Sunlight

chapter 7

❝I've waited a hundred years but I'd wait a million more for you.❞

Kiana

«Γεια σας» χαμογελώ ντροπαλά καθώς βλέπω τον Robin να μπαίνει, και αμέσως μετά την Anne, και αμέσως μετά..εκείνον.

Εντάξει, σίγουρα η βραδιά θα είναι ενδιαφέρον. Το χαμόγελο μου χάνεται και εκείνος με κοιτάζει κατευθείαν στα μάτια πριν με σκανάρει από την κορυφή έως τα νύχια. Φοράω ένα μαύρο φόρεμα, και έχω αφήσει τα μακριά μαλλιά μου κάτω, με ελαφριές μπούκλες στις άκρες.

«Ω, Kiana μου, είσαι μια γυναίκα πλέον, μια πανέμορφη γυναίκα.» με πιάνει από τα χέρια η Anne λέγοντας μου γεμάτη θαυμασμό. Της χαμογελάω και την ευχαριστώ αμέσως μετά ψιθυριστά, παντελώς ντροπαλά.

«Πράγματι.» προσθέτει δίπλα της ο Robin, με τα μαγουλά του κόκκινα. Ο καλός μου Robin.

«Ευχαριστώ, ευχαριστώ πολύ.» περνάω μία τούφα των μαλλιών μου πίσω από το αυτί μου και κοιτάζω κάτω.

«Περάστε, περάστε..» τους οδηγεί η μαμά μου στην τραπεζαρία λες και είναι η πρώτη φορά που έρχονται.

Γελάω ελαφρά καθώς ο Tom περνάει από δίπλα μου σφυρίζοντας αγανακτισμένα, η νέα του απασχόληση με τα σκίτσα και τα γκράφιτι είναι κάτι που με ενθουσιάζει πολύ, έτσι τις τελευταίες ημέρες όποτε η μαμά τον διακόπτει αντιδρά με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

«Εμ..» γυρίζω αστραπιαία το κεφάλι μου και βλέπω τον Harry να κοντοστέκεται δίπλα μου. Καθαρίζει το λαιμό του δυνατά πριν μου μιλήσει. «Ει-είσαι-Kiana, είσαι πανέμορφη.» μου λέει νευρικά.

Νιώθω μέσα μου ότι συναίσθημα είχε παγώσει απέναντι του να ζεσταίνεται σιγά σιγά. «Σε ευχαριστώ.» του λέω σιγανά, πιέζοντας τα χείλη μου σε ένα βεβιασμένο χαμόγελο.

«Πάρα πολύ όμορφη.» επαναλαμβάνει πεταρίζοντας τα μάτια του. Με κοιτάζει τόσο έντονα που νιώθω άβολα. Τον κοιτάζω και ξεφυσάω, κάνει ένα βήμα μπροστά και εγώ ένα βήμα πίσω και αμέσως μετά ξεγλιστράω για να μπω πίσω στην τραπεζαρία.

«Ξέρω, είμαι κάπως επίσημα ντυμένη μα μετά θα βγω γι'αυτό.»  λέω στην Anne που με κοιτάζει εξεταστικά ξανά χαμογελώντας της ελαφρά.

«Α, για πού γλυκιά μου;» με ρωτάει γλυκά.

«Θα πάμε σε ένα κλαμπ με τους φίλους μου από εδώ, θα είναι ένα καλό comeback. Μου έχουν λείψει όλοι.» παραδέχομαι καθώς κάθομαι δίπλα στον Tom και απέναντι από τον Harry στο τραπέζι, που από όσο βλέπω, κάθεται την ίδια στιγμή με εμένα και δεν παίρνει το βλέμμα του από πάνω μου.