Sunlight

chapter 16

❝and we set alight, we're afire love❞

Harry

Έχω ένα περίεργο προαίσθημα, λες και κάτι δεν πάει καλά και αυτό το προαίσθημα mου ήρθε ξαφνικά πριν λίγο.

Γεμίζω το ποτήρι μου με νερό και πίνω ελάχιστα.

Μα όμως πόσο πιο πολύ μπορεί να γαμηθεί η ζωή μου; Γίνεται;

Φέρνω στο μυαλό μου το χθεσινό τσακωμό μου με την Karen και πραγματικά σκέφτομαι ότι όλα έγιναν για κάποιον λόγο έτσι και δεν μπορώ να αλλάξω τα πράγματα.

«Πες μου! Απλώς πες μου την αλήθεια Harry δε σου ζητάω κάτι παραπάνω! Μόνο την αλήθεια! Ποιανού είναι αυτά τα σκουλαρίκια;»  με ρωτάει υψώνοντας ελαφρώς τη φωνή της, προσπαθώντας να κρατηθεί ψύχραιμη. 

«Σου είπα ήδη.» της λέω σιγανά. Δεν έχω όρεξη για τσακωμούς και ούτε θέλω να τσακωνόμαστε. Νιώθω εξουθενωμένος, όχι μόνο σωματικά, και ψυχικά για κάποιον λόγο που δε μπορώ να εξηγήσω. 
«Δε σε πιστεύω.» επιμένει. Σφίγγοντας τους δύο ασημί κρίκους που κρατάει μες την παλάμη της. Τους κοιτάζω και έπειτα κοιτάζω πάλι το πρόσωπο της. Είναι όμορφη. Ξεφυσάω. 
«Τότε δεν μπορώ να κάνω κάτι εάν δε με πιστεύεις, Kar.  Σου είπα την αλήθεια.»  ανασηκώνω τους ώμους μου και σηκώνομαι αμέσως μετά από τον καναπέ  κιόλας για να την πλησιάσω. Πάω να την αγγίξω στο χέρι για να την χαλαρώσω  μα τινάζεται πίσω και κάνει τον κύκλο του τραπεζιού για να απομακρυνθεί από εμένα. 
«Γαμώτο, απλώς πες μου την αλήθεια δε θα θυμώσω. Παραδέξου ότι με απάτησες με κάποια και μη βάζεις την καημένη την Kiana στη μέση!» η φωνή της σπάει και τα όμορφα λαμπερά μάτια της βουρκώνουν. 
«Σε παρακαλώ, ηρέμησε, σε παρακαλώ..» σπεύδω πάλι να φτάσω μέχρι το μέρος της μα απομακρύνεται. 
«Πες μου ποιανού είναι αυτά τα σκουλαρίκια. Τι δουλειά έχουν στο πάτωμα στα πίσω καθίσματα του αυτοκινήτου σου; Τι δουλειά έχει η Kiana να τα αφήσει εκεί; Γιατί μου λες ψέματα;!» μου φωνάζει ελαφρώς στο τέλος, ούτε καν βασικά που υψώνει πολύ δυνατά τη φωνή της. Ελάχιστα. 
«Είναι της Kiana. Σου λέω την αλήθεια.» της μουρμουρίζω σιγανά. 
«Της Kiana; Δηλαδή με απάτησες με την Kiana;» με ρωτά αμέσως μετά. 
«Για ποιον λόγο να σε απατήσω με κάποια;!» υψώνω και εγώ τον τόνο μου πίσω. 
«Όχι με κάποια, σε ρωτάω. Μιλάω σχετικά με την Kiana. Για ποιον λόγο να βρεθούν τα σκουλαρίκια της στο πάτωμα του αυτοκινήτου σου; Τόσο εύκολα πέφτουν; Και τα δύο;!» με κοιτάζει περίεργα. 
«Ναι τόσο εύκολα πέφτουν. Το γεγονός να τα έβγαλε από μόνη της και να πέσουν τυχαία στο πάτωμα δε σου περνάει από το μυαλό, καθόλου; Karmen, αγάπη μου, γίνεσαι παρανοϊκή.» πάω να την πάρω αγκαλιά μα και πάλι με αποφεύγει. 
«Ναι γίνομαι! Δε σου έχω καθόλου εμπιστοσύνη είναι η αλήθεια, Harry! Δε ξέρω γιατί, αλλά δε μου αποπνέεις καθόλου εμπιστοσύνη!» μου λέει δυνατά. Φεύγει μακριά μου για μία ακόμη γαμημένη φορά. 
«Τι; Σοβαρά;» την ρωτάω μορφάζοντας. 
«Ναι δε θα σου κρύψω την αλήθεια, δεν είμαι σαν εσένα. Ίσως ναι γίνομαι παρανοϊκή αλλά αυτή είναι μια αφορμή να σε ρωτήσω κάτι.» μου λέει ορθά. 
«Τι;!» την ρωτάω αμέσως απότομα
«Με έχεις απατήσει ποτέ;» με ρωτά. Βλέπει αμέσως το μπερδεμένο βλέμμα που παίρνω και προσθέτει. «Κάποιες φορές νιώθω άβολα μαζί σου Harry, λες και δε σου έχω εμπιστοσύνη. Δεν είναι σωστό μια γυναίκα να νιώθει έτσι δίπλα στο σύντροφο της. Και σε ρωτάω, με έχεις απατήσει ποτέ όλους αυτούς τους μήνες που ήμαστε μαζί;» με ρωτάει αργά.

Ξεροκαταπίνω μα δε μιλάω. Κοιτάζω κάτω και έπειτα πάλι τα μάτια της. Δεν απαντώ.

«Εάν δεν το είχες κάνει, ίσως απαντούσες αμέσως. Αλλά εγώ Harry..» σηκώνεται όρθια για να αρπάξει αμέσως μετά τα πράγματα της και την τσάντα της. Αφήνει τα σκουλαρίκια με δύναμη πάνω στο τραπέζι και έρχεται μπροστά μου. «..μπορώ να γίνω πολύ σκύλα, όσο δε φαντάζεσαι, όταν με κοροϊδεύουν, σου δίνω μόνο μία ευκαιρία, εάν δεν μου απαντήσεις μέχρι αύριο το βράδυ, την όλη αλήθεια.. την έχεις γαμήσει, και όχι όπως με γαμούσες εσύ στο τραπέζι σου εδώ, δε θα σου αρέσει καθόλου το δικό μου γαμήσι!»