Sunlight

chapter 33

❝we keep this love in a photograph, we made these memories for ourselves❞

Kiana

8ος μήνας εγκυμοσύνης 

«Δε διασκεδάζω καθόλου.» μουγκρίζει ο Harry δίπλα μου.

«Εγώ πάλι ναι.» περπατάμε προσεκτικά μέσα στα χωράφια.

Δε μπορώ ούτε να κουνηθώ, εδώ και εβδομάδες δεν έχω πάει στο γραφείο, κλαίω μέχρι και όταν προσπαθώ να κάτσω κάπου ή να μπω στην μπανιέρα αλλά αυτήν την φωτογράφηση ήθελα τόσο να την κάνω. Ήθελα πάρα πολύ να την κάνω.

Έχουμε έρθει όλη η ομάδα λοιπόν σήμερα στην εξοχή του Holmes Chapel, να φωτογραφήσω τον Harry και τα τοπία τριγύρω.

«Πως τον έκανες να δεχθεί;» ρωτά η Amelia δίπλα μου, ενώ η Sabrina τον περιποιείται στα μαλλιά και στο ελάχιστο βάψιμο με μέικ απ και πούδρα που κατάφερε να του κάνει πάνω από την γκρίνια του.

«Του είπα να το κάνει για την οικογένεια μας.» της εξηγώ. «Δε θα μπορούσε να αρνηθεί.» προσθέτω, χαμογελώντας σκεπτόμενη την οικογένεια μας που καταφθάνει σύντομα.

Μορφάζω καθώς νιώθω τα πόδια μου να πονάνε. Πρώτα πήγαμε και βγάλαμε φωτογραφίες τοπίων και κτηρίων μέσα στο Holmes Chapel, έπειτα στην εκκλησία του Άγιου Λουκά και τώρα ήρθαμε εδώ για τη σειρά του Harry και μερικών επιπλέον τοπίων.

«Έτοιμος, αγάπη μου;!» του φωνάζω δυνατά πάνω από τον άνεμο. Το κρύο αρχές του Δεκέμβρη είναι πραγματικά πολύ τσουχτερό.

«Ας τελειώνουμε!» λέει πίσω δυνατά. «Ας της φέρει κάποιος και μια κουβέρτα! Ε μικρέ πρίγκιπα πήγαινε εσύ!» φωνάζει ο Harry ξαφνικά απευθυνόμενος στον Peter.

«Δεν-» πάω να μιλήσω, αλλά ο δεύτερος με προλαβαίνει.

«Πηγαίνω φυσικά..» λέει και φεύγει γρήγορα.

«Λοιπόν μωρό μου, τα ρούχα της κυρία Martha πάνω σου είναι απίθανα. Στάσου ακίνητος λες και ορκίζεσαι για μια μάχη.» του λέω λεπτομερειακά.

Με ακούει δίχως δεύτερα λόγια. Χαμηλώνω την φωτογραφική πάνω στο σκελετό της και τραβάω μερικά κλικ. Δείχνει μοναδικός, καλύτερος και από επαγγελματίας μοντέλο.

«Υπέροχα, αγάπη μου!» του φωνάζω για να με ακούσει πάνω από τον αέρα. Ο Peter επιστρέφει με την κουβερτούλα και μου την περνάει πάνω από τους ώμους ενώ εγώ τον ευχαριστώ χαμηλόφωνα πριν φύγει ξανά.

«Χαμογέλα και λίγο.» προσθέτω δυνατά. Μουγκρίζει και αυτήν την φορά δεν υπακούει. «Ω έλα τώρα! Χαμογέλα για εμένα! Για εμένα που σε αγαπώ ως το φεγγάρι και πίσω!» του πετώ και γελάει ελαφρά, τραβάω μερικά  ακόμη κλικ και μέχρι να χαθεί και το επόμενο χαμόγελο του που ακολουθεί, συνεχίζω τα κλικ.

Σοβαρεύει ξανά και συνεχίζω τα κλικ, τραβάω τότε την φωτογραφική από τον σκελετό και αρχίζω να κάνω εστίαση στο πρόσωπο του. Θέλω να δοκιμάσω κάτι άλλο.

«Χαμογελά ξανά για εμένα, αγάπη μου!» του λέω δυνατά.

«Ω έλα τώρα..» κοκκινίζει και δεν με υπακούει.