Sunlight

chapter 4

❝i've been roaming around, always looking down at all I see❞

Kiana

«Καλημέρα!» λέω καθώς μπαίνω στην κουζίνα. Ο μπαμπάς και ο Tom βρίσκονται ήδη καθισμένοι στα σκαμπό μπροστά από τον πάγκο και τρώνε πρωινό, ενώ η μαμά κάτι φτιάχνει πάνω από την κουζίνα.

Φιλάω γρήγορα στο μάγουλο τον μπαμπά, έπειτα τον Tom και τέλος αγκαλιάζω τη μαμά.

«Σου φτιάχνω pancakes!» μου λέει πρόσχαρα εκείνη καθώς φτάνω δίπλα της, «Ευχαριστώ!» την φιλάω ακόμη μία φορά πριν πάω και κάτσω στο διπλανό σκαμπό από του Tom.

Του ανακατεύω τα μαλλιά και εκείνος μουγκρίζει. «Μόνο για αυτήν θα φτιάξεις pancakes; Θέλω και εγώ!» γκρινιάζει στη μαμά.

«Φτιάχνω για όλους..» του απαντά εκείνη.

«Μου έλειψες μικρέ μου.» τον φιλάω στον κρόταφο και αμέσως τραβιέται παίρνοντας μια έκφραση αηδίας.

«Εμένα όχι..» μουγκρίζει καθώς τρώει ένα μικρό κρουασανάκι. Ξέρω πως λέει ψέματα.

«Τότε να πάρω πίσω το δώρο σου.» τον πειράζω.

«Τι;! Ούτε να το σκεφτείς..» με κοιτάζει με γουρλωμένα μάτια. 

«Εντάξει, εντάξει..» του λέω γελώντας.

Ο μπαμπάς χαμογελάει κοιτάζοντας μας και η μαμά φτάνει πίσω στον πάγκο αφήνοντας το πιάτο με τα pancakes μπροστά μας, κοιταζόμαστε αμέσως με τον Tom γεμάτη μαχητικότητα και σηκώνουμε το πιρούνι μας, μαζί βουτάμε το πάνω πάνω πρώτο pancake και εκείνος γρυλίζει.

Τον αφήνω να το πάρει και εκείνος σηκώνει τα χέρια θριαμβέυοντας τον εαυτό του λες και νίκησε.

«Ήταν απόψε να έρθει η Anne με τον Robin και τα παιδιά, αλλά η Gemma φεύγει, το είχα ξεχάσει ότι φεύγει Σάββατο βράδυ.» ανακοινώνει η μαμά ξαφνικά. 

«Ω, ναι μου το είχε πει ότι θα φύγει Σάββατο.» θυμάμαι ξεκάθαρα αμέσως τα λόγια της καθώς έφευγα εκείνο το βράδυ γενεθλίων του Harry από το σπίτι τους.

«Έτσι κανονίσαμε για την επόμενη Παρασκευή ή Σάββατο. Μου είπε κιόλας η Anne, ότι η Gemma θέλει να σε δει, δεν ειδωθήκατε καθόλου από όταν ήρθες, να πας μετά.» μου εξηγεί.

«Αμ..εντάξει θα δω..» κοιτάζω κάτω. «Ελπίζω να μην πετύχω τον Harry εκεί ούτε επίσης να έρθει στο δείπνο εδώ που κανονίσατε.» προσθέτω δυνατά.

«Kiana» μου μιλά αυστηρά αμέσως ο μπαμπάς μου.

«Τι;» τον κοιτάζω από την άλλη πλευρά του πάγκου.

«Ότι έγινε έγινε..πάει καιρός, μη χαλάτε τις καρδιές σας.. Ωρίμασε.» μου λέει.

Η μαμά κοιτάζει μία εκείνον και μία εμένα με ανησυχητικό ύφος. Ο Tom κάνει το ίδιο.

«Ωρίμασε; Πως μπορείς να το λες αυτό σε εμένα;!» του αποκρίνομαι πνιχτά. «Μου ράγισε την καρδιά, αυτό δεν αλλάζει και ούτε έχει σχέση με το αν είμαι ώριμη ή όχι, νομίζω στο απέδειξα όσο καιρό έλειπα, μια χαρά στήριζα τον εαυτό μου και μόνη μου!» υψώνω τον τόνο της φωνής μου καθώς του μιλώ.

«Χαμήλωσε τον τόνο σου καταρχάς και μην οδηγείς τη συζήτηση αλλού.»