Sunlight

chapter 35

Listen on repeat: Ryan Star - Losing your memory

❝i would have died, i would have loved you all my life❞

Kiana

«Θα σας βοηθήσω να αλλάξατε.» η νοσοκόμα ονόματι Rae, με πλησιάζει.

Ευτυχώς μετά από είκοσι λεπτά καταφέραμε να φτάσουμε στο Cheshire, ο γιατρός ήταν σε ετοιμότητα και έπειτα ο Harry έσπευσε να καλέσει τους περισσότερους για να τους πει για τη γέννα μου.

«Κύριε..» γυρίζει και λέει στον Harry. «Σας άφησα παρόλο που δεν επιτρέπεται να μείνετε εδώ. Τώρα χρειάζεται να φύγετε.»

Εκείνος αμέσως τινάζεται από την καρέκλα και με κοιτάζει έντονα στα μάτια, «Δε μπορώ να την αφήσω.» της αποκρίνεται. Και ούτε θέλω. Λέω και εγώ από μέσα μου κοιτώντας τον πανικοβλημένη, τον θέλω κοντά μου αυτήν την στιγμή.

«Και ούτε θέλω.» παραδέχεται δυνατά.

Ένα αμυδρό χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπο μου καθώς ακούω αυτά τα λόγια που πρωτίστως εγώ ανέφερα στο υποσυνείδητό μου.

«Πρέπει κύριε, μόλις είναι όλα έτοιμα για τη γέννα, θα δούμε την πορεία και για εσάς.» του εξηγεί αργά. «Σας παρακαλώ τώρα.» ανοίγει την πόρτα περιμένοντας τον να βγει.

Ο Harry την κοιτάζει ενοχλημένος, μα μόλις στρέφει το βλέμμα του σε εμένα, μαλακώνει. «Είμαι μαζί σου. Είμαι εδώ, εντάξει;» παίρνει το χέρι μου μες τα δικά του και το φιλάει ξανά και ξανά. Γέρνει το κεφάλι του πιο κοντά στο δικό μου και τρίβει τις μύτες μας μεταξύ τους. «Ότι νιώθεις, νιώθω.» αφήνει ένα φιλί στο μέτωπο μου και σπεύδει προς την πόρτα.

Σταματάει λίγο πριν βγει και γυρίζει να με κοιτάξει. Δάκρυα περιμένουν στις κόρες των ματιών του, μα του δίνω ένα μικρό βεβιασμένο χαμόγελο για να τον βεβαιώσω πως είμαι καλά, για να είναι και αυτός, όχι τίποτε άλλο. Μου δίνει και αυτός ένα χαμόγελο και έπειτα φεύγει. Ούτε δευτερόλεπτα δεν έχουν περάσει και ήδη μου λείπει.

Ο πόνος, πηγαίνει και έρχεται, και γίνεται όλο και πιο έντονος. «Ας ετοιμαστούμε. Θα σας βοηθήσω, να βγάλετε τα ρούχα σας και να φορέσετε την ρόμπα.» με βοηθάει η νοσοκόμα να σηκωθώ από το κρεβάτι και πηγαίνουμε να αλλάξουμε πίσω από ένα παραβάν.

Κλαψουρίζω καθώς κουνιέμαι, μα προσπαθώ να μην κλάψω μπροστά της. «Αν κλάψω τώρα;» την ρωτάω όμως δυνατά.

«Αντέχω.» γελάει ελαφρά.

«Αν-αν κάνω εμετό;» την ρωτάω, καθώς σηκώνω αργά τα χέρια μου για να μου βγάλει την μπλούζα. Αμέσως ανατριχιάζω από ένα ρεύμα κρύου που με διαπερνά.

«Γιατί να κάνεις εμετό;» με ρωτά πίσω.

«Δε-δε ξέρω.» μιλώ σιγανά.

«Έχω δει και χειρότερα.» με διαβεβαιώνει πάντως χαμογελώντας μου.

Το βλέμμα της πέφτει αμέσως στο στήθος μου και το πρόσωπο της σοβαρεύει. Τα φρύδια της σμίγουν και αμέσως εγώ κατσουφιάζω. Τι γίνεται;