Sunlight

επίλογος

Listen on repeat: M83 - Wait

❝no time, no time, there's no end, there is no goodbye❞

Kiana

Το σώμα μου τινάζεται από το κρεβάτι και νιώθω ιδρώτας να έχει λούσει το πάνω μέρος του κορμιού μου. Αγγίζω το μέτωπο μου και κοιτάζω γύρω μου. Το στέρνο μου συσπάται από τις δυνατές ανάσες που προσπαθώ να πάρω για να ηρεμήσω τον εαυτό μου.

Το φως του ήλιου, που πέφτει στο δωμάτιο μου, δείχνει φρέσκο και πρωινό. Τρίβω τα μάτια μου αργά και κατεβαίνω από το κρεβάτι, αγγίζοντας γυμνές τις πατούσες μου στο κρύο πάτωμα. Ανατριχιάζω, μα εξίσου δε νιώθω ότι έχω συνέρθει.

Ανοίγω την πόρτα του υπνοδωματίου μου, και σαν υπνωτισμένη από τη ζωή και τα όνειρα, προχωράω στο διάδρομο. Προσπερνάω το υπνοδωμάτιο του Tom, όπου από την μισάνοιχτη πόρτα τον βλέπω να κοιμάται ήρεμος, του καλού καιρού στο κρεβάτι του και κατευθύνομαι προς την κουζίνα.

Προσπερνάω και το υπνοδωμάτιο της μαμάς και του μπαμπά, μα κανείς δεν βρίσκεται εκεί. Όταν τελικά φτάνω στην κουζίνα, βλέπω τη μαμά μου, όπως νομίζω, την είχα αφήσει.

«Μαμά ..» παίρνω μια βαθιά ανάσα.

Αμέσως εκείνη τινάζεται και γυρίζει να με κοιτάξει. «Ωχ, Kiana, με τρόμαξες! Για όνομα του Θεού!» αγγίζει με το ένα της χέρι το στέρνο της, εκεί περίπου όπου όλοι οι άνθρωποι υπολογίζουμε ότι βρίσκεται η καρδιά μας και κλείνει τα μάτια της για λίγο.

Αφήνει από το άλλο χέρι της την πετσέτα  που κρατεί και όταν ανοίγει τα μάτια της εγώ έχω μείνει να κοιτάζω γύρω μου σαν χαμένη.

Πιάνω την κοιλιά μου ασυναίσθητα, έπειτα το στήθος μου, και έπειτα το λαιμό μου. «Που είναι ο Harry;» την ρωτάω σιγανά.

«Ποιος;» με ρωτά μπερδεμένη. Δε δείχνει όμως τόσο μπερδεμένη όσο είμαι εγώ.

«Ο Harry μου.» της ψιθυρίζω.

«Ποιος Harry, Kiana;» ένα αμήχανο χαμόγελο τρεμοπαίζει στα χείλη της. Μου κάνει πλάκα;

Γυρίζω αμέσως το κεφάλι μου προς το ημερολόγιο δίπλα από το ψυγείο και μπερδεύομαι ακόμη περισσότερο.

«Δείχνεις αναστατωμένη. Μάλλον επειδή είναι η πρώτη μέρα του σχολείου μετά το καλοκαίρι, ξέρω, πήγαινε κάνε ένα ντους και έλα να πάρεις πρωινό.» έρχεται και στέκεται δίπλα μου τρίβοντας με την παλάμη της ψηλά την πλάτη μου.

«Μαμά, το ξέρεις ότι μιλάω για τον Harry Smith .. έτσι;» την ρωτάω σιγανά. Υπάρχει, έτσι;

«Ω..έμαθες για τον πατριό του;» με ρωτά και εκείνη, προσπερνώντας τη δική μου ερώτηση για κάποια απάντηση. Υπάρχει.