Mijn gebroken weerwolfshart [Nederlands]✔️

~Hoofdstuk 7~

"En jou jurk..?" Vraagt hij nieuwsgierig. Ik rol met mijn ogen, maak met mijn handen een wapperend gebaar en vertel hem, dat hij maar moet wachten.

Grinnikend verlaat ik de keuken, op weg naar mijn zachte bed, die ik na deze dag toch wel heel erg gemist heb....

Ik open mijn ogen. Het zonlicht schijnt door een spleet door het gordijn heen. Ik rek me langzaam uit. De deur wordt plotseling opengegooid. Lara komt aanhuppelen. 'Word wakker, het is moooooorrrrgggeeeennn,' schreeuwt ze in mijn oor. Ik trek het kussen over mijn oren heen. 'Stop, laat me slapen, die deur hoeft trouwens niet nog eens kapot,' mompel ik onder mijn kussen. Ze kijkt me geschrokken aan. 'Sorry voor de deur, maar die is toch echt minder belangrijk dan het feest vandaag! We moeten ons gaan voorbereiden! Schiet op!' Ik kijk op de klok, en zie tot mijn verbazing dat het al 15.00 is. Zodra de tijd tot me doorgedrongen is, en ik erachter kom dat als ik nu niet opsta te laat kom,  sprint ik als een bezetene naar de badkamer, om daarna een snelle, koude ochtend(/middag) douche te nemen.

Het ontbijt verloopt zoals gewoonlijk. We hebben het allemaal over vanavond en wie wat gaat dragen. Mijn jurk blijft een geheim tot het feest....

Lara, Julia en ik zitten op mijn kamer. We doen alledrie onze jurken aan. Lara doet haar haar in een vissengraad vlecht, Julia steekt haar haar op, en ik krul mijn haar. Al gauw staan we met zijn drieën voor de spiegel, ons resultaat vol verbazing aan te kijken. 'We zien er echt chique uit!!' hoor ik Julia in de verte zeggen. Maar ik blijf maar kijken naar mijn spiegelbeeld. Ik zie er uit als een prinses uit een van de mooiste sprookjes. Het sprookje dat ik al van Linda af aan adoreer: Cinderella (Assepoester)

Toch twijfel ik. Zal Jason het mooi vinden? Wat nou als hij het niks vind? De meiden zien mij piekeren, en sleuren mij de trap af, op weg naar de balzaal...

We kijken elkaar nog een keer aan, en lopen dan gezamenlijk de trap af. Stap voor stap. Onderaan staat Jason met een paar vrienden. De hele pack kijkt ons aan. Ik begin me een beetje ongemakkelijk te voelen, totdat Julia, die naast mij loopt, mijn hand pakt en er zacht kneepjes in geeft.

Ik vind het een hele prestatie dat ik uiteindelijk onder aan de trap aankom. Juul en Laar hebben mij gelukkig van tevoren een snelcursus hoe-loop-ik-sierlijk-met-pumps-de-trap-af gegeven, anders was het me vast niet zonder kleerscheuren gelukt. Jason en ik staan tegenover elkaar. "Wow, zegt hij, terwijl hij me van top tot teen observeert.

Hier is het dat, het moment van de waarheid: wat draagt ze???!

Door met het verhaal!

'Je ziet er geweldig uit!'
'Jij ziet er anders ook niet slecht uit,' antwoord ik, met een snelle knipoog gevend. Ik begin toch te blozen. Zei ik dat nou echt? -Hij ziet er super hot uit- hoor ik Feline kwijlend zeggen.

De andere packs arriveren gauw. Ik heb al heel veel aardige mensen ontmoet. Mijn hart smelt wanneer hij mij voorstelt als zijn mate.

De avond is super gezellig. Drinken, dansen en praten. Lara is inmiddels al gaan slapen. Zij nam het 'drinken' wat te serieus, en ik denk dat ze morgen met knallende hoofdpijn op bed ligt.
Opeens ruik ik iets bekends. Ik kan het alleen nog niet plaatsen. Ik zie Jason verderop met een paar nieuwe gasten praten. Hij gebaart me om naar hem toe te komen.

'Nou, dit is Hope. Hope, dit is Terrence en zijn Beta, Peter,'

Ze kijken beide mijn richting in. Ik ga verscholen achter Jason staan. 'Fijn om kennis met u te maken, Hope,' Hij kijkt me met een blik aan die ik al te goed ken. Verbaast, maar ook blij. Ik denk blij omdat hij me gevonden heeft. Net nu ik veilig ben.

POV Jason
Ik zie Hope in de verte staan. Ik gebaar haar om hierheen te komen, zodat ze de laatste uitgenodigde Alpha kan ontmoeten. Zodra ze er is gebeurt er iets vreemds. Ze gaat achter mij staan, in plaats van aan mijn zijde. Ik voel een lichte vlaag van angst en nervositeit. Wat zou er mis zijn? Zou hij..... nee, dat kan gewoon niet. Ze is vast gewoon nerveus. Ik zal haar later ter bevestiging vragen. De rest van de avond verloopt gelukkig normaal.

Ik tik een paar keer met een ijzer lepeltje tegen mijn champagne glas. Alle ogen staan op mij gericht. "Goedenavond dames en heren. Ik hoop dat alles verloopt zoals gewenst en dat iedereen veel plezier heeft. Ook, wil ik een toost uitbrengen." Iedereen pakt zijn glas vast.

POV Hope
Iedereen pakt zijn glas vast, dus ik pak automatisch ook mijn glas op, die ik op de tafel had gezet. 'Ik breng mijn toost uit, naar mijn mate, die ik deze avond wil aankondigen. Ik toost op Hope, mijn eeuwige liefde, mijn alles en degene waar ik nooit meer zonder zou kunnen leven,' Iedereen heft zijn glas, zeggend; 'op Hope!' De glazen tinkelen vrolijk tegen elkaar en het gemompel van stemmen begint weer.

Iedereen gaat weer door waar ze mee bezig waren. Ik voel Alpha Terrence zijn ogen in mijn rug prikken, en zodra ik omkijk zie ik twee gezichten, vier ogen, die me vol haat aankijken. Ik voel me plots niet goed. -Frisse lucht zal ons goed doen-.

Buiten is het fris, voor deze tijd van het jaar. Ik adem diep in en uit, maar het nare gevoel wordt maar niet minder. Opeens staat er iemand naast me. 'Dus, je hebt jezelf Hope genoemd. Wat een nutteloze naam,' Ik kijk om, en zie Alpha Terrence naast me een sigaret rollen, die hij daarna rustig aansteekt. 'Ik heb je beloofd, ik maak jou leven een grote hel, waar je ook naartoe gaat,' Hij blaast rook in mijn gezicht. De muffe rook zorgt ervoor dat ik moet hoesten.

Plots draait de wereld op mij heen, en wordt alles zwart. 'Slaap lekker, zogenaamde Hope,' zijn de laatste woorden die ik langzaam hoor vervagen...

----------------------------------------------
What happend???! Lees mijn volgende hoofdstuk voor meer :)! Volgende hoofdstuk 9 of 10 mei gepubliceerd. Vergeet asjeblieft niet om te liken, Comment en share!!! Heel erg bedankt voor de support! Ik waardeer het heel erg! Zijn de hoofdstukken lang genoeg? Tot later my readers <3!

Ly all Xx StoryWriterLarissa!💕

[1075 woorden]