Sunlight

chapter 9

❝we're seperate, two ghosts in one mirror, no nearer, later on if it turns to chaos, hurricane coming all around us❞

Kiana

Όταν επέστρεψα στο δωμάτιο, είχε φύγει, το σπίτι μας ήταν σαν πεδίο μάχης, εμένα να με τραβά η μαμά αλλού και εκείνον η Anne αλλού.

Μπαίνοντας στο υπνοδωμάτιο μου, είδα ότι είχε πάρει μαζί του την τσάντα με το τετράδιο και πάνω σε ένα χαρτί, με άτσαλα τεράστια γράμματα υπήρχε γραμμένη βιαστικά πάρα πολλές φορές η φράση «ΣΕ ΑΓΑΠΩ», σε όλο το χαρτί, με μπλε μελάνι και γραμμές σπασμένες, κυματισμένες, τρεμάμενες.

Προφανώς και το έγραψε πριν φύγει. Παίρνω αμέσως το χαρτί, το τσαλακώνω κάνοντας το μπαλάκι και το πετάω στον κάδο που βρίσκεται κάτω από το γραφείο μου.

«Kiana;» γυρίζω και βλέπω τη μαμά μου να έχει επιστρέψει κοντά μου. Μου προσφέρει ένα ποτήρι νερό και πίνω λίγο αν και δε διψάω, δε ξέρω αν ποτέ θα στερέψω από δάκρυα.

«Πες μου τι έγινε. Τι συνέβη;» με ρωτάει σιγανά. «Κατάλαβα εξ αρχής ότι θα ερχόταν σε εσένα όταν είπε πως πάει στο μπάνιο.» μου λέει χαμηλόφωνα η μαμά.

«Όχι τώρα, μαμά.» αφήνω το ποτήρι πίσω μου στο γραφείο, πριν αγγίξω το χέρι μου στον ώμο της. 

«Αύριο. Θα πάω να βαφτώ πάλι, να ηρεμήσω, να χαλαρώσω και θα πάρω τηλέφωνο την Arabella για να δω πότε θα έρθει.» παίρνω το κινητό μου στα χέρια μου μα ξεκλειδώνοντας το βλέπω πως έχω ένα μήνυμα που με περιμένει από εκείνη, μάλλον μες τις φωνές και στον χαμό δεν άκουσα τίποτα. 

«Θα βγεις δηλαδή;» με ρωτάει η μαμά έντονα, καθώς εγώ ανοίγω το μήνυμα της φίλης μου για να το διαβάσω, βλέπω πως πράγματι έχει αρκετή ώρα που μου το έχει στείλει.

«Ναι, μαμά θα βγω.» της απαντώ γρήγορα και έπειτα διαβάζω το μήνυμα της Arabella.

Arabella: Συγγνώμη που δεν απάντησα πριν. Στις 12 παρά τέταρτο θα είμαστε έξω από το σπίτι σου, εγώ και ο Niall. Να είσαι έτοιμη.  👠💄💃🍸

Αναστενάζω και κλειδώνω το κινητό μου αφήνοντας το πίσω στο κομοδίνο μου.

«Είσαι σε θέση να βγεις, Kiana;» με ρωτάει η μαμά για δεύτερη φορά ήδη, μιας και την πρώτη μόλις προηγουμένως δεν της απάντησα.

«Είμαι.» της απαντώ γρήγορα.

«Δεν πιστεύω-..» πάει να πει μα την προλαβαίνω..

 «Θέλεις να μου χαλάσει η βραδιά; Αυτό κατάφερε εκείνος κατά ένα μέρος, μα δε θέλω όλη μου η βραδιά να καταστραφεί. Τέλος συζήτησης.» της τονίζω.

«Όπως νομίζεις. Μόνο μην αργήσεις, και να προσέχεις. Μην πιεις πολύ, σε παρακαλώ.» μου λέει στενόχωρα η μαμά.

Με πιάνει από τους ώμους και έπειτα με αγκαλιάζει σφικτά.

Δάκρυα ανεβαίνουν πάλι στα μάτια μου. «Εντάξει, μαμά. Εντάξει.» την σφίγγω και εγώ, πιέζοντας τα μάτια μου κλειστά για να μην κλάψω.