Χωρίς να το σκεφτώ –και προσπαθώντας να αγνοήσω το κεφάλι μου που πονάει, τη ζαλάδα και την αιμορραγία από τη μύτη μου- σηκώνομαι πάνω. Ο Ζάντερ και ο Τόμι έχουν πιαστεί στα χέρια. Με τον Ζάντερ να έχει ένα πλεονέκτημα λόγω της κούρασης του Τόμι, προσπαθώ να ηρεμίσω και να σκεφτώ την επόμενη κίνησή μου. Βλέπω τον Τόμι να δίνει μια μπουνιά στον Ζάντερ κάτω στο πιγούνι, αλλά νιώθω το δικό μου στόμα να πονάει. Μπορεί ο Τόμι να είναι κουρασμένος από τη μάχη μου μαζί μου-ή καλύτερα τα χτυπήματα που μου έδινε- αλλά είναι και πιο γεροδεμένος από τον Ζάντερ. Όσο κι αν δεν ήθελα να το πιστέψω, τώρα το βλέπω καθαρά. Ο Ζάντερ αντεπιτίθεται με μια κλοτσιά που κάνει τον Τόμι να χάσει την ισορροπία του. Αλλά δεν είναι αρκετό. Ο Τόμι έχει πάρει ήδη φόρα και, με γρήγορες κινήσεις, κολλάει τον Ζάντερ πάνω στον απέναντι τοίχο.
Κουνήσου επιτέλους, προστάζω τον εαυτό μου.
Με το δωμάτιο γύρω μου να γυρίζει, προσπαθώ να πιάσω το τηγάνι που βρίσκεται στον πάγκο της κουζίνας. Μετά από μερικές αποτυχίες λόγω της αστάθειας των χεριών μου, καταφέρνω να το πιάσω στα χέρια μου. Όσο περισσότερο μπορώ, αγνοώ το γεγονός ότι ο Τόμι έχει φέρει τον Ζάντερ σε τέτοια θέση, που να μην μπορεί να αντιδράσει.
Με αργά και σταθερά βήματα, κατευθύνομαι προς το μέρος τους. Νιώθω την αδρεναλίνη μου να χτυπάει κόκκινο και έτσι δεν μπορώ να σκεφτώ τα τραύματά μου αυτή τη στιγμή. Αυτό που μετράει είναι να φτάσω στον Ζάντερ.
Όταν έχω είμαι σε αρκετά κοντινή απόσταση, το βλέμμα μου συναντά εκείνο του Ζάντερ. Από τη ματιά του καταλαβαίνω πως δεν του αρέσει και τόσο η ιδέα να επιτεθώ στον Τόμι, αλλά πρέπει να καταλάβει ότι δεν μπορώ να τον αφήσω να πεθάνει. Ξανά.
Απορώ πώς ο Τόμι δεν έχει αντιληφθεί την παρουσία μου, αλλά σκοπεύω να το εκμεταλλευτώ. Όταν διαβεβαιώνομαι ότι δεν πρόκειται να αστοχήσω και να βρω τον Ζάντερ, σηκώνω το τηγάνι και όσο πιο δυνατά μπορώ, του το χτυπάω στο κεφάλι. Η σύγκρουση είναι τόσο μεγάλη, ώστε το τηγάνι πέφτει από το χέρι μου. Αλλά το ίδιο και ο Τόμι. Σωριάζεται στο πάτωμα και με έναν γρήγορο υπολογισμό, δεν πρόκειται να ξυπνήσει για κανένα δύωρο.
Ζάντερ.
Σηκώνω το κεφάλι μου από το σώμα του Τόμι και κοιτάζω τον Ζάντερ. Δεν φαίνεται καλά. Έχει χλομιάσει και πασχίζει να ανασάνει. Τρέχω κοντά του και πιέζω τον εαυτό μου να μην βάλει τα κλάματα.
