Sunlight

chapter 39

Listen on repeat: Lord Huron - The Night We Met

❝I had all and then most of you, some and now none of you❞

Τρία χρόνια μετά

Harry

Προχωράω μέχρι το υπνοδωμάτιο μας, «Ελάτε παιδιά, ώρα για ύπνο.» λέω στα μικρά μας. «Καληνύχτα, να ονειρευτείτε όμορφα πράγματα .. » η Kiana τα αποχαιρετά με βουρκωμένα μάτια αφήνοντας στον καθένα από ένα φιλί στο μέτωπο τους.

«Χαίρομαι που είσαι καλύτερα, μωρό μου, είδες τον τελευταίο μήνα, αισθάνεσαι καλύτερα και όλα νομίζω θα πάνε καλά, αλλάζουμε πορεία, όλα θα πάνε καλύτερα. Όπως μου είπε και ο γιατρός.» η Kiana χαμογελά γνέφοντας και σκύβω για να της αφήσω ένα φιλί στη μυτούλα της.

«Μου είχε λείψει το δενδρόσπιτο. Χάρηκα που πήγαμε σήμερα.» της εξομολογούμαι.

«Και εμένα επίσης.» μου χαμογελά το ίδιο.

Δάκρυα τρέχουν από τα μάτια της μα χαμογελά, πολύ αληθινά, πολύ γλυκά. Δείχνει .. «Είσαι χαρούμενη.» νομίζω δεν την έχω δει ξανά έτσι, ποτέ, οι χαρούμενες στιγμές της είναι όλες αποτυπωμένες μέσα μου και αυτή εδώ δα δεν έχει καμία σχέση με εκείνες.

«Είναι που είσαι δίπλα μου.» Γελάει ελαφρώς, μα τα δάκρυα συνεχίζουν να κυλούν από τα μάτια της. Δείχνει ήρεμη όμως, γαλήνια, ευτυχισμένη.

«Πάντα.» της χαμογελώ πίσω και τη φιλώ αυτήν την φορά στα χείλη.

«Ας κοιμηθούμε.» μου λέει.

«Μισό να αλλάξω.» αφήνω ακόμη ένα τεταμένο φιλί στα χείλη της πριν σηκωθώ.

«Όχι, έλα τώρα, ούτε εγώ έχω ντυθεί.» με τραβά στο κρεβάτι και γελάμε και οι δύο καθώς πέφτουμε ατσούμπαλα πίσω στα μαξιλάρια. Παίρνει το πρόσωπο μου μες τις κρύες χούφτες της και με φιλά ξανά και ξανά, αναστενάζει μέσα από το φιλί μας και παίρνει βαθιές ανάσες λες και ζει μονάχα από αυτό.

Ξαπλώνει πίσω και γέρνω δίπλα της. Δεν περνάνε πολλά λεπτά όταν την σκουντάω για να της ψιθυρίσω κάτι. «Kiana μου..» έχει ήδη αποκοιμηθεί. «Σε αγαπάω .. πολύ.» της ψιθυρίζω. Αφήνω ένα φιλί στον ώμο της και αποκοιμιέμαι και εγώ.

Όταν ξυπνάω το πρωί, βαρύς πονοκέφαλος με ταλαιπωρεί, νιώθω κιόλας μες το στέρνο μου ότι έχω κάτι να κάνω, ότι κάτι έχω αφήσει. Προσπαθώ να θυμηθώ .. δεν μου έρχεται ..

Σηκώνομαι από το κρεβάτι ήρεμα για να μην ξυπνήσω την Kiana και πηγαίνω κατευθείαν στο μπάνιο. Νιώθω τα μάτια μου να καίνε από το πουθενά και ξαφνικά ένας βαθύς πόνος με ταλαιπωρεί βαθιά στο στέρνο που απλώνεται πίσω προς την ραχοκοκκαλιά μου. Πιάνομαι από το νιπτήρα σφικτά για στήριξη και δάκρυα αρχίζουν να τρέχουν από τα μάτια μου.

«Τι στο διάολο .. » παίρνω μια βαθιά ανάσα, προσπαθώντας να ηρεμήσω τον εαυτό μου. Νιώθω όμως πως είναι αδύνατο. Ο πονοκέφαλος αυξάνεται.

«Μαμά!» ακούω την Violet να φωνάζει δυνατά από το παιδικό δωμάτιο.