Sunlight

πρόλογος

2 χρόνια μετά..

Harry

Εγώ ήμουν εκείνος που άνοιξα το κλουβί και έφυγε. Και την άφησα γιατί ήξερα ότι τίποτε δε θα την έκανε να γυρίσει πίσω σε εμένα, πίσω στο σπίτι.

Όπως ακριβώς κάθε πουλί πετάει μακριά, με θέληση και ανεξαρτησία από το σπίτι του, έτσι έκανε και εκείνη. Και δεν έχει σημασία, ξέρω όπως είχε πει, πως πάντα θα την κουβαλάω μέσα μου, πως εγώ είμαι το σπίτι της, μα δεν πειράζει.

Εγώ είμαι αυτός που κάνω τα λάθη πάντα.

Εγώ είμαι αυτός που χρειάζεται να απολογηθώ πάντα.

Εγώ είμαι αυτός που δεν την έκανα χαρούμενη πάντα.

Εγώ είμαι αυτός που την άφηνα πίσω πάντα.

Εγώ είμαι αυτός που την κράταγα πίσω πάντα.

Εγώ είμαι αυτός που την πλήγωνα πάντα.

Εγώ είμαι αυτός που ξεκίναγα τους καβγάδες πάντα.

Εγώ είμαι αυτός που δεν της έδινα αρκετά πάντα.

Εγώ είμαι αυτός που την μείωνα πάντα.

Εγώ είμαι αυτός που την άφηνε να φύγει πάντα.

Εγώ είμαι αυτός που δεν την αγαπώ πάντα.

Εγώ είμαι αυτός που δεν την αγαπώ σαν τους άλλους πάντα.

Γιατί εγώ είμαι αυτός που νιώθω πολλά παραπάνω από απλή αγάπη για εκείνη, αγάπη που η ίδια μου δίδαξε να καταλαβαίνω τι σημαίνει, και κανείς δε θα την αγαπήσει όπως εγώ, αλλά είναι η απόδειξη ότι δεν μπορώ να διαχειριστώ κάτι τόσο καλό.

Και απλά δεν αντέχω, προτίμησα και επέλεξα κάποιον που θα με ανέχεται με όλα αυτά που κάνω πάντα, με όλη την προσοχή που χρειάζομαι.

Στο κάτω κάτω, εκείνη την αγαπώ όσο τίποτε άλλο, μα όλα τα διαχειρίζομαι στραβά, καλύτερα τότε να μην είμαστε μαζί.

Ούτως ή άλλως δεν πρόκειται να γυρίσει. Όλο και κάποιον άλλον θα κάνει χαρούμενο τώρα εκεί έξω. Εύχομαι όμως να την κάνει και αυτός εξίσου αληθινά χαρούμενη.

«Και τι είναι ακριβώς αυτό;» με ρωτάει ο φίλος μου ο Mark, καθώς ξεκινάει το τατουάζ πίσω στο σβέρκο μου.

«Είναι ένας στίχος από ένα ποίημα.» του απαντώ.

«Ω, Smith, δεν ήξερα ότι σου αρέσει η ποίηση.» λέει γυρνώντας να με κοιτάξει με γουρλωμένα τα μάτια. Διστάζω να του εξηγήσω, δε με νοιάζει κιόλας να ξέρει.