Mijn gebroken weerwolfshart [Nederlands]✔️

~Hoofdstuk 3~

Recap:
Ik ben zo in gedachten hem aan het bestuderen, dat ik mijn evenwicht verlies en me aan een andere tak moet vastgrijpen. 'Sh*t,', mompel ik. Langzaam kijkt hij omhoog..........

POV Hope
'JIJ, kom nu naar beneden ,' gromt hij. Ik kijk om me heen, maar er is geen ontsnappen mogelijk. -Val hem aan, val hem aan!-, hoor ik Feline zenuwachtig zeggen.  Ik hoor de wolf onder aan de boom weer grommen. 'Schiet op!' Langzaam laat ik me via de stam naar beneden glijden.  Zodra mijn voorpoten de grond hebben geraakt, val ik hem inderdaad aan. Feline neemt de controle over, omdat zij sterker is en ik weinig energie over heb. Feline bijt hem hard in zijn poten, waarna hij piept van de pijn. Ik grijp mijn kans en ren zo hard als ik kan. Helaas is, door het weinige trainen en het slechte eten, mijn conditie flink achteruit gegaan. Na 500 meter heeft hij me al ingehaald.

'Transformeer, en kom mee,' bromt hij. Hij smijt een paar kledingstukken naar me toe, en ik neem het mee. Wat hij niet weet is dat ik de kleding niet nodig heb. Toch kleed ik me om.
Ik loop langzaam achter hem aan. Elke stap doet pijn aan mijn voeten, die bedekt zijn met blaren. Feline is de hele weg al stil. 'We zijn er bijna,'

Voor me ligt het packhouse. Het is gi-gan-tisch! Hardhandig wordt ik in een van de cellen gesmeten. Er komt een man naar mij toe, die zilveren boeien bij me om doet. Het zilver snijdt in mijn polsen. Ik probeer zo stil mogelijk te blijven zitten, zodat de boeien zo min mogelijk schuiven en ik me niet te veel verbrand. De wereld draait om me heen. Ik doe mijn ogen dicht, en val onrustig in slaap.

*30 min later*
Voetstappen naderen. Andere wolven die hier opgesloten zitten beginnen de grommen. De voetstappen komen steeds dichter bij.
"Opstaan!". Een jongen met blond haar en bruine ogen staat voor mijn cel. Ik sta op, en sta trillend op mijn benen. De deur wordt opengegooid. De man trekt me mee aan de boeien. Het was zo onverwacht, dat ik door mijn benen zak. "Gaat het?", vraagt hij, ietwat bezorgd. Ik knik kort, sta snel op, en loop door.

We zijn er eindelijk. Ik loop de grote zaal in, met in het midden een goud/rode troon. Op de troon zit een jongeman, ik schat dat hij net iets ouder is dan ik, met een emotieloze uitdrukking op zijn gezicht. Hij heeft zwart, kort haar, en diepblauwe ogen. 'Koning Jason, Alpha van de White Moonlight pack, hier de Rogue, die we in het bos vannacht om 4.48 a.m. precies gevonden hebben,' de Alpha staat op. "Linkerhand Beta Kyle, verlaat de ruimte." De Beta kijkt verbaast en verlaat na een minuut de zaal met een grote grijs op zijn gezicht....

POV Jason
-Ga weg nu- mindlink ik hem.
-Waarom Jason? Weet je zeker dat ik haar' alleen bij jou kan laten?-.

-Ja, ik weet het zeker. Maak haar boeien los, en ga weg!-
Ik kijk naar de gevangene met daarnaast Kyle. Ze kijkt verbaast naar Kyle, en Kyle glimlacht geruststellend terug. 'GA WEG NU!' roep ik. Hierop reageert hij doodleuk in de mindlink; WoW man, zit je in je periode of zoiets?- . Na geen antwoord gekregen te hebben, loopt hij, met een brede grijns, weg. Ik kijk hem met een vernietigende blik na....

POV Hope
Ik kijk verbaast van de een naar de ander. Ik weet dat ze mindlinken, zodat ik het niet hoor. "GA WEG NU" wordt er geschreeuwd. Ik krimp ineen van zijn harde stem. De Beta verlaat de ruimte. Ik kijk naar beneden. 'Wat is jou naam?'
H-Ho-Hope,' stotter ik. 'Oké, en Hope, wat doe jij in dit gebied?'. 'I-Ik b-ben ver-dw-dw-aald. Het z-zal n-n-n-n-ooit meer ge-gebeuren,'

POV Jason
Ze stotterde verschrikkelijk. Ze was hartstikke bang, dat rook ik van een kilometer afstand al. -hmm- hoor ik Zane, mijn wolf janken. Toen ze haar naam eenmaal uitgesproken had, vloeide de geur van citroen en vanille mijn neus binnen. Mijn wolf wordt helemaal tureluur. Ik voelde opeens iets vreemds. Mijn wolf werd er zelfs verdrietig van. Ik ging toch geen medelijden krijgen met mijn gevangene?! Toen nam mijn wolf controle en gromde: 'Mine,'

POV Hope
"Mine" gromt hij. Ik sta doodstil. Het is niet waar, het kan niet. Mijn mate is ver, ver weg hier vandaan. Ik zou hem nooit vinden. Dat zeiden ze me.
Terwijl hij op mij af loopt, voel ik me duizelig worden. Oké, dit is mijn einde, ik kan het niet meer. Ik voel de wereld draaien, de grond onder mijn voeten wegzakken en alles wordt zwart...
----------------------------------------------

Dat was het alweer!
Like, Comment en share!
See you, my little pack❤
Ly all Xx StoryWriterLarissa!

[814 woorden]