Sunlight

chapter 40

Listen on repeat: Miya Folick - Talking with Strangers

❝how did I miss this lesson when I was young?❞

Harry

Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω ότι βρίσκομαι στο σαλόνι του σπιτιού του Niall και της Arabella. «Niall;» ρωτάω αμέσως δυνατά καθώς τινάζω το σώμα μου από τον καναπέ όπου ήμουν ξαπλωμένος.

Εκείνος εμφανίζεται αμέσως από το διάδρομο και με κοιτάζει με μάτια ορθάνοιχτα. Σηκώνει τα φρύδια του και ξεροκαταπίνει. «Τι κάνεις;» με ρωτά σιγανά.

Γιατί βρίσκομαι εδώ; «Πως ήρθα εδώ;» τον ρωτάω δυνατά προσπαθώντας να θυμηθώ. Δε μου έρχεται κάτι στο μυαλό.

«Δε θυμάσαι;» με ρωτά πάλι αργά. Γιατί δε μου δίνει μία ευθέως απάντηση;

«Όχι» του απαντώ αμέσως κουνώντας το κεφάλι μου πέρα δώθε.

«Με κάλεσες, ήρθα στο σπίτι σου..» σταματάει για λίγο και κοιτά γύρω του. «Έπειτα ήρθαμε εδώ και εγώ σου έδωσα ένα χαπάκι για να ηρεμήσεις και να κοιμηθείς.» η φωνή του χαμηλώνει στην πορεία των λέξεων που ξεστομίζει.

«Μα γιατί;» τον ρωτάω παντελώς μπερδεμένος. «Η Arabella είναι εδώ;» προσθέτω.

Χλομιάζει. Τώρα δείχνει πάρα πολύ ανήσυχος ξαφνικά.

«Δεν αισθανόταν καλά. Είναι στο νοσοκομείο. Και εγώ εκεί πρέπει να πάω, πρέπει να είμαι πλάι της, όπως και σε εσένα φυσικά, περίμενα να ξυπνήσεις.» μου εξηγεί αργά.

Κοιτάζω και εγώ γύρω μου σαν χαμένος παύλα ανήσυχος τώρα. «Η Kiana; Ξύπνησε; Ω, θα φώναζε ε; Άφησα την Violet να κοιμηθεί μαζί της παρόλο που δεν συμφωνεί με αυτά..» στραβώνω τα χείλη μου. «Φώναζε πολύ έτσι;» τον ρωτώ σιγανά.

«Άντε πάμε σπίτι, μπορεί να μην το παραδέχομαι σε εκείνη αλλά όταν με κατσαδιάζει είναι τόσο χαριτωμένη. Μου αρέσει τρελά.» σηκώνομαι αργά όρθιος από τον καναπέ. «Δεν μου είπες γιατί όμως ήρθαμε εδώ.» γυρίζω και τον κοιτάζω περιμένοντας να μου μιλήσει ή να κουνηθεί τέλος πάντων, μα δεν το κάνει, απλώς μένει παγωμένος στη θέση όπου στέκεται, ψυχρά ακίνητος.

Ο Niall βάζει τα χέρια στις τσέπες του και κοιτάζει κάτω. Καθαρίζει δυνατά το λαιμό του μα δεν ακολουθούν κάποια λόγια και πάλι από εκείνον.

Παίρνει μια βαθιά ανάσα και έπειτα επιστρέφει το βλέμμα του στο δικό μου. Όταν το κάνει τα μάτια του είναι κόκκινα και έντονα πολύ βουρκωμένα. Σμίγω αμέσως τα φρύδια μου. Τι τρέχει;

«Δεν ήθελα να είμαι εγώ αυτός που θα σου έλεγε αυτά τα νέα, μα όλοι .. δεν ήξεραν πως, θα έρθει και η μαμά σου όπου να ναι, εκείνη θα σε βοηθήσει καλύτερα. Δε θέλω να με μισήσεις με το να μάθεις από εμένα την αλήθεια, Harry, λυπάμαι .. λυπάμαι πολύ .. » ξεσπάει σε κλάματα ο φίλος μου και εγώ παγώνω στη θέση μου μη καταλαβαίνοντας τι γίνεται.

«Μα για ποιο πράγμα μιλάς, Niall; Εγώ .. » κάνω ένα βήμα  μπροστά και η σκηνή της Kiana ξαπλωμένη στο κρεβάτι περνάει αστραπιαία από μπροστά μου, σαν όνειρο ή βασικά .. σαν τον χειρότερο εφιάλτη.

Δάκρυα μαζεύονται στις κόρες των ματιών μου. «Ξύπνησε η Kiana;» τον ρωτάω σιγανά.