Sunlight

chapter 28

❝and you're turning away like you hate me, do you hate me, do you hate me?❞

Kiana

3ος μήνας εγκυμοσύνης 

Δε ξέρω γιατί είναι έτσι οι τελευταίες ημέρες, ίσως φταίει ο καιρός, ίσως εγώ, ίσως κάτι δεν πάει καλά.

Η κοιλιά μου έχει φουσκώσει αρκετά και η κούραση πλέον ναι είναι πιο έντονη, αλλά εκείνος.. ίσως του έκανα κάτι. Δε ξέρω.

Την τελευταία εβδομάδα που πέρασε γινόταν ακριβώς η ίδια ρουτίνα. Όταν ξύπναγα εκείνος ήδη πήγαινε στο πανεπιστήμιο, όταν επέστρεφε εκείνος σπίτι εγώ ήμουν ήδη στο γραφείο.

Δε λέω, μου αρέσει ο χώρος εργασίας μου, μου αρέσει όλο αυτό. Μπορώ και να συνεισφέρω για το σπίτι, αλλά πλέον είναι το μόνο που κάνουμε.

Ίσως είμαι άσχημη τώρα, ίσως και αυτός τόσο νέος είχε και άλλες προσδοκίες που δεν τις είχε ξεθάψει. Αλλά εγώ του το είχα επισημάνει. Ίσως θα ήταν καλύτερα να μην κάνουμε σπίτι και οικογένεια από τόσο νωρίς.

Αστραπές και κεραυνοί ακούγονται. Η ώρα έχει περάσει μία το ξημέρωμα, και επισήμως έχει έρθει το Σάββατο και έχει φύγει η Παρασκευή. Τον κάλεσα κάποιες φορές αλλά δεν απάντησε.

Ίσως με αγαπά, αλλά δεν είναι αυτό ωραίο πλέον, να συνυπάρχουμε μόνο λίγα βράδια, είναι σαν να αποφεύγει εμένα και εγώ επίσης να τον αποφεύγω γιατί δε θέλω να έρθω πρόσωπο με πρόσωπο με την πραγματικότητα.

Νιώθω τόσο απαίσια που ούτε τα γλειφιτζούρια με κρέμα φράουλα δε με κάνουν να νιώθω καλά, όπως όλες οι έγκυες έχουν λιγούρες έτσι και εγώ, έχω τα γλειφιτζούρια με αυτή τη γεύση. Δε ξέρω γιατί.

Η πόρτα ανοίγει ξαφνικά και αμέσως γυρίζω και τον βλέπω να μπαίνει. Είναι βρεγμένος από τη βροχή και βαριαναστενάζει κοφτά.

 «Ω Harry μου..» αμέσως σηκώνομαι και σπεύδω να φέρω μια μεγάλη πετσέτα από το μπάνιο. Όταν φτάνω πίσω σε εκείνον όμως και πάω να την περάσω από πάνω του, μουγκρίζει.

«Είμαι καλά..» τινάζεται μακριά μου και τον κοιτάζω γεμάτη απορία.

Βγάζει τα παπούτσια του και κρεμάει το πανωφόρι του. Περπατάει μέχρι την κουζίνα και παίρνει ένα ποτήρι για να πιει νερό, ενώ εγώ τον κοιτάζω τεταμένα.

 Όταν σηκώνει το βλέμμα του και οι ματιές μας τυχαία συναντιούνται σμίγει τα φρύδια του και με ρωτά, «Γιατί με κοιτάς έτσι;»

«Συνέβη κάτι Harry; Που ήσουν;» τον ρωτάω και εγώ αντί να του απαντήσω.

«Μου είπαν κάποιοι φίλοι από το πανεπιστήμιο να πάμε μια βόλτα σε ένα μπαρ.» μου λέει τελικά. «Υπάρχει πρόβλημα σε αυτό;» προσθέτει απότομα.

«Φυσικά, και όχι, απλώς θα ήθελα να το ξέρω, χαίρομαι που πήγες, απλώς θα ήθελα να το ξέρω, έξω βρέχει καταρρακτωδώς και φοβόμουν.» του παραδέχομαι.

«Σου έστειλα μήνυμα.» μουγκρίζει καθώς βάζει το ποτήρι που κρατά πίσω στο νεροχύτη.