-Ζάντερ-
«Πρέπει να κάνουμε γρήγορα. Την έχουν σε ένα υπόγειο. Δεν μπορεί να πήγαν πολύ μακριά», λέω προσπαθώντας να ξεχωρίσω τα μάτια μου από της Έιπριλ.
«Νομίζω ότι ξέρω πού μπορεί να είναι. Αν δεν πήγαν πολύ μακριά, είναι κοντά στο σχολείο», ακούω την Έμμα να λέει καθώς βάζω τα γεγονότα στη σειρά. Τίποτα απ’όσα είδα δεν βγάζει νόημα. Ο Τόμι. Φυσικά. Αλλά ο Σέιν?
«Περιμένετε», λέω και τους φτάνω πριν φύγουν πολύ μακριά. «Είναι και κάτι άλλο. Δεν είναι μόνη της εκεί.»
«Ω, αλήθεια? Γιατί περιμέναμε να είναι μόνη της σε μια βόλτα μέσα στην νύχτα!», πετάγεται ο Μικαλάι και ξαφνικά νιώθω μια παράξενη επιθυμία να κάνω τη μπουνιά μου ένα με το πρόσωπό του.
«Λες να εννοώ αυτό? Λες να μην ξέρω τι γίνεται γύρω μου? Λες να θέλω να χάσω πολύτιμο χρόνο από τον οποίο μπορεί να εξαρτηθεί η ζωή του μοναδικού ανθρώπου που εμπιστεύομαι?»
Ακούω τη φωνή μου να σπάει στο τέλος. Κακό σημάδι. Δεν μπορώ να είμαι έτσι αυτή τη στιγμή. Έτσι, καθαρίζω το λαιμό μου και συνεχίζω.
«Είναι και ο Σέιν εκεί.»
«Τι?»
Η Έμμα με κοιτάει με ορθάνοιχτα μάτια. Δεν με πιστεύει. Δεν την αδικώ.
«Δεν έχουμε χρόνο για τέτοια. Είναι εκεί. Και ελπίζω να είναι με το μέρος μας.»
Όσο κατευθυνόμαστε προς το υπόγειο προσπαθώ να σκεφτώ ένα σχέδιο για το πώς θα μπούμε μέσα. Σίγουρα δεν θα είναι μόνος του ο Τόμι. Αν κρίνω όμως από τη φύλαξη στο υπόγειο, δεν μπορεί να είναι και πολλοί.
Έρχομαι.
Όταν η Έμμα σταματάει να τρέχει καταλαβαίνω ότι έχουμε φτάσει. Ο Μικαλάι είναι αυτός που μιλάει πρώτος.
«Τι κι αν δεν είναι εδώ?»
«Τότε θα συνεχίσουμε να ψάχνουμε», απαντώ χωρίς να τον κοιτάζω. Τα μάτια μου είναι απασχολημένα ψάχνοντας να βρουν τα δικά της. Ξέρω ότι δεν θα τη δω αν κοιτάξω γύρω μου, αλλά αυτή είναι μια συνήθεια που δύσκολα κόβεται.
«Κι αν δεν τη βρούμε? Δεν ξέρουμε καν αν είναι σε αυτόν τον κόσμο ή στον δικό σας ή όπως το λέτε εν πάσει περιπτώσει.»
Τα μάτια μου συναντούν τα δικά του και αυτό είναι αρκετό για να τον κάνει να κόψει τα λόγια του.
«Είναι εδώ. Εσύ αν θες μπορείς να φύγεις. Και ίσως θα έπρεπε να πάρεις και την αδερφή μου μαζί.»
