Sunlight

chapter 15

❝forget the urgency but hurry up and wait, my heart has started to separate❞

Kiana

Το κινητό μου χτυπάει μες το ταξί, και είναι πάλι η μαμά. Ωχ πως θα της το πω αυτό;

«Μαμά;» της λέω σιγανά μόλις αποδέχομαι την κλήση της.

«Γιατί δε με πήρες όπως σου είπα; Σε ακούω. Σε πόση ώρα φεύγει το επόμενο τρένο;» με ρωτά.

«Μαμά..» η φωνή μου σπάει.

«Κiana!-Τ-Τι-τι έγινε;!» με ρωτάει αμέσως δυνατά.

«Έ-έ-έπεσα, βασικά μην ανησυχήσεις, είμαι καλά, απλώς ζαλίστηκα λίγο και έπεσα, δεν λιποθύμησα ακριβώς, απλώς-εμ..» οι φωνές της με εμποδίζουν από το να συνεχίσω.

«Τι;! Τι;!» βάζει τα κλάματα κατευθείαν και τα αναφιλητά της ακούγονται έντονα μέσα από το ακουστικό από την άλλη γραμμή.

 «Είμαι καλά, μαμά.» δάκρυα μαζεύονται στις κόρες των ματιών μου. Αλλά δεν κλαίω.

«Πάω τώρα απλώς στο νοσοκομείο, επειδή τραυματίστηκα λίγο στο μέτωπο..» της εξηγώ.

«Τι;! Kiana.. είσαι μόνη εκεί..και εγώ, εγώ είμαι μακριά τρεις ώρες, είμαστε μακριά σου όλοι τρεις ώρες, δεν προλαβαίνουμε, πως θα έρθω; Είδες! Είδες τι έπαθες από το πείσμα σου και το πόσο ξεροκέφαλη είσαι!» φωνάζει κλαίγοντας.

«Είμαι εντάξει, μαμά. Αλήθεια. Είμαι καλά.» προσπαθώ να τη διαβεβαιώσω αν και δε νομίζω ότι είμαι πλήρως καλά.

«Όχι δεν είσαι! Πρέπει να τηλεφωνήσω σε κάποιον από εκεί! Στην Gemma! Ναι στηn Gemma! Α νομίζω και ο Harry είναι εκεί!» αποκρίνεται δυνατά.

«Όχι, όχι, μαμά. Δε θέλω και εκείνοn τώρα, άσε τον ήσυχο θα έχει δουλειά με την κοπέλα του..» της λέω. Βασικά δε θέλω να τον ανησυχήσει, θα τρελαθεί άδικα ενώ δεν έχω κάτι σοβαρό.

Κλείνω τα μάτια μου και γέρνω το κεφάλι μου πίσω στο κάθισμα για να ηρεμήσω. Αδύνατον. Πονάω πολύ.

«Πες μου σε ποιο νοσοκομείο πηγαίνεις..» μου λέει αμέσως μετά.

«Μαμά..» πάω να την εμποδίσω.

«Kiana! Πες μου σε ποιο νοσοκομείο πηγαίνεις τώρα!» επιμένει δίχως να σταματάει τα κλάματα.

Αναστενάζω και αφότου της λέω σε ποιο νοσοκομείο πηγαίνω, τερματίζει την κλήση μας και λέει πως θα με καλέσει σε λίγα λεπτά.

Κλείνω τα μάτια μου ξανά, μα είναι αδύνατον να ηρεμήσω.

«Ευτυχώς, δε χρειάζεσαι ράμματα.» με ενημερώνει η νοσοκόμα και εγώ γνέφω ελαφρώς στα λόγια της.

 «Είσαι όμως χλωμή, νιώθεις σίγουρα καλά;» προσθέτει ρωτώντας με.

«Ναι, απλώς παραπάτησα, έπεσα, και τρόμαξα.» δεν της λέω την αλήθεια.

Περιποιείται το τραύμα στο μέτωπο μου και εγώ ξεκουράζω  το σώμα στο μαλακό στρώμα του ιατρικού κρεβατιού.