Sunlight

chapter 31

❝the story of my life, I give her hope, I spend her love❞

Kiana

6ος μήνας εγκυμοσύνης 

Οκτώβριος. Τρεις μήνες μονάχα μέχρι να γεννηθούν τα μωρά μας.

Είναι περίεργο να επιστρέφω πίσω στο τραπέζι του σπιτιού μου, πόσο μάλιστα με όλη την οικογένεια, και τη δική μου και του Harry.

«Δείχνεις αστείος με αυτό το πουκάμισο.» λέω στον Tom καθώς κάθεται απέναντι μου στον τραπέζι.

«Με ανάγκασε.» μου κάνει ένα νεύμα προς τη μαμά και εγώ προσπαθώ να μην ακουστώ καθώς γελάω πίσω από το χέρι μου. «Είπε ότι είναι επίσημο τραπέζι, πρώτη φορά μετά την ανακοίνωση της εγκυμοσύνης σου.» μου εξηγεί.

«Μα πάνε έξι μήνες.» του ψιθυρίζω. «Ναι αλλά είπε ότι όλοι όλοι μαζί δεν έχουμε δειπνίσει.» μου εξηγεί. «Άσε που ήθελε να βάλω και γραβάτα» μορφάζει ενώ την επόμενη στιγμή κάνει κίνηση σαν να πάει να ξεράσει. Γελάω μαζί του.

«Δείχνεις πάντως σαν έξυπνος θείος έτσι.» του χαμογελάω. Μου είχε λείψει τόσο ο μικρός μου αδερφός. «Μα είμαι ο έξυπνος θείος.» τονίζει φανερά. «Ποιον νομίζεις ότι θα έχουν για πρότυπο τα μικρά μου ανίψια;» ρωτά περήφανα. «Εμένα φυσικά.» απαντά για τον εαυτό του. «Η Gemma έχει ανόητα μαλλιά.» εξηγεί.

«Αυτό το άκουσα.» γέρνει εκείνη δίπλα του και εγώ γελάω καθώς τον τσιμπάει στον ώμο παιχνιδιάρικα.

«Συμφωνώ με τα ανόητα μαλλιά.» προσθέτει ο Harry καθώς βολεύεται δίπλα μου στην καρέκλα από τα αριστερά. Αφήνει ένα φιλί στο μάγουλο μου και ξεκουράζει την παλάμη του ψηλά στο πόδι μου κάτω από το τραπέζι.

«Λοιπόν..σου αρέσει το φαγητό καλέ μου;» ρωτά η μαμά το αγόρι της Gemma που συμμετάσχει και αυτός στο σημερινό μας οικογενειακό δείπνο. Νομίζω το πηγαίνουν σοβαρά και εκείνοι. Χαμογελάω καθώς βλέπω την Gemma να του χαμογελά γλυκά την επόμενη στιγμή και να του ψιθυρίζει κάτι στο αυτί.

«Φυσικά.» απαντά εκείνος στη μαμά μου.

«Ας μπορούσε να πει όχι..» σιγομουρμουρίζει ο Harry και ο Tom αμέσως γελά ενώ εγώ τσιμπάω τον σγουρομάλλη στο μπούτι κάτω από το τραπέζι.

«Πως είστε λοιπόν, Kiana;» ρωτά ο μπαμπάς μου αμέσως μετά προχωρώντας τη συζήτηση.

«Τι εννοείς;» τον ρωτάω πίσω.

«Εννοώ πως πηγαίνει να συντηρείτε ένα σπίτι και τα λοιπά..» λέει αναλυτικά με αρκετή έμφαση ειρωνείας στη φωνή του.

«Πολύ καλά.» του απαντάω σιγανά. Ο Harry απλώς κουνάει το κεφάλι του και με κοιτά εξεταστικά με την άκρη του ματιού του, ξέρει πως με ενόχλησε η ειρωνία στη φωνή του μπαμπά μου καθώς έκανε αυτήν την ερώτηση.

«Εργαζόμαστε, υπάρχει κούραση αλλά θέλουμε να τα κάνουμε σωστά όλα, για το σπίτι και την καθ οδόν οικογένειας μας.» προσθέτω δίνοντας ένα χαμόγελο στο τέλος για να μη δείξω και στους υπόλοιπους στο τραπέζι την ενόχληση μου.

«Έτσι είναι. Δεν έχετε ούτως ή άλλως επιλογή.» μουρμουρίζει.

«Τι εννοείς;» του πετάω απότομα.

«Νομίζω ότι ο μπαμπάς σου εννοεί, Kiana μου, ότι αυτά προϋποθέτει η οικογένεια από μια τόσο νεαρή ηλικία.» μου εξηγεί ο Robin. Απλώς κουνάω το κεφάλι μου και δεν απαντάω.

«Όνομα βρήκατε;» ρωτά το επόμενο δευτερόλεπτο η μαμά.

«Για το κορίτσι και το αγόρι μας!» προσθέτει πρόσχαρα η Anne. Κουνιέμαι άβολα στη θέση μου.