Sunlight

chapter 29

Listen on repeat: Harry Styles - Two Ghosts

❝we're not who we used to be, we don't see what we used to see❞

Kiana

4ος μήνας εγκυμοσύνης 

Δύο εβδομάδες μετά τον τσακωμό μας από εκείνο το βράδυ, και έχοντας πλέον μπει επισήμως στον τέταρτο μήνα της εγκυμοσύνης τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει και πολύ.

Η ρουτίνα έμεινε η ίδια, δεν έκατσε ποτέ ο Harry τελικά να μου μιλήσει, λέγαμε τα απαραίτητα, προσπαθώντας από μέρους του να είναι γλυκός και ευγενικός μαζί μου.

Προσπαθούσε δηλαδή να διορθώσει ότι έγινε με αυτό τον τρόπο, ενώ ουσιαστικά δεν γίνεται έτσι κάποια διόρθωση. Πρέπει να καταλάβει τα όρια μου, γιατί δε είναι φυσιολογικό να γίνεται συνέχεια αυτό.

Ξοδεύω την δεύτερη εβδομάδα αρκετά στη μαμά μου μετά τη δουλειά, δίχως να της έχω αναφέρει κάτι. Σήμερα όμως θέλω να επιστρέψω σπίτι γιατί νιώθω εξαντλημένη και σωματικά, όχι μόνο ψυχικά όπως τις προηγούμενες ημέρες.

Μπαίνω στο σπίτι και τον βλέπω στον καναπέ να κάθεται μαζί με τα τετράδια και τα βιβλία του στα πόδια του. «Γεια..» αφήνω τα κλειδιά στον πάγκο και τον βλέπω αμέσως που μου χαμογελά. «Εμ, σου έχω πάρει γλειφιτζούρια.» μου αποκρίνεται σιγανά.

Γνέφω θετικά και περπατάω μέχρι το ντουλάπι για να πάρω ένα. «Ευχαριστώ.» σιγομουρμουρίζω καθώς βγάζω το περιτύλιγμα και το πετάω στον κάδο. Αμέσως φέρνω τα λόγια της Amelia στο μυαλό μου, όπου μου είπε σήμερα, 'Γιατί δεν πηγαίνετε σε ένα couple therapy μαζί;' 

Σκέφτομαι, αναστενάζω και τον κοιτάζω πάλι. Με κοιτάζει πίσω και σμίγει τα φρύδια μου. «Είσαι καλά;» ρωτά αργά. «Λίγο κουρασμένη μόνο.» του απαντώ κατευθείαν για να μη καταλάβει ότι έχω βυθιστεί στις περίεργες σκέψεις μου.

Γλύφει τα χείλη του και απλώς κουνάει το κεφάλι του πάνω κάτω. «Κοίτα Harry, ακόμη δε μου έχεις μιλήσει γι'αυτό που έγινε.» του λέω αμέσως ευθέως. Σηκώνει το κεφάλι του και με κοιτάζει, «Μα δεν έχω βγει. Εδώ είμαι κάθε μέρα, εσύ λείπεις, εγώ δε λέω κάτι γι'αυτό. Ούτε παραπονιέμαι» μου ανταπαντά.

Κατσουφιάζω και προχωράω σιωπηλή, από το σαλόνι για να πάω στο υπνοδωμάτιο. Φτάνω στη ντουλάπα, βγάζω την μπλούζα μου και κοιτάζω τη κοιλιά μου στο καθρέφτη που έχει φουσκώσει ελαφρώς.

«Δεν αντέχω άλλο.» σιγομουρμουρίζω και αμέσως ξεσπάω σε κλάματα. Κάνω ένα βήμα πίσω και κάθομαι στην άκρη του κρεβατιού ρίχνοντας το πρόσωπο μου μες τα χέρια μου.

«Kiana..» τον ακούω να πλησιάζει.