Mijn gebroken weerwolfshart [Nederlands]✔️

~Hoofdstuk 38~

'NEE HET KOMT NIET GOED! Ik.WIL.CHOCOLADECAKE!,' roept ze me stampend op de grond toe. -goed gedaan- zucht ik. Ik ga al ik ga al,' mompel ik en ren naar de voordeur. 'Trouble Alpha?,' hoor ik een bekende stem achter me zeggen. 'Je haalt me de woorden uit de mond Kyle,' zucht ik.

Gelukkig komen de laatste weken al snel in zicht........

POV Hope
'Hee Jason, ik ben even weg hè?,' zeg ik zacht. Als ik geen antwoord krijg, lach ik opgelucht. De laatste tijd heeft voor heel wat veranderingen gezorgd. Zowel bij mij als bij hem. Ik sluip naar de deur, en duw de metalen klink naar beneden. 'En waar dacht jij naartoe te gaan?,' hoor ik een stem achter me zeggen. Ik spring op. 'Je liet me schrikken Mason,' zeg ik droog. 'Je weet dat ik je van de Alpha niet kan laten gaan hè?,'
'Jason....,' grom ik vervloekt. 'Hij wil allen maar het beste voor je Hope da...,' Hij wordt ruw onderbroken door gestommel op de trap. 'Wie wil wat het beste?,' Ik zie een paar zwarte plukjes haar recht bovenop zijn hoofd staan en zijn diepblauwe ogen kijken mij vragend aan. 'Je weet dat je niet weg mag. Je moet veilig thuisblijven,' bromt hij. -RENNEN, RENNEN, RENNEN!- hoor ik Feline geïrriteerd zeggen. 'Feline moet eruit Jay, ik ben over een halfuur terug oké?,' Ik kijk hem met mijn beste puppyoogjes aan, en hij zucht verslagen, mij aankijkend. 'Een half uur,' fluistert hij zuchtend. Ik vlieg hem om de hals. 'Bedankt Jay,' fluister ik in zijn oor. Ik geef hem gauw een kus, en ren de deur uit het bos in.

Ik transformeer. Mijn wolf voelt zich weer helemaal blij vanbinnen. We besluiten niet te veel te gaan rennen, in verband met de pup. Ik loop stap voor stap, terwijl ik het bos grondig bekijk. Wat is het najaar toch prachtig. De bladeren raken los van de bomen, en dwarrelen sierlijk op de grond. Eekhoorns die snel op en neer rennen, om hun voedselvoorraad voor de winter bij te vullen. Egels die op zoek gaan maar een warm plekje. Ik moet erg voorzichtig zijn waar ik loop, voordat ik een muis plet of me aan een egel spies. Op een open plekje ga ik liggen. De pup schopt vandaag veel harder dan ooit tevoren. Hij zal er ergens in deze week moeten komen. Dat moet ook wel, want ik zie er uit als een walvis die een paar duizend kilo aangekomen is. Ik vraag me af of dat normaal is......
Jason heeft intussen de kinderkamer klaargemaakt.
Gele badeendjes voor het behang, een schattig met wit linnen bedekte wieg,
superkleine kleertjes en heel veel speelgoed.
Weer wordt ik uit mijn gedachten gehaald door een ferme trap. Plots voel ik me kotsmisselijk. Ik besluit om snel naar huis te gaan. Het voelt niet oké...

Eenmaal bij het packhouse terug aangekomen, transformeer ik. Mijn buik houdt ik vast, hopend dar de krampen verminderen. 'Jason?,' roep ik paniekerig naar boven. Ik laat mezelf op de grond zakken, zodat ik kan zitten.
Zuchtend komt hij naar beneden. Zodra hij mij ziet zitten, springt hij zowat de trap af. 'Wat is er?!,' roept hij bang. Troebel spul drenkt door mijn broek heen. 'Ik denk dat het water net brak!,' roep ik helemaal in paniek. Ik begin als een op hol geslagen grasmaaier om me heen te slaan. Jason grijpt mijn polsen. 'Geen paniek liefje, we gaan nu naar het ziekenhuis,' zegt hij onder controle. Had ik ook niet anders verwacht, nadat hij hier zo'n 20 boeken over gelezen heeft.

Hij pakt me in bruidstijl op en tilt me naar de Audi. Ik lig, angstig om me heen kijkend, op de achterbank. Jason scheurt agressief met volle vaart door het verkeer heen, op weg naar het Werewolf Hospital. Ik kreun zachtjes. Hij rijdt direct de 112 ingang in. 'Meneer, u mag.... Oh sorry Alpha, kom gauw binnen!,' zegt de beveiliger, kijkend naar mij op de achterbank. Hij vliegt met piepende banden weer weg. Voor ik het weet wordt ik de auto uitgetild, en op een brancard gelegd.

'Het komt allemaal goed meisje, gewoon in en uitademen. Ja goed zo, je doet het perfect,' hoor ik de verloskundige zeggen. Ik lig al een tijde op een kamer, met Jason's hand in de mijne geklemd. -Het doet pijn- fluister ik. -Je doet het goed. Houd het nog even vol- hoor ik Jason terug-mindlinken. -Moet ik om een ruggenprik vragen?- vraagt hij me. -NEE, geen prik!- roep ik. Vanaf kinds af aan sta ik doodsangsten uit voor dat soort dingen. 'De ouders zijn ingelicht,' hoor ik een verpleegkundige zeggen. Nu is het wachten.

'Hoeveel ontsluiting... Zo weinig nog?..... meet de bloeddruk.....nu meisje nu!,' hoor ik de verloskundige zeggen. Ik concentreer me en doe precies zoals er gezegd wordt.....

'Nog een paar keer... 3.....2...1....Gefeliciteerd!,' Het gehuil van een baby'tje is duidelijk hoorbaar. 'En hoe voelt u zich nu Luna?,' vraagt ze me. 'I-ik voel me niet goed...,' breng ik uit. 'Ik heb het gevoel alsof ik nog steeds...,' Een helse pijn schiet door me heen. Mijn gezicht vertrekt. Gauw kijkt Anetta, de verloskundige, wat er aan de hand is. 'O - M - G! Lucas, Cynthia, kom gauw!,' Twee dokters komen aangerend. 'Blijf persen Luna!,' hoor ik. Ik doe alweer wat er me gezegd word. Wat is er aan de hand?

Weer word er afgeteld. '3...2...1....,' Jason kijkt net zo verbaast als ik. Ook nu vult de ruimte zich met een oorverdovend gekrijs. Betekend dit dat.... 'Gefeliciteerd Luna en Alpha, met......,'

------------------------------------------
Plottwist WHOOP WHOOP [Vreugdedansje💃🏼]. Zagen jullie het aankomen?

Willen jullie dat ik een deel 2 begin? Comment dan eventjes!

Ook wil ik jullie even hartstikke bedanken voor alle feedback💬, aantal keren delen👥 de sterretjes ⭐️ en oogjes 👀natuurlijk!

Love you all📧

[970 woorden]