Sunlight

chapter 36

❝i will love you, i will love you unconditionally❞

Kiana

Έχω ξυπνήσει εδώ και αρκετή ώρα μα την στιγμή που ξεκάθαρα καταφέρνω και ανοίγω τα μάτια μου, αμέσως βλέπω δύο τεράστια μπαλόνια σχήματος καρδιάς και λουλούδια δίπλα από το κρεβάτι. «Είναι κορίτσι!» λέει το ροζ, «Είναι αγόρι!» λέει το μπλε. Θα μου άρεσε να ήταν και σε αντεστραμμένα χρώματα.

Κοιτάζω γύρω μου το λευκό δωμάτιο και βλέπω ακόμη ένα άδειο κρεβάτι στο θάλαμο.

Μερικές βιολέτες είναι μέσα σε ένα καλάθι επίσης δίπλα μου και μια κάρτα, την οποία τείνω το χέρι μου και την παίρνω για να τη διαβάσω.

Πονάω αρκετά, όχι όπως κατά τη διάρκεια της γέννας, τώρα ο πόνος είναι πιο τσουχτερός. Δάκρυα αναβλύζουν από τα μάτια μου καθώς προσπαθώ να σηκωθώ.

Ανοίγω την κάρτα και διαβάζω «Από Niall & Arabella. Υ.Γ Διάβασε το γράμμα μες τα λουλούδια.» 

Αμέσως χαμογελάω και παίρνω το χαρτί από το καλάθι που βλέπω λίγο πιο πίσω. Το ανοίγω και αρχίζω να το διαβάζω.


Καλύτερη μου φίλη K,

Επέλεξα βιολέτες γιατί ήταν τα μόνα λουλούδια που ήταν στη γωνία  του ανθοπωλείου μόνα τους, και η πωλήτρια μου είπε ότι είναι σπάνια επιλογή δώρου. Εάν ακόμη δεν έχετε βρει νονά και όνομα προσφέρομαι να βαπτίσω το κοριτσάκι εγώ, και επίσης να πάρει το όνομα μου! Όσο για το αγόρι, έχεις κάτι στο μυαλό σου; Αν όχι Brad! Και ξέρεις εννοώ τον Piti, τι θα έλεγες για Leonardo. Όχι ότι έχω κάποιον στον μυαλό μου! Χαχαχα! Σε αγαπώ πολύ φίλη μου, εύχομαι ευτυχία, υγεία και πολύ πολύ πολύ αγάπη στην οικογένεια σας! Αγαπώ και τον Harry, αλλά μην του το πεις, γιατί πάλι θα με πει ηλίθια!

Με πολλή αγάπη, αιώνια κοντά σου, Arabella xx

Νομίζω ότι έχω διαβάσει το γράμμα πάνω από τέσσερις φορές, και όταν ανοίγει η πόρτα το έχω αφήσει μόλις δίπλα μου στο κρεβάτι προσεκτικά για να μην το χάσω.

Μια νοσοκόμα που δε θυμάμαι να έχω ξανά δει μπαίνει μες το δωμάτιο. «Ξυπνήσατε, λοιπόν, δεσποινίς.» η φωνή της είναι τσουχτερή και το χαμόγελο της κάθε άλλο από αληθινό θα έλεγα.

«Όπως βλέπετε..» της απαντώ χαμηλόφωνα.

«Τα μωράκια, βρίσκονται στο θάλαμο μαζί με τα υπόλοιπα, θα μπορέσετε να πάτε να τα δείτε, όταν είστε έτοιμη να περπατήσετε ή αν ζητήσετε να τα φέρουν εδώ για κάποια ώρα.» με ενημερώνει.

«Θα πρέπει τώρα να πάω να φωνάξω τον γιατρό.» προσθέτει, μα φεύγοντας τη σταματώ. «Δε θα έπρεπε να είναι εδώ ήδη; Για να τα θηλάσω;» την ρωτάω δυνατά.

Τα μάτια της παραμένουν στα δικά μου παγωμένα μα δε μου απαντά. «Θα ενημερώσω τον γιατρό πως ξυπνήσατε.» επαναλαμβάνει και φεύγει αμέσως μετά δίχως να προλάβω να πω κάτι. Πολύ περίεργη.

Όταν η πόρτα κλείνει πίσω της, δεν περνάει ούτε ένα λεπτό, και ανοίγει πάλι. Σαν φως εμφανίζεται ο Harry αμέσως μες το δωμάτιο και σαν έντονο ξέσπασμα ευτυχίας βάζω τα κλάματα.

«Harry μου!»