Mijn gebroken weerwolfshart [Nederlands]✔️

~Hoofdstuk 23~

Ik woel, draai, beweeg, maar ik kan niet slapen. "Waar denk jij over na?" hoor ik opeens. Ik kan mijn emoties niet meer binnenhouden. "W-w-wat als hij me niet accepteert, me niet geloofd," snik ik. Hij denk even na over zijn antwoord. "Dan is hij een stomkop om zo'n aardig, mooi en onschuldig meisje af te wijzen," antwoord hij. Ik glimlach. "Je weet me toch ook altijd op te beuren hé?" zeg ik zacht. "Altijd voor jou,"

"Welterusten,"
"Goodnight,"

Ik word na een onrustige nacht wakker. Het is 8.00 a.m. Ik loop naar de keuken en maak alvast wat ontbijt voor ons, met de spullen die we in onze rugzakken meegenomen hebben.

'Goedemorgen,' hoor ik slaperig. Nicolas staat in de deuropening. Hij gaapt, en gaat aan een klein tafeltje zitten. Hij heeft geen shirt aan, waardoor ik zijn geweldige sixpack zie. -Wat denk jij? We hebben een mate!- roept Feline. -Rustig, ik mag best observeren- ik rol met demonstratief mijn ogen.

Lola komt ook binnen. 'Ben ik de laatste? Goedemorgen trouwens,' We lachen alledrie. 'Het is niet veel, maar hier moeten we het vandaag mee doen,' zeg ik gauw. Voor ons liggen zes boterhammen, een paar plakjes ham en glazen water.

Ik besluit om voordat we verder trekken, nog even te gaan rennen. Ik transformeer in mijn sneeuwwitte wolf. Ik schud mijn haren. Dan begin ik te rennen. Ik loop een heel eind door het bos. Ik kom uit bij een klif. Je ziet een paar bergen prachtig in de ochtenddauw. -Waarom is dit lot voor mij bestemd, Maangodin. Wat bereik ik hier mee?- zucht ik. Ik besluit om terug te gaan. Voor dat ik het huis binnen ga, transformeer ik terug naar mijn mensenvorm.

'Ik ga nog wat eten zoeken in de buurt,' zegt Lola ongemakkelijk. Ze trekt de deur dicht. Nicolas kijkt me doordringend aan. Ik kijk zenuwachtig om me heen. 'Je hoeft niet te gaan als je twijfels hebt hè?' Zegt hij kalm. 'N-nee ik weet h-het zeker. Hoe weet je dat?' zeg ik opeens verbaast. Nu is hij degene die naar de grond kijkt. 'Ik kan het gewoon aan je zien. We kunnen ook een rogueclub worden, vind ik ook geen probleem, alleen ik denk dat je mate jou niet snel vergeet,'

'Na wat ik, volgens de rest, heb gedaan wel,' antwoord ik bot. 'Leg het hem uit,' Ik zucht. 'Waarom moet mij dit alles toch overkomen?' Vraag ik me weer hardop af. 'Uiteindelijk zul je er sterker uitkomen. Je hebt een groot hart,' zijn de wijze woorden die hij zegt, voordat Lola er weer aan komt om ons op te halen.

Na een lange wandeling, komen we eindelijk bij de grens aan. Ik zucht. Er komt een mens op ons af gelopen. Het is Omen, een van de grenswachters. 'Wie wil hier passeren?' vraagt hij met een donkere, bijna droevige stem. Zodra hij mij ziet, klaart zijn gezicht op. 'L-luna?' Hij buigt. 'Ik zal u meteen naar de Alpha brengen,' Hij kijkt naar de twee achter me. 'Wie zijn dat,' zegt hij, wijzend op Lola en Nicolas. 'Ze horen bij mij. Nicolas, toekomstige Alpha van Terrence zijn pack en Lola, het dienstmeisje en een goede vriendin,'
'Uhh.. maar...,' begint hij stamelend. Ik zet mijn Alpha[Luna]stem stem op. 'Ik beveel je om ook maar niet een keer tegen te spreken, en ons naar binnen te laten,' zeg ik. Hij buigt neer, en laat ons passeren.

We zien het houten packhouse voor ons. 'Blijf achter me,' fluister ik. We lopen gelijk door naar het kantoor van Jason. Ik zorg ervoor dat ik, zonder dat iemand me ziet, er naartoe kom. Ik klop twee keer. 'WAT?' Schreeuwt een bekende stem. 'Blijven jullie even buiten? Als iemand iets vraagt, jullie horen bij mij, oké?' Ze kijken me vol bewondering aan, en stemmen toe. 'Succes,' is het laatste wat ik ze bemoedigend hoor fluisteren.

Ik maak de deur langzaam open, loop naar binnen, en sluit het weer. Jason zit met zijn bureaustoel naar het raam. 'Als je ook maar iets durft te zeggen Talia,' zegt hij. Ik blijf stil, niet wetend hoe ik moet reageren. Hij zucht geërgerd, en draait langzaam zijn stoel. 'Ik zei iets, kun je ni.....,' Zijn adem stokt. Hij staart me aan. 'Hey...,' is het enige wat ik uit weet te brengen. Er valt een stilte, waarin hij alleen me aanstaart. 'S-S-S-S-sorry...,' zeg ik, en barst in huilen uit. Hij komt naar me toe gelopen. Zal hij boos zijn, teleurgesteld, woedend? Wat zal hij met me laten doen? Laten verscheuren door leeuwen, in de zilveren kerkers stoppen?

Ik blijf maar huilen. Hij staat voor me, maar ik kan mij niet bij elkaar houden. Het enige wat hij doet, is zijn grote big bear armen om me heen slaan. 'Ik heb je gemist..,' is hetgeen wat hij in mijn oor fluistert. 'Waar ben je zo lang geweest?' vraagt hij me argwanend.

Ik leg hem alles hakkelend uit. De heksen, Terrence, Nicolas, Lola en de grenswachter. Hij kijkt me vol verdriet aan. Ik kijk hem aan. 'Nu ben je gelukkig weer bij mij,' zegt hij. 'Ben je niet boos,' stamel ik. Hij houdt zijn handen op mijn heupen en zijn lippen komen op die van mij. 'Ik denk dat je mijn hint wel begrijpt,' fluistert hij.
De deur gaat open en Nicolas en Lola komen binnen. Nicolas staat te grijnzen, met een blik van; ik-wist-het-toch, en Lola kijk liefdevol. Ik maak me gauw los uit zijn armen, en we blozen beide.

'Ik heb een vraagje,' zeg ik. Jason kijkt me vragend aan. 'Mogen mijn vrienden deelnemen aan de pack?'

---------------------------------------------

Aawwwwww! 4Ever2Gether!

Hoe vonden jullie het? Het gevaar is nog niet geweken, dus blijf lezen voor meer!

Ik heb al veel readers, echt bedankt! Nooit gedacht dat ik ooit een verhaal zou schrijven en dit zou durven te publiceren'!

Like
Comment
Share
Love y'all, StoryWriterLarissa✨💕💃

[992 woorden]