένα πάνω του.
Ίσως να έχω μερικές ελπίδες να κερδίσω αυτή τη μάχη.
Σηκώνω το χέρι μου για να του δώσω μια μπουνιά, αλλά το ξαφνικό γέλιο του με σταματάει. Γιατί γελάει?
«Έιπριλ, Έιπριλ. Με κόβεις για κανένα πρωτάρη? Πίστευες σοβαρά πως θα μπορούσες να με νική-», ξεκινάει να πει αλλά η μπουνιά μου έχει ήδη προσγειωθεί στο πρόσωπό του.
Ή μάλλον θα ήθελα να γίνει έτσι, γιατί με το που σήκωσα το χέρι μου, ο Τόμι εξαφανίστηκε. Είμαι μόνη μου ξαπλωμένη στο πάτωμα ζαλισμένη από το τι μόλις έγινε. Ψάχνω το χώρο γύρω μου και ένας κόμπος δημιουργείται στο στήθος μου όταν βλέπω τον Τόμι, με ένα μαχαίρι στο λαιμό της Μπρέντα.
«Μια κίνηση και είναι νεκρή. Κι εσύ το ίδιο.», λέει με φωνή που με τρομάζει. Είναι τρελός. Δεν ξέρω μέχρι πού μπορεί να φτάσει. Παρ’όλα αυτά δεν μπορώ να αφήσω έναν κλανιάρη του είδους του να με εκβιάζει με αυτό τον τρόπο. Βάζει ένα μαχαίρι στο λαιμό μιας ανυπεράσπιστης γυναίκας, για να μην τον χτυπήσει μια άλλη? Καταθλιπτικό.
Έτσι βρίσκω λίγο θάρρος και μιλάω. «Χμ, δε θα υπολόγιζα σε αυτό. Για την ακρίβεια μας χρειάζεσαι. Και τις δύο.»
Αχά. Καλά μέχρι εδώ.
Ο Τόμι σηκώνει το ένα φρύδι πριν μιλήσει. «Γλυκιά μου, δεν χρειάζομαι κανέναν. Και μάλιστα μπορώ να στο αποδείξω.»
Τα επόμενα δευτερόλεπτα περνούν τόσο γρήγορα που δεν καταλαβαίνω τι γίνεται. Ο Τόμι σηκώνει το χέρι του για να βάλει το μαχαίρι μέσα στο λαιμό της Μπρέντα, αλλά ξέρω ότι δεν μπορώ να αφήσω κάτι τέτοιο να συμβεί. Το μόνο που θυμάμαι τώρα είναι να παρακαλάω από μέσα μου τον Τόμι να εξαφανιστεί και την επόμενη στιγμή το κάνει. Είναι λες και είμαι στο όνειρό μου, και ό,τι εύχομαι πραγματοποιείται. Είναι σαν τον γέρο που κρατούσε τον Ζάντερ φυλακισμένο στα όνειρά μου, και με το που ευχήθηκα να φύγει είχε εξαφανιστεί.
